VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

             .........................................................




Ήρθες στον ύπνο μου χθες το βράδυ...
Ντυμένη στα λευκά...
Μου φάνηκε παράξενο, μιας και το λευκό δεν είναι το χρώμα σου...
Μου είπες ότι έτσι πια θα εμφανίζεσαι μπροστά μου....
Στα λευκά... 
στα καθάρια....
στα άχρωμα....
Για να μπορώ να διακρίνω εσένα .....
όπως πραγματικά είσαι ....
και όχι όπως θέλεις να φαίνεσαι.....
Σε ρώτησα ...
γιατί δεν το κάνεις και στην πραγματικότητα αυτό....
Μου είπες ότι εκεί έξω δεν είμαστε μόνοι μας...
εγώ και εσύ....
Εκεί είναι και όλοι....
αυτοί από τους οποίους θέλεις να κρυφτείς....
Ήρθες στον ύπνο μου χθες βράδυ....
Ήμασταν λέει σε ένα χώρο φωτεινό και ζεστό.... Όπως σου αρέσει....
Καθίσαμε σε ένα καναπέ και έπεσες στην αγκαλιά μου και κοιμήθηκες....
κρατώντας τα χέρια μου στα δικά σου χέρια....
Σε ένοιωσα να ηρεμείς....
όπως δεν σε έχω νοιώσει μέχρι τώρα....
Εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα....
πέρα από το να κοιτάω τα μαλλιά σου....
το πρόσωπό σου....
το σώμα σου....
Ούτε καν να σε ακουμπάω....
Μόνο να σε βλέπω....
Έτρεχα το βλέμμα μου ....
επάνω στο σώμα σου....
και έψαχνα κάθε σημείο του σώματός σου....
που είχα ακουμπήσει με τα χέρια μου.... Κουράστηκα....
Έκλεισα τα μάτια και με πήρε ο ύπνος μέσα στο όνειρό μου....
Με ξύπνησε η υγρή αίσθηση του φιλιού σου....
στο μάγουλό μου.... 
Με κοίταξες και μου είπες ....
όση ώρα κοιμόσουν ένοιωθες τα χέρια μου να σε αγγίζουν....
Γέλασα και σε φίλησα....
Δεν σου έλυσα την απορία ....
πως ήταν δυνατόν να σε είχα αγγίξει χωρίς χέρια....
Ήρθες στον ύπνο μου χθες βράδυ....
Ένοιωσα κάποια στιγμή την ανάσα σου....
να καίει το πρόσωπό μου....
Ζεστάθηκα....
Ξύπνησα....
Κοίταξα δίπλα μου....
Έλλειπες....
Συνειδητοποίησα ότι ήταν όνειρο....
Προσπάθησα να κοιμηθώ αμέσως....
μήπως και έρθεις πάλι κοντά μου....
Αλλά μάταια....
Έλλειπες....
Και από το όνειρο....
και από την πραγματικότητά μου….......

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

            ...........................................................



Άφησα το γράμμα σου να πέσει από τα χέρια μου. Παρατήρησα την αγωνιώδη του πορεία προς το πάτωμα. 
Την προσπάθεια να μείνουν οι λέξεις στο φως...
και όχι να πλακωθούν από το χαρτί. 
Αυτών των λέξεων που πριν από λίγο ....
άκουγα τον ήχο τους.....
επάνω στο γραμμοσκιασμένο χαρτί....
ενώ τις διάβαζα μία-μία....
αναγνωρίζοντας φθόγγους και συλλαβές....
Έναν ήχο εκκωφαντικό και πιεστικό....
Τόσο πιεστικό όσο η δική σου προσπάθεια να τις χαράξεις επάνω σ’ αυτό το χαρτί....
Διαβάζοντας το κείμενο...
διάβασα και τον τρόπο που γράφηκε....
Δεν μου ήταν δύσκολο....
Ίσα-ίσα....
Σε ξέρω καλά....
Σε γνώρισα....
Έγινες δικια μου προτού καν με κάνεις δικο σου....
Θα μου πεις πως έγινε αυτό....
Δεν μου ήταν δύσκολο.....
Ίσα-ίσα....
 Έμαθα στην ζωή μου να ‘διαβάζω’ και να ‘παρατηρώ’.....
Και ‘σύ ήσουν βιβλίο ανοιχτό....
Τουλάχιστον σε μένα....
Τουλάχιστον για μένα....
Σε φαντάστηκα καθισμένη στο γραφείο σου με την λάμπα ανοιχτή....
Καμία άλλη πηγή φωτός....
Και εκτός σου και εντός σου....
Το φως να διαχέεται στο χαρτί...
τα μάτια σου να το ρουφάνε άπληστα....
και τα χέρια σου να το πετάνε απλόχερα στις λέξεις ...
που σκεφτόσουν και αποτύπωνες στο χαρτί....
Για να τις καταστήσεις λαμπερές και φωτεινές...
μέσα στο σκοτάδι τους....
Όχι τόσο για μένα...
τον αναγνώστη όσο για σένα....
την συγγραφέα τους....
Προσπάθησες να δώσεις φως στα σκοτάδια της ψυχής σου....
κλέβοντας τον ψυχρό φωτισμό....
από μία πηγή φωτός κατευθυνόμενη και αναλώσιμη.....
Πόσο λάθος έκανες...

Σε είδα ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη....
Με ανάσα κοφτή ....
σαν τις μικρές προτάσεις που έγραψες....
Μικρές...
περιεκτικές...
προτάσεις ανάσας....
Εκπνοή – εισπνοή....
Σε ρυθμό 3/4....
Σαν πατήματα ζεϊμπέκικου....
Χορευτικές κινήσεις μεθυσμένης....
Συγγραφή προτάσεων απελπισμένης....
Γιατί γλυκια μου;
Λες και ήμουν δίπλα σου....
Στο πλευρό σου και να σε παρατηρώ....
Να παίρνεις χαρτιά...
να γράφεις...
να σκίζεις....
να πετάς....
Μέχρι να βρεις τις κατάλληλες λέξεις...
τα κατάλληλα γράμματα να διατυπώσεις νόημα...
να αποτυπώσεις μια σκέψη...
να καταγράψεις και να διαγράψεις μια ζωή....
Δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι το πέτυχες....
Ίσα-ίσα....
Και με το παραπάνω....
Τα κατάφερες ...
Τα κατάφερες ........

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

           ............................................................



Ανοίγω το μυαλό μου ...
να βγάλει λέξεις....
μικρές και εύκολες...
Με λίγα γράμματα...
Αφαιρώ τους τόνους από επάνω τους....
Άτονες και ελαφριές...
Για να ταξιδέψουν ευκολότερα...
στις ακουστικές οδούς σου...
και στον λαβύρινθο του μυαλού σου....
Κλείνω τα μάτια και αφουγκράζομαι το αίμα μου...
να κυλάει στις φλέβες μου...
γρήγορο και καυτό....
Παίρνω λίγη από την κάψα του και ξεκινάω...
να αποσπώ τις λέξεις...
μία-μία....

