.............................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

Όταν το χάλι του παρόντος σε καταπνίγει...
όταν η αδιαφορία των άλλων ...

σου κόβει τα φτερα...
όταν κι ο ίδιος σου ο κακός εαυτός...

δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις...
τότε...

μοιραία το μυαλό σου ...

γυρνάει προς τα παλιά...

σε ξάστερες νύχτες με φωτεινό ουρανό...
σε μεθυσμένες νύχτες ...

που απλά παρακαλούσαμε...

να μην ξημερώσει...

κι ο χρόνος σαν να μας έκανε το χατίρι...

για λίγο...

και να κυλούσε απολαυστικά αργά...
σε δυο κερασμένα σφηνάκια ...

πιο ευκολόπιοτα απ' τα υπόλοιπα...
σε ατελείωτες πρωινές βόλτες ...

κάτω απ' τον ήλιο ή τα σύννεφα...
σε ατελείωτες μεσημεριανές βόλτες...

συνέχεια των προηγούμενων...
σε θλιμμένα βλέμματα αποχωρισμού...

ζεστές αγκαλιές και υποσχέσεις επιστροφής...

σε απρόοπτα...

που αντί να μας χαλάνε το κέφι...

το έφτιαχναν ακόμη περισσότερο...
σε ξαφνικές βροχές...

που έκαναν τις καρδιές μας...

να λαχανιάζουν...

και τις ψυχές μας να γεμίζουν με ομορφιά...
σε ευχάριστα παιδικά χαμόγελα...

και σε ακόμα πιο ευχάριστες παιδικές γκρίνιες...
στην πιο μεγάλη κρέπα του κόσμου...

που ποτέ δεν καταφέρναμε να φάμε ολόκληρη...
σε μια φιλία...

που γινόταν μέρα με τη μέρα...

πιο δυνατή...
και σε κάτι που έχει τελειώσει...

και είναι δύσκολο να επαναληφθεί...

Δύσκολο...

αλλά όχι ακατόρθωτο...
Γιατί όσο ζει η ελπίδα...

πάντα θα περιμένουμε...

μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή...

που οι ευτυχισμένες στιγμές...

του παρελθόντος ...

θα ανθίσουν ξανά...

μαζί με τα όνειρα μας...
Μένει ένα τραγούδι μόνο...

να μας θυμίζει τι ζήσαμε...

το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας.........