VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

..........................................................................................................................................................






Υπάρχουν καλλιτέχνες όλων των ειδών...
Μια κατηγορία που θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ...
είναι οι καλλιτέχνες της ίδιας της ζωής...
που χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους...
για να εκφράσουν το ανέκφραστο...
Χωρίς πινέλο...
αποτυπώνουν τη ζωή ...
με τα πιό ζωηρά χρώματα...
Χωρίς σμίλη...
χαράζουν τη μαγεία της ύπαρξης...
Χωρίς κλίμακα...
δημιουργούν μουσική για όλους μας...
Χωρίς καμιά χορογραφία...
μπαίνουν στο χορό της ζωής...
Όταν γεννιόμαστε...
είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα εργαλεία για τη δημιουργία μιας ζωής γεμάτης ομορφιά... Τα ίδια αυτά εργαλεία...
μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την διαιώνιση της ασχήμιας και της καταστροφής...
Ευτυχώς...
σε κάποιο σημείο της ζωής μας...
θα καταλάβουμε ότι μπορούμε να νιώσουμε και να μεταδώσουμε την ομορφιά...
Ανάγλυφα έργα τέχνης ξεθωριάζουν με τον καιρό...
πέφτουν από τους τοίχους και χάνουν...
ίσως...
την αξία τους όταν αλλάζουν οι μόδες και οι τάσεις...
Μια ζωή  αγάπης  διαρκεί για πάντα............

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

............................................................................................................................................
 
 
 
 
 
Η ευτυχία δύσκολα προσδιορίζεται...
Είναι ένα πάρα πολύ προσωπικό πράγμα...
Σε ορισμένους...
η ευτυχία έρχεται σπάνια...
και μέσα απο εξαιρετικές περιστάσεις... 
Εγώ...
απεναντίας...
νιώθω πολύ ευτυχισμένος με συνηθισμένα πράγματα: 
ένα γεύμα με φίλους και φίλες...
ένα περίπατο στο πάρκο...
στο βουνο...
στη θαλασσα...
στην εξοχη...
μια καλή συζήτηση...
ένα αγκάλιασμα...
Απο την στιγμή που ο καθένας μας είναι μοναδικός...
εκείνο που μπορεί να κάνει...
ευτυχισμένο ένα άτομο...
μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα σ'ένα άλλο...
Η ευτυχία μέσα στην αγάπη ...
είναι κάτι περισσότερο...
απο την ευκολία και την άνεση...
Δε θα βρεθεί στο κυνήγι των στιγμιαίων απολαύσεων...
ούτε θα έρθει απο την αποδοχή...
του ορισμού ...
που έδωσε κάποιος άλλος για την αγάπη...
Η ευτυχία ...
που οι ερωτευμένοι βρίσκουν ο ένας στον άλλον...
δημιουργείται απο τους ίδιους...
μέσα απο την επιμονή και την συνειδητή προσπάθεια...
Συχνά αναπαρασταίνουν την αγάπη ...
σαν ενα μεθυστικό άρωμα ...
που έχει την δύναμη να μας παρασύρει...
και να μας αποπλανήσει...
Πολλά πράγματα διαφημίζονται...
αλλά ...
ελάχιστα προσφέρονται προς την κατεύθυνση των ανθεκτικών ευχαριστήσεων...
Αυτό θα συμβαίνει ...
όσο η ευτυχία θα αντιμετωπίζεται και θα κρίνεται...
σαν μια απλή φευγαλέα εμπειρία...
Αν επιθυμούμε να γίνει η ευτυχία μας...
κάτι περισσότερο...
απο ένα περιστασιακό και μεταβατικό συναίσθημα...
θα χρειαστεί να της προσδώσουμε...
έναν ισχυρό λόγο ...
και να την μετατρέψουμε σε δική μας υπόθεση... Οταν ξέρουμε οτι είμαστε σε θέση...
να συνδυάσουμε και να διαμορφώσουμε την δική μας ευτυχία...
κατέχουμε μια πολύτιμη γνώση...
Απο το σημείο αυτό και μετά...
μπορούμε...
να μάθουμε να φέρνουμε στην ζωή μας...
τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους...
και να τα διατηρήσουμε...
αντι να περιμένουμε για περιστασιακές επισκέψεις της ευτυχίας...
Κάπου διάβασα...
μα δεν θυμάμαι τούτη την στιγμή και συγχωρήστε με, το εξής: 
Έχουμε την τάση να ξεχνούμε οτι η ευτυχία δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα της απόκτησης πραγμάτων που δεν έχουμε, αλλά μάλλον απο την αναγνώριση και εκτίμηση που πράγματι έχουμε......

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

........................................................................................................................................................................