Ξεκινάω με την ‘αγαπη’....
Στην στέλνω έτσι....
Τρία φωνήεντα, δύο σύμφωνα....
Ανισόρροπη η ίδια...
ανισόρροποι και εμείς...
που την πιστεύουμε....
Ποτέ δεν την ανέλυσα, ποτέ δεν την διύλισα....
Κι όμως, μέσα της κολύμπησα και πνίγηκα....
Ήταν ο καιρός που τα γράμματα δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στα αισθήματά μου...
 Περνάς από το μυαλό μου....
Η όψη σου...
κατακλύζει τις εικόνες μου και η μυρωδιά σου καταλύει τις αντοχές μου....
Έτσι σε θυμάμαι τις ώρες της μοναξιάς μου.... Αιθέρια και διάφανη....
Μα πάνω απ’ όλα ευάλωτη....
Να θέλω να σε αγκαλιάσω...
να σε κρατήσω σφιχτά... 
να σε προστατέψω απ’ όλους και απ’ όλα....
Κυρίως από εσένα....
Ανοίγω τα μάτια....
Επανέρχομαι....
Συνεχίζω την λεξική ενδοσκόπηση του μυαλού μου....
‘ερωτας’ η συνέχεια στις λέξεις....
Όχι όμως και στην διαδικασία....
Μα, ποιος κοίταξε την διαδικασία ποτέ από τους δυο μας; 
Κανένας μας....
Ζήσαμε αυτό που ανέβαινε στο λαιμό μας...
και μας έπνιγε....
Θέλαμε διέξοδο...
και ανακαλύπταμε τα αδιέξοδα....
Ανέξοδα....
Με απλοχεριά γεννούσαμε αισθήματα και πλημμυρίζαμε τα σώματά μας....
‘Να έχουν να πορεύονται σε μέρες άνυδρες’ μου είχες πει....
Και δεν άργησαν οι μέρες οι άνυδρες να φανούν....
Και στέρεψαν τα κορμιά....
Και στέρεψαν οι αισθήσεις....
  
Sarah Brightman στα ηχεία....
‘Harem’....
Ξέρεις...
εκείνη η φωνή ...
που μπορεί να σκοτώσει κάθε τι γήινο....
Περνάει στα αυτιά μου...
και σκοτώνει την βουή της ανάσας μου....
‘Sing for me a song of life’s visage, Sing for me a tune of love’s mirage’ ....
παρακαλάει...
και νοιώθω το παρακαλητό της....
να πλέκει ιστό αράχνης γύρω από το στόμα μου....
Στεγνώνει τα χείλη μου και κάνει την γλώσσα μου να στερεύει από σάλιο..... 
‘ανασα’ σου στέλνω....
Χωρίς καμία μείναμε...
Εκείνες τις ώρες που η θλίψη έκοβε στα δύο τον χωρισμό....
Κι όμως...
μπορέσαμε να ζήσουμε κάμποσους τέτοιους χωρίς δισταγμό....
Σαν αφηνιασμένα άλογα τρέχαμε να βρεθούμε... σαν έρημες απάτητες στέπες....
μέναμε μετά από κάθε αντίο που τα χείλη μας ξεστόμισαν.....
Μου φαίνεται τόσο μακρινό...
μα τόσο οικείο μετά από τόσο καιρό....
Μάθαμε σε χωρισμούς για να αντέχουμε να μάθουμε να ζούμε....
Φτάνω στο τέλος των λέξεων....
Τελικά δεν είναι πολλές....
Και κράτησα την υπόσχεσή μου....
Λίγα γράμματα, χωρίς τόνους....
Σου φυλάω για το τέλος την μικρότερη απ’ όλες....
‘αν’ ονομάζεται....
Για όλα εκείνα που θέλουν ανάμεσά τους ...
ένα ‘αν’...
για να σταθούν αυτούσια και αυτεξούσια στον κόσμο τούτο....
Θυμάσαι; 
Πάντα οι μεγάλες σου προτάσεις...
κρατούσαν ένα ‘αν’ ανάμεσά τους....
Και δεν σκέφτηκες ποτέ να το βγάλεις από την μέση....
Πάντα εκεί....
Πάντα ανάμεσα....
Τελικά....
το ‘αν’ είναι σημαντικό κομμάτι πολλών λέξεων....
Το γνώρισα με σένα αλλά τώρα το συνειδητοποίησα....
Αργά θα μου πεις....
Το έμαθα όμως.....




Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

           ....................................................



Αφενός τυχαία, εντέχνως μοιραία.
Κάπως έτσι σε φαντάστηκα...
μέσα στην άχλη του ονείρου μου...
Όταν ξαπλωμένος σε ένα διπλό κρεβάτι ...
ονειρεύτηκα ...
όλες εκείνες τις στιγμές...
της πλήρωσης...
που έγιναν πλάι σου....
στιγμές εκπλήρωσης....
Και έμεινες εκεί, μέσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα...
να ζεις...
έναν έρωτα...
αντίγραφο πίνακα αναγεννησιακού ζωγράφου... απόμακρη και κοντινή....
έρωτά μου....
Όργωσα το μυαλό μου με την προδότρα σκέψη μου ....
που σε ακολουθούσε...
Δεν σε άφηνα στιγμή....
Μου άρεσε να είσαι εκεί....
Μου άρεσε να σε ζω σε μία μη πραγματικότητα.... 
Έξω από καθετί συμβατικό....
Σαν μία ανολοκλήρωτη εικόνα...
που μόνο το περίγραμμά της σχηματίζεται....

Κι’ όταν έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού, στάθηκες ακίνητη μπροστά μου....
Το πρόσωπό σου ....
φωτίστηκε...
στα μάτια σου φάνηκαν δύο σταγόνες βροχής.... Δεν τις κατάλαβα, παρά μόνο όταν έσταξαν επάνω στα χέρια μου....
Τις έφερα κοντά ...
στο στόμα μου και τις γεύτηκα....
Έτσι ένοιωσα πόσο πικρή μπορεί να είναι η θλίψη....
Δεν έφερα αντίσταση....
Σε άφησα ...
να φύγεις....
χωρίς κουβέντα....
Χωρίς λόγια....
Το ξέρεις ...
πάντα άφηνα τις εικόνες να γεμίζουν τον λεκτικό χώρο ανάμεσά μας....
Έτσι έκανα και τώρα....
Οι εικόνες πάντα αφήνουν καλύτερη ανάμνηση.... Πίστεψέ με…


ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ......ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ..... !!!!!

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

          .........................................................



Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης ανάμεσά μας. Παραμορφώνει και μορφώνει τις συνειδήσεις και τα αισθήματά μας.
Παρόρμηση και απώθηση. 
‘Πόσο λίγο με ξέρεις τελικά’ σκέφτομαι και ανάβω ένα τσιγάρο.
Από εκείνα τα άκαυτα.
Που τα ρουφάς και χάνεις ζωή.
Χάσιμο ζωής αναπληρούμενο από την εισροή αέρα θανατηφόρου.
Ταξίδι μου έταξες κάποτε και ‘γώ σε πίστεψα. Λες και δεν σε ήξερα. 
Λες και δεν σε είχα μάθει. 
Το άφησα να περάσει και αυτό σαν όλα τα άλλα. Όλα εκείνα που κάποτε τα δυο σου υπέροχα χείλη είχαν ψελλίσει ανάμεσα σε στιγμές πάθους και ιδρώτα. 
Με μένα αντίκρυ σου.
Τα έβλεπα να συσπώνται και να μορφώνονται με τα ίδια μου τα μάτια.
Δεν σου ζήτησα τίποτα. 
Το ξέρεις.
Αν δεν το ήξερες δεν θα έταζες ποτέ τίποτα. 
Και σε κανένα.
Ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.
Μόνο που εκείνος σου έδινε πάντα συγχωροχάρτι. Με βουλοκέρι ανεξίτηλο.
Και υπογραφές φαρδιές πλατιές κάτω από το ‘συναινώ χωρίς αμφιβολία’ που έγραφες πάντα στα συμβόλαια που υπέγραφες με τον εαυτό σου.
Μου ζήτησες το απόλυτο και ‘γώ σου το έδωσα. Όχι ότι γνώριζες τι σημαίνει ‘απόλυτο’, όμως εγώ σου έδωσα αυτό που εγώ πίστεψα και έβλεπα μέσα από τα μάτια μου. 
Και ποτέ δεν έφερες αντίρρηση.
Εξάλλου, οι αντιρρήσεις δίνονται και εκφράζονται από τους γνωρίζοντες.
Όχι από αυτούς που κατ’ εξακολούθηση αντιλαμβάνονται τον όρο ‘δόσιμο’ ως υποχρέωση του άλλου και όχι ως πράξη ανώτερη.
Δεν θα με μάθεις ποτέ. 
Όχι γιατί δεν σου έδωσα τα στοιχεία. Επειδή, εσύ η ίδια δεν τα έψαξες ποτέ.
Τα έβλεπες καθημερινά.
Όμως ποτέ δεν τους έδωσες την πρέπουσα προσοχή, εκείνη που διαφοροποιεί αυτούς που κοινωνούν από εκείνους που παρακολουθούν την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους.
Δεν σε κακολογώ.
Άμαθης ήσουν. 
Όμως άμαθος ήμουν και ‘γώ. 
Εντελώς.
Ολοκληρωτικά…

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

                 .....................................................................






