....................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

Ποτέ δεν έβρισκα παρέα ...

για να κοιτάζω το Φεγγάρι ...

όταν είχε πανσέληνο...
Πάντα ήταν μοναχικά ...

εκείνα τα ταξίδια μου...

στο απέραντο και το μαύρο του ουρανού...
καλύτερα...

το Φεγγάρι ήταν όλο δικό μου...
κρίμα όμως...

πάντα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σκέψη... απλά...

κοίτα τι όμορφο που είναι το Φεγγάρι απόψε...

Μόνο εμάς φωτίζει πάνω στη γη και κανέναν άλλον!

Για μας στέκει εκεί ψηλά και χαμογελά...

και ξαφνικά σκοτείνιασε ...

και χάθηκαν με μιας όλα τ' αστέρια...
Όλα γύρω θολώνουν τώρα... 

Χειμώνας...

μακρύς και κρύος...
Οι δρόμοι που παίρνω τόσα χρόνια με φέρνουν πάντα στο μηδέν...
Με το μηδέν και το άπειρο...

να συμφιλιωθούμε...

λέει ο ποιητής...
Το δικό μου μηδέν είναι τεράστιο...

Κάνει κύκλο γύρω μου...

Με πιέζει... 

Με φυλακίζει... 

Αφήνει απ' έξω το άπειρο...

Το Φεγγάρι είναι πάντα εκεί...

αιώνια συντροφιά...

ακόμα κι όταν δεν είναι ολόκληρο...
Πάλι μόνος να το κοιτάζω...

όπως πάντα...
Οι αναμνήσεις μπερδεύονται...

στο χαμένο μυαλό μου...
Περιστατικά του χτες...

χτυπούν την πόρτα του σήμερα...
Και τρέχω πίσω...

ακόμα πιο πίσω...

σε αναμνήσεις που νόμιζα πως είχαν σβηστεί απ' το τετράδιο της μνήμης...
Πώς γίνεται να σ' αγαπάω και να σε μισώ ταυτόχρονα;
Αυτό με σένα ποτέ δεν το κατάλαβα...
Μήπως κατάλαβα και όλα τ' άλλα;
Να το πάλι...

το μυαλό κόλλησε ξανά...

Πάντα την έβρισκα να ξίνω παλιές πληγές...

(ποτέ ξεχασμένες)...

Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου... Μάλλον σαν τιμωρία που δεν έκανα αυτό που ήθελα τότε....

με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;