...................................................................................................................................................................................

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...

με κέρασες...
Και μια υπόσχεση...
Έκανε κρύο...
Και είπες θα ‘ρθεις...

να με ζεστάνεις...
Με δυο σου λόγια...
Μα δεν ήρθες...
Περίμενα...

περίμενα...
Κι όλο κοιτούσα το ποτήρι...
Το περιεργαζόμουν ...

στα χέρια μου...
Άγγιζα τα χείλη του...

λες και άγγιζα εσένα...
Κι όπως σε κοίταγα απο μακριά...
Αλήθεια ...

νόμιζα πως τα δάχτυλά μου...
πλέκονταν στα ξανθά σου μαλλιά...
τα δαχτυλα μου...

αγαπησιάρικα σημάδευαν τις γραμμές του προσώπου σου...

αγκιζοντας ηδονικά τη σάρκα σου...
Και έτσι μόνο περίμενα...
Γιατί να απέχει πάντα τόσο η σκέψη
απο την υλοποίηση?
Γιατί να περιμένω...
Και να πιστεύω...

μεμιάς οτι όσα μου τάζουν θα πραγματοποιηθούν?
Λάθος μου λοιπόν...
Σ’ ευχαριστώ για το κρασί...
Κι ας μην το μοιραστήκαμε...
Την κάθε γουλιά ...

στο όνομά σου έπινα...
Ίσως δεν το κατάλαβες...
Μα τώρα το ξέρεις...........