 χρονος.......
οι γνωσεις παλιωνουν και ο καιρος ξεχναει και ξεχνιεται. υπαρχουμε για να μας κερναει πραγματικοτητες...
να τις σουρωνει με αισθησεις και υστερα να τις πακεταρει και να τις αποστελει με λογικη....
και η ρουτινα, 
αυτη που μαθαινουμε και στα σκυλια μας, 
το προγραμμα, 
το ρολοι, 
βιολογικο ή μη να δημιουργειται με.....
μεσω και μαζι με εμας ....
για να προσφερει γη να πατησουμε, εδαφος να δημιουργησουμε..... γινεται ο σκοπος μας και η υπαρξη μας.....
ειναι αστεια η υπαρξη μας.....
ειναι αστειο να βλεπεις τι σκαρφιζεται ο καθενας για την υπαρξη του....
το πως την αντιλαμβανεται..... 
τι ματια εχει επιλεξει να φοραει..... ή μηπως ακομα τον φορανε αυτα? 
και ειναι αστειο οταν καποιος.....
ετσι ξαφνικα μεσα σε δευτερολεπτα....
να τιναχτει εξω απο το γυρω του,να σταθει και κοιταξει αυτο που εχει μπροστα του και αυτους που εχει πισω του.... 
και να γινεται αυτοματα θεατης μιας παραστασης.....
μιας θεατρινιστικης αναπαραστασης...
του εξελισεσθαι ....
του καθενος και να αντιλαμβανεται το χρονο....
των αλλων ανθρωπων ......
και να απορει ......ο χρονος .
ο χρονος ειναι οι αποφασεις που παιρνουμε ,
ειναι ολο το συνοθυλευμα των πραγματων που ειμαστε,
που θελουμε να γινουμε,
που σκεφτομαστε οτι ειμαστε,
που μισουμε να ειμαστε,
ειναι αυτα που κανουμε και αυτα που δεν κανουμε καθε στιγμη. ειναι η αυρα που εχουμε επιλεξει...
ή οχι....
να εκπεμπουμε και να λαμβανουμε σε καθε φαση μας....
ο αορατος ευεργετης και καταστροφεας....
ο γερος που ειναι ταυτοχρονα νεος..... 
το νερο....
οι υδρατμοι και ο παγος....
μια αορατη σκια....
μια εννοια...
μια προκαταληψη...
ενα τιποτα ....
το ολα.....
ο χρονος ....
ειναι η καταρα που επιλεξαμε να αγαπαμε.....
για να αποφυγουμε την ασυνενοησια και τη συγχυση.....
ο χρονος που πανω του εχουν καταγραφει ολοι οι καιροι....
που το σωμα του υπαρχει με τη μορφη ιστοριων....
ψυχων....
ονοματων....
που ειναι γεματο απο απειρους ανθρωπους....
σε απειρα μερη ....
για απειρα εκατοστα του δευτερολεπτου.....
που υπαρχει και οταν δεν υπαρχει.....
ο χρονος ειναι τα παντα.....
ενα πεζοδρομιο....
ο αερας.....
ενα αυτοκινητο....
ενας ανθρωπος....
μια γλαστρα....
μια εκδρομη....
ενα φαναρι....
μια οδοντοστοιχια....
μια μαργαριτα....
ενα λιονταρι.....
και ειναι αυτος που δινει και του δινεται χαρακτηρας και υποσταση, σε και απο καθετι που υπαρχει μεσα στα πεδια μας...
μεσα στην υπαρξη μας...
στο εγω μας....
υπαρχει ακομα και σε ο,τι υπαρχει μονο στη φαντασια.... 
γιατι ο χρονος ειναι φαντασια..... 
η φαντασια του καθενος ξεχωριστα.....



Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

            ..........................................................



Ήθελα να σου πω δυο λόγια μα πάλι το σκέφτομαι.
Αφού δε μπορείς να μ' αγγίξεις για να με διορθώσεις. Πόσο μάλλον να με χτυπήσεις για να με συνετήσεις!
Θέλω να μιλάμε όπως παλιά, αλλά τι να πούμε! 

Ο κόσμος με έχει αποπάρει από καιρό και δε βρίσκω στήριγμα ν' ακουμπήσω.
Οι λέξεις μου δε βγαίνουν όπως παλιά. Ακόμη και το δήθεν πάθος στη φωνή το τρώει το μέλλον.
Όσο κι αν προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό, κανείς δε μοιάζει να νοιάζεται και μόνο μένει.
Σβήνεται σιγά σιγά...
Ήρθες τότε σα νεράιδα, θυμάσαι? 

Μα τώρα?
Τα φτερά σου μίκρυναν ξαφνικά ή εγώ δεν έχω πια δύναμη να τα φτάσω να τυλιχτώ μέσα τους?
Το χαρτί μου έχει κοκκινίσει.

Επίτηδες! 
Αφού ξέρω ότι θα μου πεις κι εσύ ότι παραπονιέμαι πολύ. 
Αφού ξέρεις...
Στο χαρτί δεν έχει θέση η χαρά μου. 
Εκείνη εκφράζεται εκτός. 
Είναι πιο αληθινό έτσι. 
Στ' αλήθεια μ' αρέσει...
Κάποτε με καταλάβαινες.

Ίσως και τώρα. Μπορεί να το ξέχασα κι αυτό.
Όταν μ' αγκάλιαζες με τη σκέψη σου, εγώ είχα κάτι καλύτερο να κάνω. 

Ή έτσι νόμιζα.
Ξέρεις ότι η πίστη μου έχει μείνει μισή.

Καλά που έχω μια ακοίμητη ελπίδα να μου κρατά συντροφιά.
Ήθελα να σου πω για τις προσευχές μου τις κρυφές που τώρα πια τις ακούει όλος ο κόσμος. Δεν περιέχουν θεούς, ούτε και δαίμονες.

Μονάχα ανθρώπους. 
Ανθρώπους που μοιάζουν θεοί, αφού όλοι οι θεοί έγιναν δαίμονες.
Όπως και μερικοί άνθρωποι.
Θα ΄θελα να σου πω για μένα.

Πόσο θα ήθελα μια φορά να με πάρουν στα σοβαρά! 
Κι ό,τι απομακρύνω, το κάνω άθελά μου. 
Κάποιος να μου δείξει τον τρόπο να σιάξει αυτή η άχαρη ψυχή!
Τα όνειρά μου κρέμονται από λεπτές κλωστές. Πόσοι τα κλωτσούν, μα δεν κόβονται.
Κι άμα μένω παιδί είναι τελικά γιατί κανείς δε θέλει, κανείς δε βοηθά να μεγαλώσω.
Μοιάζω εξωτερικά παιδί μα το μέσα μου φλέγεται.

Πως να το ξέρεις αν δεν το ζήσεις?!
Δεν υπάρχουν πόρτες ανοιχτές, κι αν τύχει ποτέ καμιά, πρέπει να ξεπουλήσεις κάτι ακριβό σου για να μπεις.
Θα περνάω σπάνια από 'δω γιατί μάλλον δεν έχω τίποτα αλλο να πω.

Ή καλύτερα, κουράστηκα να λέω το ίδια.
Εσύ ξέρεις.
Ίσως και να καταλαβαίνεις...
Κι αν τα ίδια είπα πάλι, ίσως από αμηχανία να 'ναι κι αυτή τη φορά.

