........................................................................

 

 

 

..Δεν είναι ντροπή να παραδέχεσαι τα λάθη σου..
..να ζητάς συγγνώμη, να μαθαίνεις απ' αυτά..
..πες ότι λυπάσαι, αναγνώρισέ τα πια..
..αν τα καταλάβεις δε θα τα επαναλάβεις..
..απ' τα λάθη σου μαθαίνεις, δεν τα θάβεις..

Το φως του δωματίου δεν ανάβει πια. Έχει καεί από καιρό η λάμπα αλλά δε λέω να αγοράσω καινούρια.
Όπως οι ιδέες των ανθρώπων.
Έχουν απο καιρό αχρηστευθεί, αλλά δε σκέφτονται να τις αλλάξουν. 
Ο άνθρωπος μεγαλώνει.
Ωριμάζει.
Αγριεύει.
Δεν τον γοητεύει ότι τον άγγιζε κατάβαθα παλαιότερα. Κι όταν το κάνει τον φωνάζουν "ανώριμο". Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια. Οι άνθρωποι όμως είναι φτωχοί. Έχουν όλα χάσει το νόημά τους. Κάθε λέξη, κάθε σημασία. Μου το έχουν καταλογίσει και μένα. Το δέχομαι αν και δεν το παραδέχομαι. Όταν οι λέξεις ρέουν ασταμάτητα από μέσα σου δεν έχεις το δικαίωμα να τις εμποδίσεις. Μετράς την αξία τους, την αλήθεια τους, τη φυσικότητά τους, και τις αποτυπώνεις αναλλοίωτες στο χαρτί. 
Η έμπνευση είναι ιερό πράγμα.
Πολλοί εκφράζονται ελεύθερα δίχως να προβλέπουν τις συνέπειες. Αυτά τα πλάσματα κάνουν κακό προτίστως στον ευατό τους.
Σε μπέρδεψα? 
Δεν το ήθελα. 
Είναι ο τρόπος μου.
Σε χαλάει?
Άλλαξε σελίδα. 
Τόσο εύκολο. 
Δίχως τύψεις.
Άλλαξε..
Άνθρωποι τόσο σοφοί τριγύρω. Γεμάτες οι τσέπες μα φουσκωμένα μυαλά. Φουσκωμένοι καβάλοι αλλά ουσία καμιά. Σου θυμίζει τίποτε?
Ότι τρομάζει απομακρύνει.
Ότι τους φοβίζει, το μισούνε. 
Το ζηλεύουν, το χλευάζουν, το παραπετούν. 
Μα εκείνο μεγαλώνει.
Θεριεύει. 
Τους κατατρώει κι ας μην το νιώθουν.
Στέκονται τώρα ανήμποροι μπροστά του και μιλούν δήθεν αγέρωχα, το προσβάλλουν. Εκείνο από τη μεριά του επιχειρηματολογεί δίχως ν' αγγίζει τον κρυφό πόνο τους, με έμφυτο στόμφο έκφρασης και τους φράζει κάθε δρόμο διαφυγής της σκέψης.
Έτσι τελειώνουν οι άνθρωποι.
Έτσι πεθαίνουνε για πάντα στη ζωή. 
Έτσι ζούνε πεθαμένοι. 
Αγριάνθρωποι. 
Για πάντα. 
Μεγάλη μας τιμή..
Έχω χάσει το δρόμο.
Είναι σκληροί οι άνθρωποι. 
Μα είναι και κείνοι άνθρωποι και συνεχώς το ξεχνούν.
Ζητώ συγγνώμη απ' όλους. 
Άθελά μου τους πλήγωσα.
Μεγαλώνω.
Μαθαίνω.
Κι όσο μαθαίνω καταλαβαίνω. Αντιδρώ και προσέχω. 
Γι' αυτό και συγχωρώ. 
Κείνοι δεν το κάνουν. Κι όμως, τους συγχωρώ. 
Το να γυμνάζεις την ψυχή σου δεν είναι εύκολο πράγμα...  
Για να το κάνεις σωστά πρέπει να θυσιάσεις πολλά.
Θα μάθεις.
Θα ζήσεις.
Θα πάθεις.
Θα καταλάβεις..
