..........................................................

Από που ν' αρχίσω.. Ψάχνεις μια οποιαδήποτε αρχή για να στηρίξεις τ' όνειρό σου. Ή μήπως ένα όμορφο τέλος για να στηρίξεις τις ελπίδες μιας αγγελικής ζωής? Όλα πήραν την κατιούσα. Μα από κει δεν ξεκίνησαν? Κι εκεί σταμάτησαν. Φρέναραν απότομα. Κουράστηκαν. Αγκαλιάστηκαν. Αυτή όμως δεν είναι η ουσία? Δεν έχει σημασία πόσα λάθη έχεις κάνει, πόσα ελαττώματα έχεις, πόσα ακόμη σφάλματα θα κάνεις, πόσους ψεύτικους ανθρώπους θα πιστέψεις. Σημασία έχει αυτό που πιστεύεις, αυτό να κρατάς ζωντανό. Να το λούζεις με αισιοδοξία τόσο σπάνια, ας είναι όμως, ας είναι. Να φυτεύεις στη ράχη του στάχυα (ή στάχτη? το ίδιο δεν είναι τελικά?) αγάπης και να φυτρώνει ζωή. Να σπέρνεις αμφιβολία στις σκέψεις σου και μι' αγκαλιά να επιστρέφει δυνατότερη στη φαντασία σου.
Σε ποιον να χρεώσεις την ομορφιά σου? Σε ποιον να ρίξεις ευθύνες που σε γέννησε άγγελο? Που είναι αυτός που σου έκοψε τη γλώσσα απ' την ψυχή? Που είναι τώρα κείνος που σε γέννησε σε τούτο τον σκάρτο κόσμο να ομολογήσει το λάθος του? Που 'ναι κείνος που σε λάτρεψε και σου πρόσθεσε περίσσια ευαισθησία για να σε τυραννά σ' όλη σου τη ζωή? (Αυτή η ξέστρατη αρετή, να την κρατάς ζωντανή!) Από ποιον να ζητήσεις εκδίκηση όταν μονάχα να ηρεμήσεις θέλεις και δε σ' αφήνει κανείς? Και 'γω τώρα μαθαίνω τα βήματα να έρχομαι πλάι σου να κουρνιάζω δίχως θόρυβο να κάνω.
Θα γεράσεις σ' ένα κορμί που θα πάρει μορφές πολλές, πανομοιότυπες αγγελικές. Θα γεράσεις με μια ψυχή που πρέπει να ρουφήξει ότι στερήθηκε με θράσος παλαιότερα. Πρέπει να την κρατήσεις ζωντανή, από ένστικτο και μόνο θ' ανοίξουν τα φτερά σου αν πέσεις από το όνειρο. Και θα σε κρατήσει. Αυτός που περιμένεις. Σφιχτά. Δίχως να πονάς. Σφιχτά. Κι ότι στερήθηκες θα γεννηθεί. Μέσα σου βαθιά. Γι' αυτό την ψυχή δυνατή να κρατήσεις. Για να μπορέσεις να το νιώσεις.
Θα 'θελα το έργο μαζί να το δούμε. Οποιοδήποτε έργο. Να διαπιστώσουμε επιτέλους αν κοιτάζουμε με το ίδιο εσώτερο βλέμμα. Κι όσο τ' ακούω, τόσο με πληγώνει..

"..Η χαρά είναι ατομική..
..να το θυμάσαι όταν ονειρεύεσαι.."

 

Όπως κυλάει ο χρόνος κυλούν τα αισθήματα. Δε σταματούν. Δε μένουνε στάσιμα. Μα που μπορούν να φτάσουν? Θα γράφω, ορκίστηκα, μέχρι να με πιάσει το βράδυ. Μα βράδυ ξεκίνησα. Και χάραξε. Το ξέρω. Το καταλαβαίνω. Δίχως να κοιτάξω έξω απ' το παράθυρο. Μονάχα με τη στιγμή. Μονάχα με το ένστικτο. Χάραξε μονάχα με το ένστικτο. Όπως γίνεται με την αγάπη.

Δώσε στον ευατό σου μια ευκαιρία. Κι ας πέσει χάμω. Κι ας τη σηκώσει ο αγέρας ξανά. Κι ας μη φτάσει ποτέ στα χέρια μου. Δώσε στον ευατό σου την ευκαιρία να ζήσει τον κόσμο των θνητών. Έστω για λίγο. Κοινά ενδιαφέροντα. Κοινές προσδοκίες, ιδέες, φαντασίες, λάθη, πάθη. Κοινά όνειρα. Κι αν όλα αυτά δεν επαρκούν, πέσε από την οροφή των συναισθημάτων σου. Έτσι κι αλλιώς το ξέρω ότι θα σωθείς..

..Αφού ξέρεις τι σε πληγώνει, παραμέρισέ το..
..κι αν δε μπορείς, αντιμετώπισέ το..
..κι αν πάλι δε μπορέσεις, ξέχασέ το..

Φέτος σπάει η αλυσίδα σου. Η ζώνη αγνότητας των ονείρων σου μπορεί ν' ανοίξει πια. Πρόσεχε μονάχα σε ποιους θα μοιράσεις τα κλειδιά. Αντικλείδια εύκολα βγαίνουν σήμερα..