Ξεχνάω εύκολα βλέπεις.
Το ξέρεις καλά κι αυτό!
Έχω να σε δω καιρό πολύ και φοβάμαι τελικά μην ξεχάσω να σε θυμάμαι...


Καληνυχτα οπου κι αν εισαι....οτι κι αν κανεις....
μαθε ν 'αγαπας,μαθε να μοιραζεσαι....και παντα να χαμογελας!!!!!

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

       ...............................................................




θελω να γινω ευτυχισμενος!!
-και τι σε κραταει?
-δεν ξερω
-τι ειναι η ευτυχια για σενα?
-να εχω ολα αυτα που θελω
-τι θελεις?
-δεν ξερω..
-κοιταξε τον καθρεφτη σου τι βλεπεις?
-το προσωπο μου
-το γνωριζεις
-ναι ..μονο που..
-που?
-τα ματια μου..τα ματια μου δεν με κοιταζουν
-τι κοιταζουν?
-ενα θαλασσινο τοπιο
-πως μοιαζει?
-μοιαζει με νησι..οπως νομιζεις οτι μοιαζουν τα νησια το χειμωνα..τα χαλικια αντανακλουνται στον ουρανο και μοιαζουν ολα γκριζα και η θαλασσα να πληγωνει τα βραχια..
-σε στεναχωρει αυτο?
-ναι, νομιζω ο βραχος ποναει..
-αλλαζει ομως σχημα..γινεται πιο δυνατος..διαμορφωνεται..
-ναι, μα ειναι επιπονο..
-σε φοβιζει αυτο?
-ναι, πολυ..με φοβιζει ο πονος
-ο φοβος?
-ναι, πιο πολυ
-τι σε φοβιζει ακριβως?
-να ποναω
-τι σε φοβιζει στο να πονας?
-οτι μπορει να με ρουφηξει ο πονος και να πνιγω εκει
-εχεις πνιγει ποτε?
-ναι, πολλες φορες
-και μετα τι εγινε?
-σηκωθηκα ψηλα
-τι σε βοηθησε?
-ο εαυτος μου..το πεισμα μου..ενα χαμογελο..ενας ηλιος και ενα φεγγαρι
-θα χαθουν αυτα?
-οχι
-τοτε γιατι φοβασαι?
-δεν φοβαμαι πια..
-χαμογελας..
-ναι, αληθεια..
-βλεπεις τους κητους τους κρεμαστους?
-οχι.. τους αγγιζω.....


Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

~Παλίρροια Αρώματος~





Είχα απλώσει τις Ισορροπίες μου
κάτω από ένα Τυφλό Φεγγάρι
Ετερόφωτης ΕΣΩέμπνευσης
κι είχα σπείρει Ελπίδες
πως τάχα ο Κήπος μου
Μοναδικότητες εγκυμονεί...

Την Αρμονία μου
διέσπασε μία Παλίρροια Αρώματος
με δίχως Ύλη...
Πνευστή Ταλάντωση
από το Μηδέν της άπνοιας
ως το Απειρο του πνιγμού...

Ποτίστηκα με εύφλεκτη Ροή...

Εμπρηστής γίνομαι
και φλόγα
και αέρας που την φουντώνει
και σαν σωθούν τα Εύφλεκτα
καίω τον Εαυτό μου
και η Στάχτη μου
Σπόρος
να γεμίσει ο Κήπος αυτοφυή Ευτυχία...

Ετερόφωτη Εγώ...
να κατέχω έναν Κήπο
σ' ένα σπίτι
όπου δεν κατοίκησα ποτέ
πάνω από έναν Κύκλο Τυφλού Φεγγαριού...





                      ..........................................................




ειναι οι μερες που ξημερωνουν και καμια φορα βουλιαζω στο φως του ηλιου..
ειναι οι απαιτησεις που εχω καμια φορα..
και πιο συχνα ειναι οι παρανοησεις..
η τρελα που κρυβεται στο μικρο μυαλουδακι μου..
ο παραλογισμος μου.."
το μισος που νιωθω για μενα ειναι φωτια"¨..
ναι μην γελιεσαι ειμαι ενα βημα μπροστα..
οχι μιση και παθη..
εφτασα πια στα μισα..
το νιωθω πως γερναω..
γερνας?
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙA!"
u and i we are going to live for ever".. 
μα καλα θες να ζησεις για παντα.. 
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ..
τα χρωματα αλλαζουν..
σαν εικονες που βλεπεις μεσα σε νερο..διαπερνωντας ενα πρισμα..
κοιτωντας απο τον ηλιο στην γη..
καμια φορα σηκωνω τα ματια και ψαχνω λιγο γαλαζιο..
οι ωρες περνανε και ακομα να βρω το γαλαζιο που ψαχνω..
μια φορα σε εψαξα..
μια φορα σε βρηκα..
καθε μερα με χανω..
καθε μερα με βρισκω αλλιως..
τα κυτταρα μου μεταλλασονται..
η ψυχοσυνθεση μου χρωματιζεται..
γινομαι κοκκινο και μετα μωβ..
μαυρο καφε..
οχι πρασινο το ξεριζωσα απο μεσα μου..
ξυπνησα μια μερα και αποφασισα να ντυθω μωβ..
ειπα πως αυτα τα ρουχα μου ταιριαζαν..
τα ματια μου ειναι πρασινα..
και τα χειλη μου κοκκινα σαν αιμα..
τα λογια μου κοβουν και η ψυχη μου ολα καινουργια ρουχα φοραει..
η καρδια μου η καρδια μου η καρδια μου η καρδια μου ολο αυτη μου φταιει..
καπου καποιος μου ειπε πως αν ρωτησεις πεντε γιατι θα αγγιξεις την αληθεια..
θελεις να παιξουμε?
ισως σε αγγιξω..

                                                      καληνυχτα............

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

                      .................................................................




θυμαμαι να κλεινω τα ματια πανω στα ματια σου και να βλεπω αστερια..
θυμαμαι να κλεινω τα ματια και να βλεπω ουρανους γεματους με ουρανια τοξα..
πυροταχνηματα να σκανε σε καθε σου βλεμμα..
σε θυμαμαι να με κοιτας και να σκιζεται το μεσα μου..
η ματια σου να φωτιζει καθε σκοτεινια στην ψυχη μου..
ματια μεγαλα καστανα παιδικα..
με την απορια ζωγραφισμενη..στην ψυχη και στα χειλη ενα χαμογελο που οσο περναγε ο καιρος γινοταν γελιο..
σε θυμαμαι διπλα σε τοπια θαλασσινα..
κοντα στην αμμο..σε θυμαμαι να περπαταμε και να θυμωνεις..
και να γελαω..
τι πιο αληθινο απο το γελιο?
ακομα και η λυπη ακομα και αυτη στην οποια υποκλινομαι ακομα και αυτη καμια φορα πλαστη φανταζει..
μπηκες στην ζωη μου η πιο αληθινα εγκατασταθηκα στην δικη σου και απο τοτε ηταν σαν να εξοστρακισες την λυπη μου..
καμια φορα που φευγεις ερχεται και με επισκεπτεται..
καμια φορα που λειπεις γινεται παλι συντροφος μου..
ξεχασες ομως να φυγεις..
και ερχεσαι ολο και πιο κοντα..
με εχεις καταπιει ολοκληρο και ερχεσαι και αλλο..
καμια φορα φοβαμαι..
καμια φορα τρεμω μην δεις την ασχημια μεσα μου..
καμια φορα..
τις περισσοτερες φορες ομως χαιρομαι..
νομιζω βλεπεις την ασχημια μου και την αποδεχεσαι την αγαπας..
ακομα και αυτη την αγαπας..
θελεις να παιξουμε ενα παιχνιδι?
εσυ θα κλεισεις τα ματια και εγω θα κρυφτω..
θα κανω ενα ταξιδι θα γυρισω την γη..
θα ψαξω να βρω μακρια σου κατι καλυτερο απο σενα..
θα ταξιδεψω παντου σε καθε χωρα σε καθε ηπειρο..
και αν βρω κατι θα το κρατησω..μην φοβασαι παιχνιδι ειναι..θυμασαι? "ΔΘΣΑΠΓΠ"..αν βρω το μαγικο λυχναρι θα σε αφησω?
μαλλον θα ευχηθω να βρεθεις και εσυ διπλα μου..
αν προλαβω το ξωτικο διπλα στο ουρανιο τοξο λες να του ζητησω να μεινει?
η να κλεψω το χρυσο του και να τρεξω κοντα σου?
αν βρω την μαγισσα μου μια νυχτα?αν την πεισω να καταφερω να με αγαπησω?
η μηπως να της ζητησω να χαμογελας παντα?
αν πεσει ενα αστερι τι να ζητησω?
να το αγγιξω η να αγγιξω εσενα?
θελεις να παιξουμε ενα παιχνιδι?
θα παρουμε ενα ξυλινο κουτι και θα κρυψουμε εκει ολες τις ευχες μας..
μετα θα τις βγαζουμε προσεκτικα τις νυχτες και θα κανουμε ονειρα και θα γεμιζουμε μαγεια..
στο φως του φεγγαριου θα τα βαφουμε με χρυσοσκονη..
θα βαφεις τα χερια σου χρυσα και τα ματια σου θα λαμπουν απο αστεροσκονη..
ζωη θα με κερνας και φιλι..
κοκκινο βαθυ..
θυμασαι τα χρωματα?
μπορντω θα βαφεται ο τοιχος..
οι επιθυμιες σου θα ζωγραφιζουν τους τοιχους μου και το χαμογελο σου θα γινεται σπιτι μου..
στην αγκαλια σου ο πλανητης μου θα εξαυλωνεται και θα δημιουργειται απο τις σταχτες παλι και ξανα..
ο δημιουργος θα εισαι εσυ.."
γεννηθητω το θελημα σου"

