...................................................

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψεις καμία ζωή. 
Κανείς δε θα καταλάβει. 
Πάντοτε κάποιος θα προσπεράσει.
Υποκύπτω συνεχώς.
Κρατώ γερά τα πάθη μου, αλλά υποκύπτω στα "θέλω" των άλλων. 
Μονάχα των άλλων. 
Μάτια δεν έχω πια. 
Τους έγνεψε ο χρόνος κι έφυγαν μαζί του.
Η αφή μου εξασθένισε. 
Κι αν σ' αγγίζω τίποτε δε νιώθω πια.
Κι ότι και να σκυρτάει στα κλεφτά είν' καθαρά και μόνο θέμα φυσιολογίας..
Φοβάμαι τα πάντα. 
Τα πάντα εκτός από ένα.
Το σκοτάδι. 
Το σκοτάδι δε μπορεί να σου κάνει κακό. 
Στο σκοτάδι κρύβεσαι. 
Τριγυρνάς γυμνός δίχως κόμπλεξ κι ειρωνίες.
Κάποιος μου χάρισε σώμα δίχως καρδιά και δεν το δέχτηκα.
Με χλεύασαν γι' αυτό. 
Μου μίλησαν για καταστάσεις που δεν ανήκω.
Για κόσμους που θα έπρεπε να περπατώ. 
Ταχύ το βήμα πάντοτε μπροστά τους, μα σερνάμενο πίσω τους, ήρεμο, νωχελικό, ευτυχισμένο. 
Μια βόλτα στο μυαλό αρκεί. 
Στη φαντασία. 
Μου αρέσουν οι μικρές προτάσεις.
Δε μιλώ για μένα.
Κρυψίνους η αγαπημένη τους ατάκα όταν με κοιτούν στα μάτια. 
Εκείνοι με κοιτούν, εγώ ποτέ..
Τα λάθη τους ποτέ δε μέτρησα.
Δεν κρίνω γιατί μ' ενδιαφέρει να μην κριθώ. 
Δε μιλώ για μένα, μη με κοιτάς απειλητικά.
Ο αγέρας παίρνει κάθε φορά το άρωμα που θέλω.
Δε με κυριεύει ποτέ η ανοία γιατί ξέρω τα σημεία μου. 
Ξέρω που να με χτυπήσω για να συνέλθω.
Πως να μάθω τα δικά σου σημεία αν μου κρύβεσαι? Αν και το πιστεύω. 
Δυο κρυμμένες ψυχές καταλαβαίνονται. 
Ζουν για να υπάρξουνε παρέα. 
Μιλούν από μέσα.
Νιώθουν το μέσα..
Χάνω τη σκέψη πάνω που την κρατώ γερά με την καρδιά. 
Δε γυρίζω πίσω. Θα ήθελα ίσως. 
Αλλά δεν αξίζει πια..

..Πολλά τα κύματα..
..λίγα λιμάνια..
..πολλές φουρτούνες..
..ποτέ λιακάδα..

Και ναι.. 
Ξέρω τι ψάχνω.
Ξέρω ακόμη ότι ψάχνω στο σωστό μέρος. Τρέμω στο γεγονός ότι σε μια στιγμή μπορεί να έχουν όλα χαθεί. 
Να με πάρει ο ύπνος πλάι της κι από τη μεγάλη σιγουριά να ξεσφίξω τα χέρια μου.
Και να φύγει.
Ν΄ανοίξω τα βλέφαρά μου και να μην είναι πια εκεί. 
Να έχει φύγει. 
Να φωνάζω σ' αγαπώ στο παπαγαλάκι μου, στην κιθάρα μου, στους περαστικούς, σε φίλους, σε γνωστούς. 
Μα κανένα να μην αξίζει. 
Κανένα να μην παίρνει εκείνο το χρώμα. 
Κανένα να μην έχει την αίσθηση τη δική της. 
Δε μιλώ για μένα. 
Μην τρομάζεις ψυχή μου..
Κι όταν ερωτεύεσαι.. 
Θα σου πω κι ένα μυστικό τώρα που ανταμώσαμε συνείδησή μου.
Οι σφαλισμένες ψυχές ερωτεύονται δυσκολότερα.
Μιλούν δυσκολότερα. 
Γιατί αισθάνονται περισσότερο. 
Αισθάνονται συνεχώς. 
Μιλούν όλοι για χρήματα, για επαγγελματικές επιτυχίες, για σπίτια, αυτοκίνητα, γυμναστήρια και κορμιά στην παραλία. 
Σε κάποιους άλλους όμως αρκεί μονάχα η αγάπη. 
Αυτή κι εγώ. 
Εγώ κι αυτή. 
Κι απ' ότι έμαθα να το λέω απ' τον πρώτο μου έρωτα.
"Εμείς".
Χρήματα δε χρειάζονται πολλά για μας. 
Ποτέ δεν έμαθα σ' αυτά κι ούτε και θέλω.
Αντίδραση θα 'ναι.
Ποτέ δε μ' αγάπησαν ετούτα κι εγώ τα μίσησα από τότε. 

Ένα σπίτι η αγκαλιά μας.

Ένα μικρό τιμόνι αρκεί. 

Να πηγαίνουμε κει που ανθίζουν τα λουλούδια χειμώνα κι εκεί που πέφτουν νιφάδες καλοκαίρι. 

Γυμναστήριο ο έρωτάς μας και μία βόλτα στην πιο μεγάλη εξοχή, την αγκαλιά σου. 

Και την μικρή εξοχή.
Πλάι στο εκκλησάκι όπου κάποτε θα ανάψεις κι εσύ το κερί σου. 
Πλάι στο δικό μου. 
Κι αφού κανείς άλλος δεν πηγαίνει εκεί, δε θα σβήσουνε ποτέ.
Κι όσο για την παραλία.. ένα πεύκο αρκεί.. στη δική σου ακρογιαλιά. 
Δεν είμαι εγώ.
Δεν είναι αυτή. Δεν είναι κανένας. 
Σκέψεις κάνω. 
Μα ίσως θα 'θελα έτσι να ζήσω..
Μιλούν.. μιλούν.. μιλούν.. άσκοπα λόγια.
Μου είπαν ότι είμαι δύσκολος στα λόγια.
Ότι είμαι ανυπόφορος στην καρδιά. 
Ότι φοβάμαι κάθε ματιά τολμηρή.
Ότι ζω μονάχα για τη στιγμή. 
Για μια τόση δα στιγμή..
Όλα σε μια στιγμή. 
Όλα σε μια ευθεία γραμμή.
Τα φτερά που μου χάρισαν προχειροπλεγμένα, αλλά ξέρεις, μετράει το κουράγιο κι η αντοχή κι υπομονή.
Ε, λοιπόν, θα πάω μακριά μ' αυτά.
Έστω νοερά. 
Έστω..
Άλλωστε τα δάκρυά μου στάζουν από το στήθος πια, όχι από τα μάτια. 
Μην παρηγορείς την καρδιά.
Να εκτονωθεί θέλει κι αυτή..