Στιχους ίσως δεν ξέρω να γράφω ...
μα λόγια ψυχής θα πώ.....
 Λόγια θαμμένα στης ψυχής τα βάθη...
Σκέψεις θολές που βάψαν την ψυχή με γκρίζο...
Νύχτες μοναξιάς ...
που προτιμώ να μην θυμάμαι...
μα έρχονται ακάλεστες...
να θρονιαστούν μες'της ψυχής μου την αγκάλη...
Περνούν οι μέρες χάνονται...
πόσο θα πονώ,πόσα ακόμα να αντέξω; 
Μην με ρωτάς καρδιά μου ...
δεν ξέρω αλήθεια να σου πώ... 
ίσως ποτέ μην μάθω...
Θάθελα όμως ...
λόγια να γράψω ...
ένα κρυφό τραγούδι...
για αγάπες ξεχασμένες ...
να μιλά για κάποια όνειρα χαμένα...
που ξεθώριασαν...
σαν ένα κιτρινισμένο χαρτί,...
σ'ένα κρυφό συρτάρι της ψυχής μου...
μα πάλι φοβάμαι...
Η ζωή μου ...
είναι τόσο ευαίσθητη...
εύθραυστη σαν πορσελάνη...
ίσως ραγίσει...
σως και να σπάσει...
Άραγε ποιό χέρι την κρατά; 
Στου απείρου την ψυχή ίσως το βρώ...
μην είναι το δικό σου;

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Επειδή έκανα ένα ή δυο ...
μεγάλα σφάλματα στη συναισθηματική μου ζωή ... 
λάθη σαν κι αυτά...
που όλοι κάνουμε...
και που στην πραγματικότητα...
επειδή αποτελούν μέρος της εσωτερικής μας δομής...
δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε...
προσπάθησα...
όσο περισσότερο μπορούσα ...
να καταλάβω πως αυτό δεν είναι αρκετό...
άλλωστε ποτέ δεν είναι αρκετό...

Καθώς ξεγελούσα τον εαυτό μου...
και τους άλλους ...
σχετικά με τον εσωτερικό μου κόσμο...
προκαλούσα σεβασμό ...
αλλά κι εχθρότητα γι' αυτό που δεν ήμουν...
Οι στιγμές της άφιξης ...
ήρθαν ξανά και ξανά ...
τελείως απροσδόκητα και κάτω από απίθανες συνθήκες...
Αρχισα να συνειδητοποιώ ...
πως η ζωή μου...
είχε νόημα μόνο κατά τη διάρκεια εκείνων των στιγμών...
όταν έφθασα στη μέση της ζωής μου...
Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσα ...
ότι το ποτάμι του χρόνου ...
δεν με οδηγούσε πουθενά ...
παρά μόνο στην καταστροφή...
Μέσα όμως στο μεγάλο ποτάμι του χρόνου... υπήρχε ένα άλλο...
που έρεε προς την αντίθετη κατεύθυνση...
σαν αυτά που βρίσκονται κοντά στις όχθες ενός βαθιού...
γρήγορου ποταμού...

Άκουσα ...
ότι κάποιος θα μπορούσε να μπει σ' αυτό ...
το άλλο ρεύμα και να φτάσει σε έναν τόπο ...
που δεν μαστίζεται από την καταστροφή...
Και με τη βοήθεια...
άλλων αναζητητών... 
που είχαν αρχίσει να ψάχνουν παλιότερα από μένα...
και είχαν βρει την απαραίτητη ...
για το δρόμο τους βοήθεια...
άρχισα κι εγώ να ψάχνω με μεγαλύτερη σκοπιμότητα και ακρίβεια...
για να βρω την πηγή...
του Είναι μου...
που, όπως είπε οΈμερσον...
κατεβαίνει μέσα μας...
χωρίς να ξέρουμε τίποτα για την προέλευση του...

Αυτό που έγινε σαφές ...
και αυτό που μπορεί να γίνει ξεκάθαρο ...
για όσους από εμάς νιώθουν την έλλειψη του χρόνου...
είναι το εξής:

Η απάντηση...
στο πρόβλημα του χρόνου...
δεν είναι να βρούμε περισσότερο χρόνο...
ούτε να εξασφαλίσουμε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα...
ούτε καν μακρύτερη βιολογική ζωή...
ούτε παιδιά...
ούτε καλλιτεχνικές δημιουργίες που προσποιούμαστε πως θα μας φέρουν αθανασία...
ούτε κάποια συναισθηματική σχέση...
με φανταστικούς θεούς και θνητούς...

Η απάντηση στο πρόβλημα...
και τη θλίψη του χρόνου...
είναι μόνο μία:
η εμπειρία του νοήματος.
..
Και η εμπειρία αυτή ...
εμφανίζεται μόνον...
όταν ο Εαυτός αγγίξει τον εαυτό...
όταν η ψυχή αγγίξει το εγώ...

