........................................................................

 

 

 

Ξημέρωσε.

Ο κόσμος χαμογελά. 

Αισχρά.

Όπως συνηθίζει να κάνει τώρα τελευταία. 

Πάντοτε λυπόμουν για το μονοπάτι που έχει πάρει τούτη η πλάση.

Είναι σκοτεινό.

Τόσο σκοτεινό που φοβάμαι ακόμη κι εγώ.

Εγώ που έχω γεννηθεί στο σκοτάδι, που ζω στο σκοτάδι, που αναπνέω σκοτάδι, που νιώθω ελεύθερος στο σκοτάδι. 

Ένας μικρούλης προβολέας φωτίζει το μονοπάτι της ζωής μας και τα κουρασμένα μυαλά μας το κάνουν να φαντάζει ήλιος. Δε χάσαμε ακόμη το νόημα, αλλά η κλωστή από την οποία κρατιόμαστε για να μη συνηθίσουμε στη λέρα τους είναι τόσο μικρή και διάφανη που αγωνιούμε καμιά φορά να σταθούμε όρθιοι προσπαθώντας να την κρατήσουμε γερά.
Ξημέρωσε.

Πέθανε κάθε αθώα ψυχή απόψε.

Μεγαλώσαμε στην επαρχία και κάναμε ν' αγγίξουμε γυναίκα στα 19. 

Πρόβλημα?

Συναίσθημα?

Παραμύθι?

Και τώρα... όλα στο πιάτο. 

Η εμπιστοσύνη λάσπη κάτω από τα γυμνά μας πόδια. 

Μαθαίνεις να πατάς γερά στα άσχημά της.

Η αγάπη σαν την προσευχή.

Ανύπαρκτες.

Μονάχα όταν μάθεις ότι πεθαίνεις θυμάσαι ότι ίσως υπάρχει και κάποιος δημιουργός. Γιατί δεν τρομάζω μόνο εγώ! 

Ξέρω δυο τρεις ψυχές ακόμα που το παθαίνουν.
Ξημέρωσε.

Αλλά η μοναξιά δεν τελείωσε. 

Κι όλες οι απαγορεύσεις και οι συμβουλές να πετάξουμε καθετί που μας πληγώνει μακριά, δεν πιάνουν εύκολα τόπο. Άλλωστε οι ιδεολογίες δε φτιάχτηκαν για να περπατούν σε κόκκινα χαλιά. Έμαθαν να κοιμούνται σε παγκάκια μοναξιάς και να πίνουν σαν κρασί το ρομαντισμό κάθε που νυχτώνει.
Όλα είναι αναγκαία, λένε. 

Όλα είναι της στιγμής!

Μα... όταν έχεις άποψη ζωής επηρεάζεσαι? 

Η στιγμή δεν ανήκει μέσα στη ζωή? 

Μάθαμε ένα ποιηματάκι για να δικαιολογούμε την πτώση μας κάθε τόσο. Όσοι άγγελοι και να πέσουν ακόμη στη γη, δε θα καταφέρουν να μας φυτέψουν φτερά στην πλάτη.

Είμαστε μια άναδρη φυλή της στιγμής. 

Η απόλαυση πρώτο μας μέλημα. 

Και τελευταίο.

Κάτι με φαγουρίζει εδώ και μέρες στην πλάτη. Δε μπορεί, κανένα σπυρί θα είναι. 

Δε μπορεί...
Όσο πιο πολύ κοιτάζεις τον άλλο μες στα μάτια, τόσο από την ψυχή του θα κλέβεις. 

Κι ο καθρέφτης το ίδιο κάνει. 

Γι' αυτό με το πέρασμα του χρόνου σε φοβίζει.
Ξημέρωσε κι αρρώστησε κάθε πλάσμα που αναπνέει.

Μία μέρα ένα κρεβάτι. 

Μία κάμερα. 

Ένα "Επιτέλους! 

Τόσο καιρό το περιμέναμε!".
"Και να που έχει ταλέντο το κορίτσι!"
Της αξίζει μία θέση στην καρδιά μας.

Και στα όνειρά μας.
Τα όμορφα ν' αναγνωρίζονται!
Άλλωστε όλη η ζωή μας ένα μονοπάτι δεν είναι? Γιατί να μην την κάνουμε κρεβάτι?
Κλείσε τα μάτια και σκέψου τη. Άραξε και κοιμήσου.
Εγώ για λίγο έξω θα βγω, μου έλειψε το φεγγάρι.
Γελάς,γελάς. 

Δεν σε παρεξηγώ όμως

. Κι εγώ το ίδιο κάνω όταν καμιά φορά πιάνω να με σκέφτομαι.
Δε βαριέσαι... θα περάσει.
Καληνύχτα εικόνα μου...
Καληνύχτα αρρώστεια μου...