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011


                   .......................................................................




Μην έρθεις απόψε να με βρεις. Σε θέλω εδώ κοντά μου, μα όχι απόψε. Απόψε έχω ραντεβού με τον ευατό μου. Ψάχνω να βρω τις αλήθειες μου τόσο βαθειά στα σωθικά μου που θα κάνω καιρό να επιστρέψω. Στης ζωής τα σκοτάδια 'συ μου δίνεις φως, σ' ευχαριστώ, μα όχι απόψε. 
Άσε με μόνο για μια νυχτιά και δεν θα δακρύσω, στο υπόσχομαι.
Μην έρθεις απόψε να με συναντήσεις.
Σε θέλω δίπλα μου αλλά με μπερδεύει η απόσταση, ο χρόνος κι η ψυχή που δεν ξέρει που να πατήσει σταθερά, που ν' αφεθεί. Δε νιώθει, δεν αισθάνεται, δεν αντιδρά σε κανενός άλλου χάδι εκτός απ' το δικό σου.
Έχω καιρό να περάσω από 'δω αλλά είχα τους λόγους μου. Ή ίσως δεν είχα κανένα λόγο. Αρκετά έχει ταλαιπωρηθεί το κορμάκι σου, δε χρειάζεσαι μια πληγή παραπάνω. Ψάχνω να δω τι καλό μπορεί να κρύβω ..
κατάστιχα να σου χαρίσω αλλά τίποτε φωτεινό δεν αγγίζω. 
Οι λέξεις μου προδίδουν φοβείες και πάθη, δεν μου χαρίζουν περηφάνια. 
Τα βράδυα μου κενός δε μένω, σε σκέφτομαι γι' αυτό.
Δεν θα 'μαι 'δω για κανέναν απόψε. 
Συγχώρα με ξανά, γι' άλλη μια φορά. 
Είσαι συ που ξέρεις τα μυστικά μου μ' ακόμη σε ντρέπομαι. Και η μελαγχολιά κι η σκοτεινιά μου που σε κάποιους προκαλεί χαμόγελα, μ' ενοχλεί, το ξέρεις.
Μπορώ να το αντιμετωπίσω αλλά όχι με το να κρεμαστώ επάνω σου.
Ελεύθερη σ' αφήνω κι αγνή.
Μην έρθεις απόψε, σιωπή λευκή θ' αντικρίσεις κι ίσως νιώσεις άβολα. 
Δεν το θέλω αυτό κορίτσι μου, όχι για σένα, όχι.
Να δεις πως γράφω τραγούδια θλιμμένα . Ίσως μονάχα 'συ τα εκτιμήσεις. Στίχους ματωμένους που μένουν κρυμμένοι μέσα μου γιατί κάποτε μου είπες πως δεν αντέχεις άλλο αίμα.
Μην έρθεις απόψε, θα κρυφτώ σε μια σκιά.
Πρώτη φορά δεν θα 'ναι η δική σου.
Μην έρθεις απόψε, δεν θα κλάψω γιατί μου λείπεις. 
Μονάχος απομακρύνομαι.
Μην έρθεις απόψε κι ας το ποθώ σα τρελός.
Φεύγω λίγο μακριά να ηρεμήσω, να σκεφτώ, να σ' αφήσω να γιάνεις απ' το κόκκινο.
Μην έρθεις, δεν θα 'μαι 'δω για κανέναν.. 
μόνο για σένα.....
..Εδώ θέλω να ζήσω, στον κόσμο που ζεις κι ας δειλιάζω να στο εκφράσω..
..Εδώ θέλω να ζήσω, τον φόβο μου να κρύψω, να μην τον δεις..
..Εδώ θέλω να ζήσω, η σκέψη μου αγκαλιά με τη δική σου..
..Ο ήλιος ποτέ δεν θ' ανατείλλει για μένα μα θα δύει κάθε νυχτιά για σένα, πλάι μου..
..Αγγίζω το φως σου στο σκοτάδι μα τον ευατό μου φοβάμαι μην σ' αγγίξει άγρια καταλάθος και σου γδάρει το δέρμα..

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

                  .........................................................................



αυτα που θελω να σου πω δεν ξερω αν θα στα πω ποτε..
δεν φταιει που δεν θελω..
μονο να ειναι που οι λεξεις σκονταφτουν στην γλωσσα και πιστοποιουν με τοσο βιαιο τροπο την αληθεια τους που αυτη σκυβει το κεφαλι απο ντροπη και ντρεπεται να τις προφερει..

πως να πεις το σε αγαπω οταν το εχεις πει τοσες φορες στο παρελθον?

σε τοσο διαφορετικους ανθρωπους?

πως να το ξαναπροφερεις οταν δεν το εχεις νιωσει ποτε με τοσο ιδιαιτερο τροπο?

και στα αληθεια οταν γραφεις καθε μερα νεο ρεκορ στο κοντερ του συγνωμη πως μοιαζει να μην ξερεις να προφερεις το ευχαριστω?"

σε ευχαριστω για οσα μου εχεις χαρισει για τις μερες που μου εδωσες να ζω?" 
και πως οταν εχεις ξαναπει σε καποιον οτι σου εδωσε ζωη οταν μπηκε στην ζωη σου και αντεξες οταν χαθηκε..
πως να τολμησεις να το πεις ξανα?
θα μοιαζουν μιμοι οι λεξεις..
μιας καταστασης σε χρονο αοριστο..
σε αλλα σκηνικα με αλλους πρωταγωνιστες..
με φοντο τα ιδια λαθη..
οχι λαθη..
σιωπη..
γιατι η γλωσσα στο ειπα και πριν υποκλινεται στο μεγαλειο των συναισθηματων της ψυχης που μοιαζει επιμονα να ψαχνει να προφερει τις σωστες για να μπορεσει να τις αφησει σαν ηλιο στον σκοτεινο σου ουρανο..
γιατι αυτοι που αγαπανε ειναι πολλοι..

αυτοι που αντεχουν και υπομενουν ησυχοι τον πονο της αγαπης τους ειναι ελαχιστοι..