Όταν συναντηθούν οι δυο κόσμοι...
Δεν είναι απαραίτητο να γίνει κανείς... μυστικιστής...
να βουτήξει μέσα στη φωτεινότητα άλλων...
απόμακρων κόσμων...
Ούτε είναι αναγκαίο...
απ' την άλλη...
να μετατραπεί σε ένα υπερβολικά...
δραστήριο και λειτουργικό χαρτί...
στο παιχνίδι της «διαχείρισης του χρόνου»...
Αυτό που χρειάζεται...
είναι η επαφή μεταξύ του εαυτού που μιλάει και του Εαυτού που είναι...

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσω ...
ότι μπορώ να το κάνω σαν εγώ...
αγχωμένος...
νευρικός...
έτοιμος να βοηθήσω και να πετύχω...
και πρόθυμος να εκτελέσω το καθήκον μου... προς αυτούς που αγαπώ...

Το εγώ που έχει κυριευθεί από τη ζωή ...
και ψάχνει πάντα σεβασμό...
εκτίμηση και γαλήνη...
Το εγώ με τις άστατες και γεμάτες ενοχές χαρές του...
που βλέπει το χρόνο ...
να περνάει όλο και πιο γρήγορα...
και που αισθάνεται ότι η ζωή το προσπερνά... χωρίς να γίνεται ποτέ κάτι ουσιαστικό...
αυτό ακριβώς το εγώ ...
μπορεί να αποκτήσει επαφή με τον Εαυτό...
Η επαφή του εγώ με τον Εαυτό...
μπορεί να του δείξει ότι είναι δυνατό...
να έχει αγάπη...
ασφάλεια...
ανεξάντλητη χαρά...
συναίσθημα που βασίζεται στην Αλήθεια...

Όταν αυτοί οι δυο κόσμοι συναντιούνται...
τότε μόνο μπορεί το εγώ να αναπνεύσει ελεύθερα...
να χαλαρώσει ...
και να αποδεχτεί ότι είναι δευτερεύον και θνητό... Το εγώ βλέπει ...
ότι δεν πρέπει να ζήσει για πάντα γιατί...
όταν το εγώ είμαι υπάρχει...
το εγώ βρίσκει αυτό που ήθελε...

Εκείνο...
το εγώ...
βρήκε αυτό που η Γνώση ονομάζει...


"η επιθυμία της καρδιάς"..............

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

......................................................................................................................................





Καποτε μαθαίνεις τη διαφορά...
την λεπτή διαφορά...
τού να κρατάς ένα χέρι από το να αλυσοδένεις μια ψυχή...
Και μαθαίνεις...
ότι αγάπη... 
δεν σημαίνει να ακουμπάς στον άλλον... και παρέα δεν σημαίνει ασφάλεια...
Και αρχίζεις να μαθαίνεις...
ότι τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια ...
και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις...
Και αρχίζεις ...
να δέχεσαι τις ήττες σου...
με το κεφάλι ψηλά...
και τα μάτια σου να κοιτάζουν ίσια... μπροστά...
με την χάρη ενός ενήλικα...
όχι με την θλίψη ενός παιδιού...
Και μαθαίνεις ...
να χτίζεις όλους τους δρόμους σου...
στο σήμερα...
επειδή το έδαφος της αυριανής μέρας είναι πολύ αβέβαιο για να κάνεις σχέδια...
και οι μελλοντικοί καιροί...
έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο ...
να πέφτουν κάτω ...
στη μέση της πτήσης...
Μετά από λίγο...
μαθαίνεις ότι ακόμα και η λιακάδα ...
μπορεί να σε κάψει...
αν καθίσεις πολύ ώρα κάτω από αυτήν...
Γι' αυτό φύτεψε τον δικό σου κήπο...

και διακόσμησε την δική σου ψυχή...
αντί να περιμένεις ...
να σου φέρει κάποιος άλλος λουλούδια...
Και Mαθαίνεις...

Ότι Μπορείς Πράγματι Να Αντέξεις ...
Ότι Είσαι Πραγματικά Δυνατός...
Και Ότι Έχεις Πραγματική Αξία................

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

..........................................................................................................................................
 
 
 
 
 
