......................................................



Δεν ήταν ταξίδι. 
Πληγή. Καμία.
Δάκρυ.Ένα.
Που κρατά για ώρες.
Για μέρες.
Για χρόνια.
Φεγγάρι. Ένα. 
Μα ποτέ ολόκληρο.
Πριν έρθω έφυγες.
Πριν προλάβω να χαμογελάσω μου πέρασες τη φταίξη στο λαιμό.
Δεν είμαι άνθρωπος.
Δε ζω ανάμεσά τους.
Δεν είναι πρόβλημα το χαμόγελο. Είναι πρόβλημα ο τρόπος που το χρησιμοποιώ.
Δε ζωγραφίζονται πια εκφράσεις στο πρόσωπό μου. Το ίδιο πάντοτε βλέμμα καρφωμένο στα βάθεια του ουρανού και κάτι αλλοτινές λέξεις, παρμένες από παραμύθια που μόνος έπλασα.
Πρώτη φορά ένιωσα άνθρωπος.
Πρώτη φορά αγάπησα. 
Με κείνη την έννοια τη βαθιά που πρωτοέμαθα και πόθησα. Πρώτη φορά που είμαι περήφανος για τον ευατό μου. Για ένα κομμάτι από τον ευατό μου. Για ένα μικρό κομμάτι από τον ευατό μου.
Τα χείλη σφαλισμένα γερά σε σχήμα δίχως σχήμα.
Οι ίδιες πάντοτε λέξεις. 
Τίποτε δεν άλλαξε.
Κοιτάζεις τη φωτιά με μάτια που δεν καίνε. Μόνος κάθε βράδυ, ξεμακραίνεις σε αμμουδιές, με χορδές αγκαλιά που κλαίνε. Ακόμη και τα δάκρυα δε βγαίνουν απ' τα μάτια. Ξέρουν ότι καλοδεχούμενα δεν είναι. 
Μη σαστίζεις.
Μην αντιδράς.
Μη μου πεις αντίο. 
Μη..
Δεν έχει σημασία πια που βάζεις τα κενά, πως ενώνεις τις προτάσεις, πως χρησιμοποιείς τις τελείες. Σημασία έχει να ρέει η σκέψη αυθόρμητη και ν' αγκαλιάζει το χαρτί που τόσο σου έλειψε.
Αγάπησες δίχως ν' αγαπήσεις. Ετούτη είν' η αμαρτία σου. Αυτή σε οδηγεί στην κόλαση του μυαλού σου.
Αγάπησες δίχως ν' αγαπήσεις. Φοβάσαι. Κι είμ΄εγώ ο φόβος σου. Είμ΄εγώ ο δικός μου φόβος.
Κατηγόρησέ με.
Για το παρελθόν που 'γινε σκιά μου. Τα λάθη που φαντάζουν συνήθειά μου. Ακίνητος. Αμίλητος. Άγαλμα το συναίσθημα. Το τέλος πάντοτε αρχή μου.
Και πάλι απ' την αρχή. Πάλι θα πονάς. Εξαιτίας της αγάπης μου. Πάντοτε θα πονάς. Κι εγώ αναίσθητος θα σε κοιτάζω, σιωπηλός να λέω τόσα. 
Πέταξα.
Μα όχι μακριά..
Αφού αγάπησα.
Δίχως ν΄αγαπήσω..
Αγάπησα γιατί έτσι έπρεπε. Μου το 'πε η ψυχή μου ψιθυριστά, δεν το σκέφτηκα, την άκουσα. Υπάκουσα. Αγάπησα. Τώρα τα σχόλια πάνε κι έρχονται. Μιλούν και μιλούν. Κρίνουν κι αφήνουν στην άκρη συμπεράσματα μισά. Πότε θ' αλλάξει ο κόσμος ετούτος? Πότε θα κουνήσεις τα φτερά σου να ελευθερωθείς από τα δεσμά μου? Κείνοι που μιλούν δε γνωρίζουν τίποτε για μένα. Ούτε τη μυρωδιά μου. Τι αστείο! Δεν ξέρουν καν τι χρώμα έχει η ανάσα μου. Μα μιλούν. Πότε θ' αλλάξει ο κόσμος ετούτος? Ίσως τελικά πρέπει ν΄αλλάξω εγώ. 
Ίσως..
Μα δεν τελειώνει εδώ
. Σα να χαραμίζω το χρόνο μου στην τρέλα τους, στον κόσμο τους το μισητό. Το περιβάλλον που τους ανέθρεψε μυρίζει άσχημα. Καλομαθημένοι εγωισμοί, απόψεις ανήθικες, τόσο απόμακρες από τη δική μου φτιάξη. Πόσο αστείο μοιάζει το ότι νιώθω περήφανος που έμαθα ν' αγαπώ με λάθος τρόπο?
Σχολιάζουν και γελούν γιατί δεν καταλαβαίνουν. 
Τίποτα.
Φουσκώνουν.
Ξεφουσκώνουν. 
Μα βαθιά μέσα τους τρέμουν. Και τη σκιά τους ακόμη..
Όλοι τους με κοιτούν αλλά νιώθω ότι δε φαίνομαι. Με κρύβει το παράπονο. Δεν άλλαξα. Δεν αφήνω τον ευατό μου ελεύθερο πιο πέρα από τις γραμμές ετούτες. 
Δε ζητάω βοήθεια. 
Αύριο θα 'μαι πάλι εδώ. 
Πέρνα μια βόλτα να με δεις.
Θα σου χαμογελώ....