τιμη σου να ανηκεις σε αυτους και βαρια καταρα..
μενεις βουβος γιατι οι λεξεις σου λιγες, φτηνες, ανικανες, να περιγραψουν το θαυμα το οποιο ζεις..
οι ανθρωποι γυρω σου αδιαφοροι..
μενεις να τους κοιτας βουβος..
ριχνεις στην ασφαλτο τα ματια σου να μην προλαβει κανεις και δει την λαμψη τους και τρομαξει..
αποφευγεις και τον καθρεφτη απο φοβο μην εξαφανιστει στο λεπτο το θαυμα το οποιο ζεις..
και ολες οι ευχες ειναι οι ιδιες..
δεν θα στις πω ομως για να μπορεσουν να πραγματοποιηθουν..
απο το βραδυ στο πρωι και απο το πρωι στο βραδυ μια σκεψη αναπνεει συνεχεια στο μυαλο..
ο χρονος καταριφθηκε..
πλαστελινη στα δαχτυλα μου..
τον πλαθω οπως θελω..
εκμηδενιζεται μακρια σου..
εχω τα ματια ανοιχτα και κοιμαμαι σαν τον κοιμωμενο ενα βαθυ υπνο..
αισθησεις πληρεις ανημπορος να κουνηθω στεκω να κοιταζω να περναει η ζωη μακρια σου..
δεν θελω να την ζησω γιατι ειναι αχρωμη μακρια σου..
δεν θελω να ζησω κανενα θαυμα μονος μου..
και μετα οι ωρες κοντα σου μικρες σταγονες απο αιωνιοτητα..
το καθε λεπτο κραταει μερες και η καθε αγκαλια μηνες το καθε φιλι χρονια..
σε αγγιζω ,
σε κοιταζω,
σε κοιτω ,
σε σκεφτομαι και μενω βουβος μην χαλασω την στιγμη με καποια φτηνη λεξη..
σε αγαπαω αληθεια..
οχι οπως αγαπησα τοσους αλλα με ενα τροπο αθωο και αγνο..
σαν να μην υπηρχε πριν ..
σαν να μην υπαρχει μετα..
και εχω μονο την ζωη σου να κρατηθω απο το ναυαγιο της ζωης..
ετσι εζησα εκατονταδες χρονια πλαι σου..
αιωνες αμιλητος μονο να σε κοιταζω..
και να αναρωτιεμαι αν υπαρχει κατι μεγαλυτερο απο την αγαπη ..
και να ξερω πως αν υπηρχε..
θα ηταν σιγουρα κατι που θα ειχε την μορφη της ψυχης σου..

καληνυχτα  οπου κι αν εισαι....

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

                     ...................................................................




κοιταζεις εξω..
οχι στο εξω εξω απο το μεσα..
απλα εξω στον ουρανο..
χανεται η ματια..
αγγιζει τον οριζοντα..
εκεινο δηλαδη το σημειο οπου το γαλαζιογκρι του ουρανου αγγιζει το γκρι των πολυκατοικιων..
αφηνεις την ανασα σου στο τζαμι..
σηκωνεις το δαχτυλο και ζωγραφιζεις ενα σχημα..
αντιγραφεται αυτοματα στον ουρανο..
σε ενα λεπτο χανεται παλι σαν να μην υπηρξε.
.σου θυμιζει κατι αυτο?
τα λεπτα που χαθηκαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?
τις σχεσεις που εγιναν και τελικα χαθηκαν σαν να μην εγιναν ποτε?
τα χαμογελα που σβησαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?
και οι φιλιες σου?
οι θυσιες που εκανες για χαρη τους οι διαλογοι μεχρι τα χαραματα τα γελια και τα μεθυσια και αυτα χαθηκαν σαν να μην υπηρξαν ποτε?
οταν θα φυγω και εγω θα ειναι σαν να μην υπηρξα ποτε?
και αν μεινω στην σκεψη καποιων μοναχα που με ενιωσαν λιγο παραπανω ποιο προσωπο μου θα διαλεξουν να εχω στην αναμνηση τους?
ποια απο ολες μου τις μασκες θα χρησιμοποιησουν να καλυψουν το φαντασμα μου?
ατελειωτες διαδρομες ατελειωτες εικασιες..
παντα το ιδιο ερωτημα..
υπαρχω?
ρωτας και ξερεις..
σιγουρα δεν υπαρχεις..
ακατανοητη υπαρξη..
ντυμενη με ενα συννεφο ερωτηματικο..
αφηνεις λεξεις ψιχουλα να προλαβει η ψυχη να φτασει στο καστρο του μυαλου..
η νυχτα τα σκεπαζει για να μην τα βρει..
και το φεγγαρι ριχνει το φως του να κανει το δρομο της πιο ευκολο..
ξεκλειδωνει η πορτα και μπαινει στο καστρο..
ανοιγει τα συρταρια των σκεψεων και των αναμνησεων..
τοσος χρονος πακεταρισμενος σε κουτακια..
βλεπεις ολη σου την ζωη να περναει μπροστα απο τα ματια σου..
ολες εκεινες τις επιλογες που ενστικτωδως η μετα απο πολυ σκεψη η φοβο εκανες η επελεξες να μην κανεις η σε αναγκασαν να κανεις η σε φοβησαν να μην κανεις..
-μην ξεχνας τα γιατι δεν εχουν σημασια- ολες αυτες οι επιλογες σε εκαναν αυτο που εισαι σημερα..
και αληθεια πες μου το αγαπας αυτο που εγινες η ακομα κλεινεις τα ματια μπροστα στο ειδωλο σου το πρωι?
αντεχεις να το κοιτας?
ελπιζω να το αγαπας..
στο ευχομαι γιατι ξερεις..
μοναχα αυτο εχεις..
κανενας τροπος να του ξεφυγεις..
η μηπως και αυτο ειναι μυθοπλασια?
θυμαμαι μια ταινια οπου ο πρωταγωνιστης καθε μερα ζουσε την ιδια μερα ξανα και ξανα προσπαθωντας να μην επαναλαβει τα ιδια λαθη..
αν και εμεις λοιπον ζουμε σε ενα συμπαν σε pause rewind and replay?αν ολος ο χρονος ειναι μια μερα?
οπου αρχιζει το πρωι και τελειωνει το βραδυ..
το βραδυ παταμε το rewind σβηνονται οι μνημες και ξαναρχιζουμε να βιντεοσκοπουμε πανω στο ιδιο σημειο..
αν στα αληθεια καποια προσευχη εισακουστηκε και ο χρονος σταματησε.. 
τοτε στα αληθεια εισαι ευτυχισμενος με την μοναδικη μερα που εχεις ζησει?
η ακομα βλεπεις σαν οριζοντα το κομματι του ουρανου που αγγιζει σαπιες πολυκατοικιες?
Καληνυχτα......!!!

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

                                  .....................................................................................