Σσσσ ...
άφησε σε παρακαλώ τη σιωπή να ακουστεί ...
Μπορείς άραγε να την ακούσεις ? 
το δοκίμασες ποτέ ? 
Μη βιάζεσαι ... 
κάνε μια παύση ... 
η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ξοδεύεσαι αθόρυβα ...
χωρίς να το καταλαβαίνεις ...
δεν οδηγεί πουθενά ο δρόμος που διασχίζεται βιαστικά ...
δεν το βλέπεις ότι τρέχεις να προλάβεις αυτά που αφήνεις πίσω σου ?
Χαλάρωσε σε παρακαλώ ...
πάρε μια βαθιά αναπνοή ... 
κλείσε τα μάτια ... 
"δες" με τα μάτια κλειστά... 
μια φορά ...
κατέβασε το διακόπτη των αισθήσεων ...
κι αφουγκράσου το σκοτάδι ...
μη φοβάσαι ...
δεν είναι πραγματικό σκοτάδι ...
η ύπαρξη σου το ζωντανεύει ...
αυτό το σκοτάδι ...
αν καταφέρεις να το μετουσιώσεις... μπορεί να δώσει χρώμα...
στις εμπειρίες που έρχονται ...
αν καταφέρεις να εξημερώσεις...
τη ματιά σου ...
απέναντι του ...
Σε κάθε περίπτωση αυτό που μπορώ εγώ να σου υποσχεθώ ...
είναι...
ότι δεν θα πάθεις τίποτε ...
σε βάθος χρόνου ...
το πολύ πολύ να θυμηθείς κάτι παλιό κι αγαπημένο ...
κάτι που αναπαύεται...
σε μια πηγή που γνώριζες κάποτε ...
μη φοβάσαι λοιπόν ...
πόσο μπορεί να πονέσει μια αγαπημένη ενθύμηση ελπίδας ?Άνοιξε μια μικρή ρωγμή στο ποτάμι του χρόνου και κρύψου λίγο εκεί ...
να ξαποστάσεις ...
έχεις δικαίωμα να ξαποστάσεις ... φαντάζομαι ότι δεν σου το πε ποτέ κανείς αυτό ...
χάρισε για σήμερα τη δόξα του νικητή ...
σε κάποιον άλλο ιδρωμένο δρομέα παράλληλου κόσμου ...
κι άσε την ενέργεια που θα σε τυλίξει να σου ψιθυρίσει το μυστικό της ...
θα καταλάβεις ότι μονο αυτή ξέρει μυστικά ...
όλα τα άλλα που σου είπαν ήταν πάντοτε γνωστά ...
άνοιξε κι εσύ την καρδιά σου...
και μίλησε στον καλύτερο ακροατή που θα μπορούσες ποτέ να έχεις ...
μίλησε για τα όνειρά σου ...
για τον Έρωτα ...
για τις επιθυμίες και τις προσδοκίες σου... 
ειδικά γι αυτές τις τελευταίες ...
εδώ υπάρχουν οι καλύτερες συνταγές...
για την διαχείρησή τους ...
κάθε προσδοκία θα μπορούσε να λιώσει μ αυτή την οπτική ...
όμως δεν συμβαίνει...
τουλάχιστον σε μένα ...
μπορώ να ομολογήσω εδώ αυτή μου την “έλλειψη” ...
Όχι ...
δεν πιστεύω ότι πεθαίνουν οι προσδοκίες...
αν μείνουν για λίγο νηστικές ...
καμμιά φορά με εκνευρίζουν...
αφάνταστα ...
όμως ταυτόχρονα τις σέβομαι ...
έχει κυκλοφορήσει το είναι μου ...
μέσα σε προσδοκίες άλλων...
και πάντα ένιωθα να με τιμάει ...
εκείνη η λάμψη των ματιών ...
πίσω από το κάλεσμα μιας ψυχής ...
οι δικές μου όμως...
τις πιο πολλές φορές...
με πονούσαν κερνώντας με στο τέλος απογοήτευση ...
η συνταγή λέει να επιθυμείς χωρίς να προσδοκάς ...
να θέλεις...
αλλά μέχρι να συμβεί το ποθητό να δίνεις χώρο ...
στη ζωή και στην απόλαυσή της ...
μ αυτή την κλειδαριά της (περιοδικής) συνείδησης προσπαθώ να τις έχω κλεισμένες στο σεντούκι τους ...
Δεν τα καταφέρνω ...
δεν μπορώ να τις διαχειριστώ ...
αν θέλεις δώσε μου το άλλοθι της ανθρώπινης αδυναμίας ...
που τόσο αγαπάνε οι θεοί ...
αν τις αφήσεις να κυκλοφορούν γύρω σου ...
συνήθως δεν αφήνουν τίποτε όρθιο ... πάντα αχόρταγες τρώνε το παρόν ... μασουλάνε συνεχώς στιγμές...
που γεννήθηκαν για να λάμψουν...
για σένα ...
ποτίζουν το χώρο με την αίσθηση του ανικανοποίητου ...
η μόνη περιουσία μας...
είναι αυτές...
οι μη αποθηκεύσιμες στιγμές...
κι εμείς τις θυσιάζουμε στο βωμό μιας αόριστης μελλοντικής πληρότητας ...
θα έλεγες ότι είναι κρίμα...
αλλά από την άλλη ...
όλα τα κρίματα είναι τόσο ανθρώπινα ... μπορούμε λοιπόν να τα αποδεχτούμε...
στο πλαίσιο τής αποδοχής ...
τής ανθρώπινης φύσης μας ...
έτσι κερδίζεται κι εκείνο το χαμόγελο προς τον ουρανό ...
σε κείνο τον καλό κύριο...
που ασχολείται με τις ζωές μας ...
και που ενίοτε δείχνει υπερβολικό χιούμορ ...
στις αιτήσεις μας ...
Προσδοκώ λοιπόν ...
και ως άνθρωπος...
δεν ντρέπομαι να το δηλώνω ...
προσδοκώ κατά βάση ισορροπία... προσδοκώ πολλά ........