Πληρώνω καθημερινά το κόστος. Από τότε που δεν έφταιγα. Πλήρωνα για λάθη που δεν είχα διαπράξει. Πλήρωνα για στιγμές που δεν είχα ζήσει. Πληρώνω για φορές που δεν είχα αμαρτήσει. Δεν τρέχω πια όταν μου ζητούν βοήθεια.
Δεν ερωτεύομαι πια γιατί ξέχασα τον τρόπο.
Νεκρώθηκε ότι ομορφότερο είχα.
Οι εχθροί μου μπορούν να νιώσουν επιτέλους υπερηφάνεια. Τα κατάφεραν. Πέτρωσαν την ομορφιά μου, την περιουσία μου, το βιος μου.
Έτσι δε φαίνεται? 
Με νίκη τους δε μοιάζει? Είναι όμως? Αναρωτήσου! Είναι? Νομίζεις ότι θα το μάθεις ποτέ..?
Άφησα φίλους επειδή ένα φουστάνι μου το ζήτησε..
Πάτησα όρκους γιατί εκείνη το πρόσταξε..
Έχυσα δάκρυα για νύχτες που δεν άξιζαν..
Έσβησα όλες τις μνήμες γιατί πραγματικά επρεπε...
Μα είμαι 'δω.
Και λέω ασυναρτησίες.
Μια φίλη μου πάλι θα μου φωνάξει ότι κλείνομαι συνεχώς στον ευατό μου. Ότι θα χαθώ στον κόσμο μου. Ότι δεν καταλαβαίνει αυτά που γράφω και νευριάζει. Ότι πάντα το λουλούδι που προσφέρω στον κόσμο θα ΄χει αγκάθια από κάτω. Αλλά στο τέλος πάλι θα πει ότι εκείνη θα μ' αγαπάει για πάντα. 
Κι αυτό σβήνει όλα τα προηγούμενα.
Μένω εκεί.
Μονάχα εκεί.
Γιατί ξέρω ότι το εννοεί. 
Έτσι είναι οι φίλοι. 
Ευχαριστώ. 
Που μπορώ και το ευχαριστιέμαι. 
Που μπορώ και το ζω..!
Μου έδωσαν στέμμα κάποτε. Για μια ηθική, λέει, χαμένη στις μέρες μας. Για μια μελαγχολία κρυμμένη στο γαλάζιο μου. Για ένα χαμόγελο που τελευταίο πάντοτε γλυκαίνει τα νερά. Γι' αυτή την παραξενιά που τους κλέβει την καρδιά. Μα το στέμμα ήτανε χάρτινο. 
Σάπισε στην πρώτη ψιχάλα..
Δε μπορεί να είναι τόσο δύσκολο να ζεις. Όλοι να ζητάνε κι εσύ να μη μπορείς να δώσεις. Γιατί δεν ξέρεις πως είναι να δίνεις. Ποτέ κανείς δε σου έδωσε.
Κανείς δε σου έμαθε. 
Λυπάμαι..
Έμαθα συγγνώμη να λέω δίχως λόγο πια. Μόνο και μόνο για να αρκούνται στη λέξη ετούτη και να μ' αφήνουν ήσυχο. Έτσι εύκολα καταλαγιάζει ο εγωισμός τους κι αρκούνται σε μια λέξη που καταβάθος δεν ξέρουν αν την εννοώ ή όχι. 
Λυπάμαι. 
Σιχαίνομαι αυτούς τους ανθρώπους. Το βάθος στην ψυχή υπάρχει για να κατέβουμε μέχρι εκεί. Τι άλλο να πω. 
Μονάχος τα πιστεύω..
Τους είδα να φεύγουν. 
Τους έδιωχνα, ναι.
Το παραδέχομαι. 
Μα δεν το ήθελα.
Ο χαρακτήρας μου βλέπεις. Κι όσο κι αν πονάει το αποδέχομαι. Η φλέβα γίνεται εύκολα πέτρα. Αρκεί λίγος χρόνος και πολύς πόνος..
Καταλάθος..
Ουδείς αλάνθαστος..
Δεν είναι κακό να φοράς μάσκα.
Κακό είναι να την φοράς κι όταν κοιμάσαι. 
Γιατί μονάχα τότε ονειρεύεσαι αληθινά, μην το χαλάς..
Δεν είναι κακό να αμύνεσαι.
Κακό είναι να το κάνεις εις βάρος του άλλου..
Μάθε να υπερασπίζεσαι το λόγο σου. 
Με αλήθεια.
Με ευαισθησία.
Δεν είναι κήρυγμα, είναι κάτι βαθύτερο. 
Αν το καταλαβαίνεις, έφθασες στα μισά...