Φεύγω. 
Άνεμος θα γενώ..
Ακινησία. 
Μην έρθεις κοντά μου.
Θα σε διώξω.
Δεν ξέρω γιατί. Μη ρωτάς το γιατί. Απλώς έτσι νιώθω. 
Δε ζητάω ν' ανοίξουν πλέον οι ουρανοί. Δεν έχω τη δύναμη πια.
Το ξέρεις όμως.. η κλωστή δεν έχει σημεία που να μπορεί να σταθεί για λίγο το μάτι. Μόνο άκρα έχει, μόνο άκρα. 
Δε ζητάω πια τη νεράιδα που κάποτε έψαχνα. 
Παιδί ήμουν τότε. 
Παιδί είμαι ακόμα. 
Γι' αυτό οι μεγάλοι δεν πονάνε. Κανείς τουλάχιστον δεν το δείχνει. 
Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί εκφράζεσαι έτσι. 
Έτσι είναι μάτια μου. 
Τουλάχιστον το κατάλαβα, κοντά σου.
Δεν είμαι παράξενος, μίζερος, ούτε διαφορετικός.
Πληγωμένος είμαι. 
Μα κουράζομαι κάθε τόσο που πρέπει να το κρύβω. 
Γι' αυτό και κρύβομαι απ' τους αληθινούς ανθρώπους. 
Γιατί βαρέθηκα πλέον την μάσκα ετούτη. 
Δεν μπορώ το πρωί να χαμογελώ και το βράδυ τ' αστέρια να μαζεύουν τον καημό μου.
Όχι, δεν αντέχω άλλο. 
Αύριο φεύγω..
Φεύγω γιατί έρωτας και αγάπη δεν συμβαδίζουν και δεν τα θέλω έτσι στον κόσμο μου εγώ.
Δε ζητώ ουσία πια.
Κι αν τη βρω λες να βαρεθώ?
Κι ας μην με αγγίζει τίποτα.
Κι ας πονάω ακόμη. Κι ας μη με γεμίζει τίποτε στα ξένα. 
Εκεί όμως θα βρω την νύχτα που θέλω να ηρεμήσω. 
Αν τα καταφέρω. 
Αν αντέξω το δρόμο. 
Γιατί κι αυτός ξένος μου μοιάζει.
Δε γνωρίζω κανένα μονοπάτι του. 
Εκεί η μάσκα δεν θα τολμήσει να τραβηχτεί. 
Πάντα κολλημένη βαθιά στο δέρμα. 
Δεν θα γίνει ένα όμως γαμώτο, δεν θα γίνει.
Αν γίνει φώναξέ το μου:
"Είσαι αδύναμος." 
Όχι, όχι πληγωμένος είμαι. Και δεν είναι δικαιολογία ετούτο. 
Μην με κρίνεις επιτέλους ρε ζωή. 
Δεν αντέχω άλλο. 
Αύριο φεύγω.
Γεια σου..
Αύριο φεύγω επιτέλους.
Δεν ξέρεις πόσο άδειος νιώθω. 
Δε ζητάω πλέον ν' ανοίξουν οι ουρανοί. 
Δε ζητάω να τρέξει κόκκινο από πουθενά. 
Βρήκα αυτό που ήθελα.
Κι ας μη μου δίνει τίποτα. 
Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν είπαμε μάτια μου. 
Όχι στο σκοτάδι μου.
Ούτε λευκό υπάρχει.
Η κλωστή δεν έχει όρια. Δεν ξεδιπλώνεται το καρούλι της ψυχής. 
Κανείς δεν κρατάει την άκρη. 
Μόνος τρέχω στο λαβύρινθο. 
Τρέχω όμως, βιάζομαι. 
Το είδες. Μόνος στα στενά του λαβυρίνθου μου. 
Μόνος τον έχτισα. Άφησα να μπούνε τέρατα μέσα.
Κι ας μην σκότωσα τον Μινώταυρο. 
Κι ας έβαψα τα χέρια μου με αίμα. 
Ο πόνος είναι ίδιος και χωρίς αυτόν.
Ο πόνος είναι ίδιος χωρίς εσένα.
Όχι δε ζητάω κόκκινο.
Δεν το ζητάς ετούτο, το ρουφάς όταν θα 'ρθει μονάχο του.
Μια ολάκερη ανάσα αν υπάρχει.
Δεν υπάρχει όμως. Με τόσο αίμα και να ΄ρθει δεν θα το ξεχωρίσω. 
Έρωτας και αγάπη δεν συνυπάρχουν. 
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τις τρύπες στα χέρια. 
Δεν υπάρχει δικαιολογία όταν το πιστόλι ακουμπά τον κρόταφο. 
Το ίδιο το χέρι σου ακουμπάει το ξυράφι στην φλέβα. Δεν υπάρχει δικαιολογία να φωνάζω στον καθρέφτη. 
Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τον κοιτάξω κατάματα.
Ότι δίνεις παίρνεις. Όχι, όχι, δεν μπορεί να δίνω τόσα λίγα, δεν μπορεί. 
Κάθε που πέφτει το σκοτάδι μια αγκαλιά μικραίνει. 
Μισώ κάθε μου στιγμή μακριά σου. 
Μισώ κάθε μου στιγμή γεμάτη μακριά σου.
Οι δρόμοι είναι υγροί κάθε βράδυ ή είναι τα μάτια που βουρκώνουν? Δεν θυμάμαι πια. 
Δεν με νοιάζει πια. 
Αύριο φεύγω..
Φεύγω γιατί δεν αντέχω να κοιτάζω τα όμορφα. 
Δεν μπορεί να ξέπεσα τόσο χαμηλά.
Φεύγουν δίχως λόγο. 
Δίχως δικαιολογία. Μετέωρος στο κενό. 
Ποιο κενό? 
Ακόμη κι απ' το κενό υπάρχει τρόπος διαφυγής.
Κάθε τόσο αόρατα χέρια σε τραβούν επάνω αν τα εμπιστευτείς. 
Ποτέ δεν τ' άγγιξα. 
Ποτέ δεν θέλησα να με βοηθήσουν.
Ξέρεις γιατί φεύγω αύριο? 
Ξέρεις γιατί οι νεράιδες έχουν φτερά? 
Για να πετούν μακριά.
Ελεύθερες.
Όποτε θελήσουν. Χωρίς να σου πουν γιατί φεύγουν.
Όσοι δεν έχουν φτερά περπατούν αργά.
Πρέπει να δικαιολογούν κάθε τους κίνηση, κάθε τους βήμα.
Γιατί σκόνταψες?
Γιατί ζαλίστηκες?
Πόσο ανώμαλος είναι ο δρόμος πια?
Είμαι μια χαρά μάτια μου, απλά κουράστηκα λίγο.
Μην ανησυχείς.
Θέλεις ψέματα? 
Θα τα έχεις. 
Θέλεις μονάχα χαμόγελο?
Θα το έχεις.
Αλλά μέρα με την μέρα θ' απομακρύνομαι. 
Δεν αντέχω άλλο. 
Βήματα γοργά προς τα πίσω. Και δεν το μετανιώνω ποτέ.
Οι νεράιδες μπορούν και να δακρύσουν ξέρεις. 
Να ξεσπάσουν όταν το θελήσουν.
Οι θνητοί δίχως φτερά τα πετούν όλα σε μια βρώμικη γωνιά της καρδιάς μαζεύοντας τον πόνο δράμι δράμι και τον πετούν σ' ένα κομμάτι χαρτί.
Και γιατί πάλι εκεί?
Και γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν?
Δε ρωτάω πια, όχι, δε ρωτάω αφού δεν το θέλεις. 
Αύριο φεύγω όπως και να'χει..
Φεύγω γιατί χάνεται ο κόσμος μου.
Όλα τα όνειρα που έχτισα. Κείνα που χτίστηκαν γοργά σ' ένα μόνο βράδυ.
Κείνα που χρειάστηκαν χρόνια να φτιαχτούν στιγμή στιγμή μόνο τα θεμέλια, σήμερα γκρεμίζονται μονάχα με μια ανάσα.
Με μια κουβέντα απ' αυτούς που αγαπάς.
Ίσως το αύριο να είναι αλλιώτικο.
Δεν έχω τη δύναμη να σου πω να έρθεις μαζί μου. 
Μα δεν θέλω να φύγω χωρίς αυτά που αγαπώ.
Ξέρεις ότι ανήκεις εκεί. 
Σου το είπα ποτέ? 
Αν θέλεις έλα λοιπόν.
Θα σου κρατήσω το χέρι μα δεν θα το τραβήξω προς το μέρος μου. 
Δεν έχω άλλο κουράγιο. 
Αν θέλεις έλα μονάχη σου.
Αύριο φεύγω.
Άνεμος γίνομαι..
Θα έρθεις..?

(Κι αν δεν έρθεις μείνε εκεί και χαμογέλα μου όσο θ' απομακρύνομαι. Θα μου είναι αρκετό..)

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

                     ..................................................................