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

...............................................................................................................................................





Στο σκοτάδι ...

δεν υπάρχει ασχήμια...

δεν έμεινε...


Στην καρδιά μου...


υπάρχει αγάπη...

περίσσεψε...


Στα νυχτολούλουδα που λατρεύω ...


όταν παίρνω ανάσες...

όταν νοιώθω γυμνός...

όταν νοιώθω χαμόγελα ...

όταν δακρύζω...

υπάρχει το πάθος...


Μια ελπίδα χαμένη...


και τα μάτια μισά...

ανακαλύπτω...

πίσω από τοίχους...

το είναι μου...


Κρατώ μια ζωή την εικόνα...


και ψάχνω ...

στις σκιές του μυαλού μου...

το άφταστο
................

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

....................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
Ποτέ δεν έβρισκα παρέα ...
για να κοιτάζω το Φεγγάρι ...
όταν είχε πανσέληνο...
Πάντα ήταν μοναχικά ...
εκείνα τα ταξίδια μου...
στο απέραντο και το μαύρο του ουρανού...
καλύτερα...
το Φεγγάρι ήταν όλο δικό μου...
κρίμα όμως...
πάντα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σκέψη... απλά...
κοίτα τι όμορφο που είναι το Φεγγάρι απόψε...
Μόνο εμάς φωτίζει πάνω στη γη και κανέναν άλλον!
Για μας στέκει εκεί ψηλά και χαμογελά...
και ξαφνικά σκοτείνιασε ...
και χάθηκαν με μιας όλα τ' αστέρια...
Όλα γύρω θολώνουν τώρα... 
Χειμώνας...
μακρύς και κρύος...
Οι δρόμοι που παίρνω τόσα χρόνια με φέρνουν πάντα στο μηδέν...
Με το μηδέν και το άπειρο...
να συμφιλιωθούμε...
λέει ο ποιητής...
Το δικό μου μηδέν είναι τεράστιο...
Κάνει κύκλο γύρω μου...
Με πιέζει... 
Με φυλακίζει... 
Αφήνει απ' έξω το άπειρο...

Το Φεγγάρι είναι πάντα εκεί...
αιώνια συντροφιά...
ακόμα κι όταν δεν είναι ολόκληρο...
Πάλι μόνος να το κοιτάζω...
όπως πάντα...
Οι αναμνήσεις μπερδεύονται...
στο χαμένο μυαλό μου...
Περιστατικά του χτες...
χτυπούν την πόρτα του σήμερα...
Και τρέχω πίσω...
ακόμα πιο πίσω...
σε αναμνήσεις που νόμιζα πως είχαν σβηστεί απ' το τετράδιο της μνήμης...
Πώς γίνεται να σ' αγαπάω και να σε μισώ ταυτόχρονα;
Αυτό με σένα ποτέ δεν το κατάλαβα...
Μήπως κατάλαβα και όλα τ' άλλα;
Να το πάλι...
το μυαλό κόλλησε ξανά...
Πάντα την έβρισκα να ξίνω παλιές πληγές...
(ποτέ ξεχασμένες)...
Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου... Μάλλον σαν τιμωρία που δεν έκανα αυτό που ήθελα τότε....
με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

.................................................................................................................................................................





Είναι φορές που η πραγματικότητα φαντάζει σαν τέρας... 
που έρχεται απειλητικά πάνω σου...
Οι δυνάμεις σου ξαφνικά εξαφανίζονται...
είσαι έτοιμος να υποταχθείς ...
στις ορέξεις της...
όσο υπερβολικές κι αν είναι...
Νιώθεις μικρός...
ανίσχυρος...
Τι μπορεί να κάνει ένα ανθρωπάκι...
σκέφτεσαι...
μπροστά στο τεράστιο Παιχνίδι της Ζωής;Κι αποφασίζεις να ζεις έτσι...
να κάνει η Ζωή πάντα το πρώτο βήμα ...
κι εσύ να την ακολουθείς ...
σαν πιστός υπήκοος της...
Δεν ζεις...
απλά υπάρχεις...
Και περιμένεις ...
να ξημερώσει ξαφνικά μια διαφορετική μέρα...
να βρεθείς σε έναν άλλον κόσμο...
όπως στα όνειρα σου...
που δεν τολμάς ποτέ να πραγματοποιήσεις...
Πράγματι... 
έτσι γίνεται...
Θα συμβεί κάτι που θα σε κάνει να ξυπνήσεις από τον αιώνιο λήθαργο...
Θα κοιτάξεις γύρω σου και θα βρεις μόνο ένα κατεστραμμένο τοπίο...
τη ζωή σου...
Θα αντιληφθείς ύπουλους ανθρώπους ...
που...
κρυμμένοι κάτω από τη μάσκα του "φίλου"...
θα επιμένουν να σε κάνουν να πονάς...
Όχι... 
δεν σου αξίζει αυτό ...
και το ξέρεις... 
Στην προσπάθεια σου...
να διορθώσεις κάθε σου λάθος ...
θα είσαι μόνος...
όπως και σε κάθε άλλη πραγματική στιγμή σου...
Τα καταφέρνεις όμως...
δες! 
Για πρώτη φορά στηρίχτηκες στις δυνάμεις σου και ξεπέρασες τα εμπόδια...
Πετάς με τα δικά σου φτερά τώρα...
μακριά από οτιδήποτε άσχημο...
Ο καθαρός αέρας χτυπά στο πρόσωπό σου και το ανανεώνει...
Η παλιά σου ζωή φαίνεται μικρή και ασήμαντη εκεί κάτω...
Βάφεις τη νέα σου ζωή με τα δικά σου χρώματα...
Και δε ρωτάς κανένα γι' αυτό...
Στο δρόμος σου θα βρεις καινούριους ορίζοντες για να ακολουθήσεις...

καινούριους ανθρώπους για να ακουμπήσεις...
κι ένα καινούριο αίσθημα...
το πιο δυνατό από όλα...
...την ΑΓΑΠΗ!
Είναι σαν την θάλασσα που επιτρέπει στο δροσερό νερό της...
να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του κουρασμένου κορμιού σου...
Πρέπει πάντα να θυμάσαι αυτό...
κανένας πόνος δεν είναι αρκετός ...
για να σε κάνει να παρατήσεις το άγριο κυνήγι της ζωής........

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

......................................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
 
 Ταξιδι...
από τη Δύση στο Βορρά ...
κι από εκεί ξανά πίσω...
Πίσω...

εκεί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα σπίτι...
Δεν υπάρχει τίποτα όμως...
Και δεν θυμάμαι κανένα σπίτι...
Στους δρόμους λοιπόν...
Ταξίδι προς αναζήτηση ...

κάτι αόριστου...
και απροσδιόριστου...
Αρκεί να αισθάνεσαι ...

να σε καλεί η σειρήνα ενός νέου Έρωτα...
Ή ακόμα και το σταθερό τραγούδι της Φιλίας...
Σε κάθε περίπτωση...

βλέπεις ένα αμυδρό φως...
πέρα...
στον ορίζοντα...
Μοιάζει με φάρο ...

που στέκεται μονάχος ...
πάνω σε γκρίζο βράχο ...
στη μέση της θάλασσας...
να τον τρων τα κύματα και η βροχή...
Είναι εκεί όμως ...

κάθε στιγμή...
να σου δείχνει τον δρόμο...
σαν μπούσουλας...
Είναι η φιλία ένας άξιος λόγος για να κάνεις την ζωή σου ταξίδι;;;

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

.....................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
Μια ζωή έψαχνα ανθρώπους...
να με συντροφεύουν...
που να είναι ίδιοι με μένα...
Αυτό που λέμε...
αδελφές ψυχές...
άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον...
Να σκέφτονται όπως κι εγώ...
Να μπορώ να μοιραστώ πράγματα μαζί τους...
Να μην χρειάζεται να μιλήσω...
να με καταλαβαίνουν από πριν...
Είμαι δύσκολος χαρακτήρας...
δε λέω...
Και πάντα απογοητευόμουν...
όπως είναι φυσικό...
Που να βρεις αυτην που περιμένεις;
Που να βρεις το άλλο σου μισό σε τέτοιο κόσμο;
(Και δεν εννοώ πάντα τον έρωτα.. γιατί σε όποιον έχω πει αυτές τις σκέψεις τις έχει παρεξηγήσει!)
Αυτό που μου έλειπε είναι η συντροφικότητα...
απλά ένας άνθρωπος ...
που να είναι ΔΙΚΟΣ μου...
με όλη την έννοια της λέξης!
να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός...
για κάποιον...
χωρίς να έχεις κάνει κάτι σπουδαίο γι' αυτόν...
Πρόσφατα, μετά από μια τυχαία συζήτηση...
ανακάλυψα πόσο λάθος ήμουν τόσα χρόνια!
Ανακάλυψα πως είχα ανθρώπους γύρω μου ...
που ήταν πραγματικά ΔΙΚΟΙ μου...
 κάποιος για να σε καταλάβει ...
δεν είναι ανάγκη να είναι ίδιος με σένα...
αρκεί μόνο να σε αγαπάει...
Και ήταν πολλοί αυτοί! 
Πιο πολλοί απ' ό,τι περίμενα δηλαδή...
Απλά δεν το είχα καταλάβει αυτό...
επειδή ήταν διαφορετικοί με μένα στον χαρακτήρα...
Τόσα χρόνια αναζητούσα κάτι συγκεκριμένο...
κι αυτό με είχε τυφλώσει...
ξεκινάω έναν αγώνα δρόμου να κερδίσω κάτι που ποτέ δεν είχα...
Αν θες πες το φιλία...
αν θες πες το κάπως αλλιώς...
εμένα το ίδιο μου κάνει...
Αλλά πιστεύω πως δεν είναι αργά...
Μπορεί να έχασα πολύτιμο χρόνο...
μπορώ να ξεκινήσω όμως ...
από τον δεύτερο γύρο...
Δεν ξέρω...
Ο καιρός θα δείξει!!!
Τ' Αστέρια...
το Φεγγάρι και οι Άνεμοι...
πάντως...
είναι για μια φορά με το μέρος μου........