Κάθομαι με μια νωχελική αίσθηση στην άκρη του κρεβατιού μου με κάποιο βιβλίο στο χέρι. Αισθάνομαι ξαφνικά ένα ελαφρύ άγγιγμα στον αριστερό μου ώμο. Το κεφάλι μου γεμίζει μ' ένα αέναο ψιθύρισμα, ενώ το κορμί μου διαπερνά μια ανατριχιαστική αύρα. Γυρίζω το κεφάλι μου σχεδόν από αφηρημάδα προς τα κεινο το μέρος. Το βιβλίο μου πέφτει από τα χέρια. Αρχίζω να ζαλίζομαι. Η φωνή μου στερείται τώρα κάθε ευφυίας λόγου, τα άκρα μου παραλύουν, κάθε σκέψη σβήνει άξαφνα απ' το νου μου και μαγεύομαι απ' την εικόνα του. Ένας άγγελος. Ένας άγγελος μπροστά μου. Τα φτερά του πελώρια γεμίζουν το κενό του δωματίου μου. Τα μαλλιά και τα μάτια του κατάμαυρα δένουν αρμονικά με το μακρύ του ένδυμα. Η αύρα που εκπέμπει μακάβρια. Το προσωπό του δε φαίνεται. Βαθιά τα χαρακτηριστικά του κρύβονται πίσω από μια γελαστή μάσκα. Μα το 'βλεπα καθαρά. Μόνο το βλέμμα του διακρινόταν κει πίσω. Αυτά τα μάτια. Έβλεπα μόνο πόνο και λύπη. Ίσως και λίγο φθόνο. Τα ξέρω καλά αυτά τα συναισθήματα. Κι εγώ δε φοράω όμως τη δική μου μάσκα. Χωρίς την μάσκα μου δεν ξέρω πως μοιάζω, τι να αισθανθώ και πως να αντιδράσω. Μα είμαι σίγουρος πως τώρα αισθανόμουν τρόμο. Και κάτι άλλο. Κάτι οικείο που με οδηγούσε νοερά κοντά του.
Στεκόταν για ώρα κει ψηλά και με κοιτούσε. Μόνο αυτό. Με κοίταζε. Το βλέμμα του όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο ζεστό, η αύρα του όλο και πιο χαρούμενη και η μάσκα του άρχισε να ραγίζει. Φοβήθηκα ξανά. Μα συνέχισα να τον κοιτώ αποσβολωμένος από δική μου περιέργεια και από δική του ομορφιά. Δεν μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα.
Γινόταν όλο και πιο ζεστή τώρα η αύρα του. Τόσο ζεστή που καταντούσε αποπνικτική. Τώρα ασφυκτιούσα κι εγώ κοντά του. Άρχισα να ιδρώνω, η ανάσα μου να μικραίνει κι εκείνος να με κοιτάζει όλο και με πιο ζεστή έκφραση. Κολλημένος στην ίδια θέση, σαν από πέτρα καμωμένος, δεν μπορούσα να κινηθώ. Απλώς ένιωθα. Ένιωθε κι αυτός. Το αισθανόμουν. Το αισθανόταν. Το αισθανόμασταν. Τα φτερά του άρχισαν να πετούν σπίθες. Σπίθες που έγιναν φλόγες. Κι οι φλόγες φωτιά. Μια μεγάλη φωτιά που τύλιξε ακαριαία όλο του το σώμα. Μα δεν φώναξε ούτε στιγμή. Δεν πονούσε. Η μάσκα του είχε σχεδόν λιώσει. Στεκόμουν ακόμη εκεί με παγωμένο το βλέμμα ανήμπορος ν' αντιδράσω. Δεν φαινόταν πλέον το σώμα του. Είχε γίνει μια φλόγα ολάκερος. Άρχισα να τρέμω, να φοβάμαι τώρα περισσότερο από ποτέ. Για κείνον. Γιατί υπέκυπτε χωρίς ν' αντιδράσει σε τούτο το μαρτύριο? Λες και χαιρόταν γι' αυτό. Φοβόμουν γι' αυτόν. Ακόμη δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Κάτι με κρατούσε χάμω. Μια αόρατη δύναμη.
Με μιας η φλόγα σβήνει, ο άγγελος χάνεται και ένα γυμνό σώμα αιωρείται στο δωμάτιο σαν να το παρασέρνει αργά η βαρύτητα. Σαν να λύθηκα ξαφνικά. Τα χέρια μου κινούνται. Τα πόδια μου. Με μια μουδιασμένη, βεβιασμένη κίνηση αρπάζω την μορφή του λίγο πριν φτάσει στο πάτωμα. Είναι ελαφριά. Είναι αγνή. Είναι όμορφη. Η μάσκα έχει σχεδόν διαλυθεί. Είναι το μόνο που έχει μείνει τώρα πάνω του. Πάνω της. 
Είναι γυναικεία η μορφή. 
Με τα δάχτυλά μου παραμερίζω τα απομεινάρια της μάσκας και.. σ' αναγνωρίζω. 
Είσαι εσύ τελικά. 
Πάντα σε φανταζόμουν άγγελο. Μα όχι έτσι.
Ανοίγεις τα βλέφαρά σου.
Με κοιτάζεις βαθιά στα μάτια και μου λες..
"Μ' έσωσες."
"Εγώ? 
Μα πως? 
Γιατί? 
Μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Με κρατούσες εκεί. 
Δεν έκανα τίποτα."
"Κι όμως. 
Με το ζεστό σου βλέμμα και την αγάπη σου βγήκα ζωντανή απ' την φωτιά."
"Σου είχα πει ότι θα βγεις ζωντανή απ' την φωτιά. Δεν μ' άκουσες."
"Δεν σε πίστεψα."
"Γιατί? 
Απλά εμπιστέψου με."
"Δεν ξέρω αν μπορώ.
Κοίτα, βγήκα ζωντανή αλλά άδεια.
Άδεια από συναισθήματα. 
Έχεις να μου δώσεις?"
"Πολλά. Πόσα θέλεις?"
"Όσα νομίζεις ότι μου αξίζουν."
"Δηλαδή όλα. Τα πάντα."
"Υπερβολικός", μου λες κι αρχίζεις να τρέμεις. "
Δεν μπορώ χωρίς την μάσκα μου.
Βοήθησέ με.
Δωσ' μου μια άλλη."
"Δεν τη χρειάζεσαι πια. 
Εγώ είμαι εδώ.", απαντώ.
"Οχι, όχι, δεν ξέρεις. 
Μου είναι απαραίτητη. 
Δώσε μου κάτι, σε παρακαλώ."
"Πάρε αυτήν", σου λέω, "
Την έφτιαχνα από καιρό για μένα αλλά βλέπω πως τώρα εσύ την έχεις περισσότερο ανάγκη.
ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ."
"Ευχαριστώ", παίρνεις την μάσκα στα χέρια σου και είσαι έτοιμη να την φορέσεις."
"Μια τελευταία αγκαλιά", σου ζητάω.
"Γιατί τελευταία? 
Αλλά αν το θες.." 
Μείναμε αγκαλιασμένοι για λίγα δευτερόλεπτα.
Το δάκρυ μου δεν άντεξε...
Κύλησε...
"Τι έχεις?", με ρώτησες.
"Τίποτα, φόρα τη να τελειώνουμε. Τα λέμε.", απαντώ δακρυσμένα.
Φοράς την μάσκα και χάνεσαι. Εσύ το επέλεξες. Πάψε να φωνάζεις τώρα. 
Δεν θέλω να σ' ακούω. 
Δεν υπάρχεις έτσι κι αλλιώς.
Χάθηκες. 
Βλέπεις.. η μάσκα.
Αυτό δεν μου ζήτησες? 
Μια ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ. 
Τώρα την έχεις. 
Κι ας μη σε βλέπω ούτε 'γω. 
Ας μην σε ξαναδώ. 
Αρκεί εσύ να 'σαι ευτυχισμένη......