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

.............................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
 
Όταν το χάλι του παρόντος σε καταπνίγει...
όταν η αδιαφορία των άλλων ...
σου κόβει τα φτερα...
όταν κι ο ίδιος σου ο κακός εαυτός...
δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις...
τότε...
μοιραία το μυαλό σου ...
γυρνάει προς τα παλιά...
σε ξάστερες νύχτες με φωτεινό ουρανό...
σε μεθυσμένες νύχτες ...
που απλά παρακαλούσαμε...
να μην ξημερώσει...
κι ο χρόνος σαν να μας έκανε το χατίρι...
για λίγο...
και να κυλούσε απολαυστικά αργά...
σε δυο κερασμένα σφηνάκια ...
πιο ευκολόπιοτα απ' τα υπόλοιπα...
σε ατελείωτες πρωινές βόλτες ...
κάτω απ' τον ήλιο ή τα σύννεφα...
σε ατελείωτες μεσημεριανές βόλτες...
συνέχεια των προηγούμενων...
σε θλιμμένα βλέμματα αποχωρισμού...
ζεστές αγκαλιές και υποσχέσεις επιστροφής...
σε απρόοπτα...
που αντί να μας χαλάνε το κέφι...
το έφτιαχναν ακόμη περισσότερο...
σε ξαφνικές βροχές...
που έκαναν τις καρδιές μας...
να λαχανιάζουν...
και τις ψυχές μας να γεμίζουν με ομορφιά...
σε ευχάριστα παιδικά χαμόγελα...
και σε ακόμα πιο ευχάριστες παιδικές γκρίνιες...
στην πιο μεγάλη κρέπα του κόσμου...
που ποτέ δεν καταφέρναμε να φάμε ολόκληρη...
σε μια φιλία...
που γινόταν μέρα με τη μέρα...
πιο δυνατή...
και σε κάτι που έχει τελειώσει...
και είναι δύσκολο να επαναληφθεί...
Δύσκολο...
αλλά όχι ακατόρθωτο...
Γιατί όσο ζει η ελπίδα...
πάντα θα περιμένουμε...
μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή...
που οι ευτυχισμένες στιγμές...
του παρελθόντος ...
θα ανθίσουν ξανά...
μαζί με τα όνειρα μας...
Μένει ένα τραγούδι μόνο...
να μας θυμίζει τι ζήσαμε...
το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας.........

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011


.....................Χα-Ρε-ΜΗ.......................



Κανείς δεν μπόρεσε
τόσο το Φλοιό της Ψυχής να διαβρώσει
όσο η Μουσική
που διασπά τη Συνοχή μου
και με Φύσημα εκπνοής Πνευστού ΟργάΝΟΥ
με εκτοξεύει σε εξοστρακισμένους Νόμους
κατάργησης της Βαρύτητας...

Ξετυλίγομαι σαν κουβάρι Ονείρων
σαν ΧαρέΜΗ μιας απαγόρευσης που στην Άρση της
ερωτοτροπεί με τον αυστηρό Μαέστρο
που θέλει την παρέλαση χωρίς αποκλίσεις...

Αποκλίνω...
ΑΠΟ-κλείνω
Από-κλήση
Προς-Εαυτό
κι Όνειρο
σ'ένα φάκελο χώρεσαν Όλα
ΓΗ
Πατρίδα
ΖΩΗ
κι Εαυτός
και ταχυδρομήθηκαν τα Φεγγάρια μου
προς Διεύθυνση Καλλιτεχνικής Επιμέλειας
ενός ΠαραπόΝΟΥ
που με μισό γέλιο ΧΑ
και μία νότα θράσσους ΡΕ
κάνει άρση των απαγορεύσεων ενός ΜΗ
που είχε παράδοξα στοιχειώσει το Είναι μου.....


ΜΗ-μιλάς
ΡΕ-υστοποιήθηκα
ΧΑ-θηκα Εντός του Τραγουδιού κι Εκτός Όλων...







Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

...................................................................................................................................................................................







Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...
με κέρασες...
Και μια υπόσχεση...
Έκανε κρύο...
Και είπες θα ‘ρθεις...
να με ζεστάνεις...
Με δυο σου λόγια...
Μα δεν ήρθες...
Περίμενα...
περίμενα...
Κι όλο κοιτούσα το ποτήρι...
Το περιεργαζόμουν ...
στα χέρια μου...
Άγγιζα τα χείλη του...
λες και άγγιζα εσένα...
Κι όπως σε κοίταγα απο μακριά...
Αλήθεια ...
νόμιζα πως τα δάχτυλά μου...
πλέκονταν στα ξανθά σου μαλλιά...
τα δαχτυλα μου...
αγαπησιάρικα σημάδευαν τις γραμμές του προσώπου σου...
αγκιζοντας ηδονικά τη σάρκα σου...
Και έτσι μόνο περίμενα...
Γιατί να απέχει πάντα τόσο η σκέψη
απο την υλοποίηση?
Γιατί να περιμένω...
Και να πιστεύω...
μεμιάς οτι όσα μου τάζουν θα πραγματοποιηθούν?
Λάθος μου λοιπόν...
Σ’ ευχαριστώ για το κρασί...
Κι ας μην το μοιραστήκαμε...
Την κάθε γουλιά ...
στο όνομά σου έπινα...
Ίσως δεν το κατάλαβες...
Μα τώρα το ξέρεις...........

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

.........................................................................................................................................................







Να γράφεις σε χαρτι κ να μην σε φτανουν οι γραμμες...
να γράφεις και να σβήνεις ...
να αδειάσει το μυαλό ...

τίποτε να μη στοιχειώνει...
τιποτε μεσα του...
να τελειωνει το μελανι απ το στυλο...
να μην σου κανει τελικα το χρώμα...
να γράφεις να να είσαι αλλού...
ολοι να ειναι παντα αλλου ...

και εσύ που είσαι...
σε αλλη γη...
σε αλλο λιμάνι ...
σε άλλη πολη...
σε άλλο φεγγαρι...

σε άλλο ουρανο...
Nα σε πιανει φρίκη ...

φρίκη για όσα ειδες ...
οσα ακουσες ...
οσα πέρασες...
οσα ακομα περνας...
Ναι...

έτσι ειναι η ρουφιανα η ζωη...
και πρεπει...
πρεπει να την δεχτεις...
να συμβιβαστεις μαζι της... 
Γραφεις...
γραφε...
αυτα θα μεινουν σε μια κόλλα χαρτι...
το μονο που θα αλλαξει...
θα ειναι είναι το χρωμα της ...

θα γερασει σαν κ σενα...
μα δε θα ασπρισει οπως θ'ασπρισουν τα μαλλια σου...
Δεν εχει γλωσσα να μιλησει...

μοναχα γραμμες ευθειες ...
και σιωπή ...
σιωπη...
αλλος ήχος...
κι ετουτος ...

αλλα ειναι γνωστός...
που ειναι η δικη μας η ευθεια?
ολο στροφες βλεπω ...
στροφες ...

στροφες κ με πιανει ανακατοσουρα ... 
Που να ειναι η δικη μου η ευθεια ...
μου κρυβεται?
χαμoγελα απ τη γωνια ?
Να γραφεις...

γραφε να ξαλαφρωνεις...
και διαβαζεις...
διαβαζεις...
και μετα ξανα ματωνεις...
που είσαι κορίτσι...

τα σπιρτα ψάχνεις?
Τελειωσαν οι γραμμες ...

τελειωσαν και οι σελιδες παιρνουν φωτιά...
ξύπνα θα καείς ...
μας τελειωσε και το μελανι...
Ωρα να μπογιατισουμε στους τοιχους ...

αστερια που δε φτανουμε...
το φεγγαρι ...
που εδω και κατι μερες λειπει...

τον ουρανο που γεμισε απο συννεφα ... 
Ξερω φρικαρεις...
κι εγω ...
απο αυτο ειμαι...
απο αυτο σκονιζομαι ...
εδω και χρονια...
κ αλλαξε το δερμα μου υφη ...

η γευση μου χρωμα ...
κι η ψυχη μου ηχό... 
Αλλα μ'ακους ...
το ξερω ...
κι ας μην υπαρχεις πουθενα...
κι ας υπαρχω μονάχα σε μια κολλα χαρτι...
Φρικαρω το ξερω...

φρικαρω αλλα μπουχτισα...
γεμισα...
δε χωραει αλλο τιποτε...
δε χωραει ...
Ούτε κι γω χωραω...

στριμωχτηκα ...
δε χωραω πουθενα...
ουτε καν μεσα μου...
ούτε σε μια σελιδα χαρτι...

ουτε σε τετράδιο...
ούτε στη γή...
ούτε στον ουρανό...
τελειώνει το μελανι...

τελειωνει...
και τα γράμματα δε φαίνονται...
χάνονται ...
εξατμιζονται ...

εξατμίζομαι κι εγω ...
και δεν χωράω...
δεν υπάρχω...
δεν αγγίζω...
δε σ'αγγιζω...

και φρικαρω...
δε σ'αγγίζω...

και μου λείπεις... 
Τελειωνει το χαρτι...
τελειωσε και το μελανι.........