VOULIARATINOS

GlitterGraphics
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified


commentscute


thanks Comments

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Διαβάζω για χάρτινα όνειρα...και σαν τους ήρωες του βιβλίου μου, σκίζω τα δικά μου φύλλα στο ημερολόγιο....πόσες ώρες, πόσα λεπτά....ξοδεμένα...ξοδεμένα...



Για άλλη μια φορά προσπαθώ να αυξήσω το ρίσκο...ενσυνείδητα...πάντα ενσυνείδητα...όσο είναι καιρός...
"Για μια στιγμή όμως είχα καθίσει στο γρασίδι κάπου πάνω απ' την αέναη κίνηση της θάλασσας και το θόρυβο των δασών, είχα δει το σπίτι, τον κήπο και τα κύματα να σπάζουν"


...για μια στιγμή....

και η στιγμή εκείνη πέρασε και χάθηκε...

Διαβάζω...

"Έτσι, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, σβέλτα, επιδέξια, αποκρυπτογραφούμε τα ιερογλυφικά, γραμμένα στα πρόσωπα των άλλων. Η πόρτα συνεχίζει ν' ανοίγει. Η κάμαρα γεμίζει και ξαναγεμίζει με γνώση, οδύνη, πολλά είδη φιλοδοξίας, πολλή αδιαφορία, λίγη απελπισία."

Το βιβλίο αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ "Τα κύματα", το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και το ξαναδιαβάζω τώρα για δεύτερη φορά εντυπωσιασμένoς από την ποιητική γραφή, μα και από την εις βάθους διείσδυση μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν. Έξι άνθρωποι...τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους...βλέπουν, παρατηρούν τον κόσμο, αντιλαμβάνονται, αισθάνονται, ζουν και μεγαλώνουν ζώντας. Οι σκέψεις του καθενός από τους πρωταγωνιστές ξεδιπλώνονται σε πρώτο πρόσωπο. Και είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που το κάνει η συγγραφέας.

Μια ζωή που περνά και χάνεται μέσα από έξι διαφορετικά ζευγάρια μάτια


Σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι από τα πιο εύκολα αναγνώσματα...προσωπικά όμως το βρίσκω αριστουργηματικό

"Πώς όμως να περιγράψω τον κόσμο που βλέπω έχοντας χάσει τον εαυτό μου; Δεν υπάρχουν λόγια... Καθώς κανείς κινείται ξαναγίνεται τυφλός και το 'να φύλλο επαναλαμβάνει το άλλο..."
Ο ζωγράφος...



Έρχεσαι… εισέρχεσαι σαν αχτίδα φωτός μέσα στις ρωγμές μου… μπαίνεις…… διαχέεσαι… απλώνεσαι… σκορπάς… γίνεσαι λιακάδα στο τοπίο της εσωτερικής μου μοναξιάς… Ποτέ δεν είμαι μόνη πια… είσαι παρουσία αόρατου αγγίγματος… είσαι αντανάκλαση σκέψης που μετουσιώνεται σε ρίγος, σε ζέστη πάνω στο κορμί… Δεν κλειδώνομαι πια μέσα σε τοίχους… με έμαθες να αναπνέω ελεύθερη πίσω από τις κλειστές πόρτες, μέσα στα σκοτεινά δωμάτια, κάτω από τον θολό ουρανό της καθημερινότητας…
Ο ήχος διέσχισε την πηχτή ατμόσφαιρα της ρύπανσης των αναλώσιμων σχέσεων… έγινε μουσική και μετά εσωτερική μελωδία… χάρη σε σένα … Έμαθα να σιγοτραγουδάω στιχάκια εφηβικής ερωτικής έκρηξης… μεγαλώνω μέσα στα χέρια σου κι όμως παραμένω κοριτσάκι…. δικό σου…

Καθρεφτίζομαι μέσα στα μάτια σου και βλέπω το χρόνο πίσω μου να κυλάει κι εγώ να μένω στάσιμη μέσα στο υγρό των ματιών σου φορώντας ένα χαμόγελο ευτυχίας, που ζηλεύουν οι μοίρες, γιατί δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν το κόκκινο μελάνι που το ζωγράφισε…


Οι μοίρες που γράφουν την ιστορία του κόσμου, την ιστορία του καθενός, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν την κόκκινη απόχρωση που δημιούργησε το φιλί σου σε συνδυασμό με το κρασί που μεθάει τα χείλη σου… Αυτήν την απόχρωση που ζωγράφισε στο πρόσωπό μου ένα αδιόρατο, αλλά αισθητό χαμόγελο ευτυχίας… Την αξία και το νόημά του δεν το καταλαβαίνουν όλοι…… την παρουσία του όμως τη νιώθουν και οι πιο αδιάφοροι…

Τώρα μένει να ζωγραφίσεις τα μάτια μου. Εκεί μέσα στους οπτικούς μου λαβυρίνθους χάνεται η ζωή πίσω από αναμνήσεις… πίσω από οράματα… πίσω από εστιάσεις σε σημεία του χρόνου, που ίσως σε φέρουν σε μένα… Έχω μάθει να μη βεβιάζω τις καταστάσεις. Κυλάω με τα γεγονότα… Γίνομαι ποταμάκι που γλυκαίνει το χρόνο… Συμφιλιώνομαι μαζί του… Αντέχω να περνάει από πάνω μου όλος αυτός ο όγκος υδάτινου χρόνου που διαβρώνει το είναι μας…… κι όμως μένω ίδια… το κοριτσάκι που γνώρισες…… που χάθηκε μέσα στα μάτια σου, στο βαθύ σου ταξίδι, σε ένα πρώτο ταξίδι έξω από τα προβλεπόμενα…


Φέρε μου χρώματα…… ξαπλώνω … γίνομαι ο καμβάς σου… χάραξέ μου καμπύλες και αποτύπωσε τη σκέψη σου πάνω μου…να γίνω χάρτης του ερωτικού σου προσανατολισμού… να γίνω αποτύπωμά σου… ζωγράφισε με τα δάχτυλά σου…βούλιαξέ τα μέσα στα χρώματα και κάνε με πολύχρωμη…

Θα είσαι ο ζωγράφος… Θα είμαι ο καμβάς σου…… σου αφήνομαι……… Αν δεις να κρυώνω, ντύσε με … αν δεις ότι ζεσταίνομαι, ζωγράφισε πάνω μου θάλασσες δροσιάς… Αν δεις ότι σε νοσταλγώ και να εξαρτώμαι απόλυτα από σένα, ζωγράφισε πάνω μου το είδωλό σου… να γίνουμε ένα… Έστω μέσα από τα χρώματα… τις γραμμές… τα σχέδια…τις καμπύλες…τα σκίτσα…… τις ζωγραφιές…τις αποτυπώσεις… τα όνειρα…



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
The point of no return

Πονηρά κρυμμένη,

κάτω από τον ίσκιο της ασφαλούς πορείας,

να παραμονεύει αδυναμίες...


Εκπέμπει σήμα παρουσίας...

αμυδρό σήμα καπνού, που καίει το ανεπαίσθητο!...

Στην πρώτη σου υποψία, που ανταποκρίνεται, ψιθυρίζει:



"Μη μ'αγαπήσεις..."


Τα άγρια λουλούδια

ανοίγουν τη Νύχτα...

Ρουφάνε οξυγόνο Σεληνοτροπισμού...

σπρώχνουν τις ρίζες σε βραχώδη εδάφη Άστατων Ονείρων...

δε βολεύονται στη στατικότητα...



Αρμενίζουν τα πέταλα σε διαστημικές τροχιές..

σκορπάνε τη γύρη τους στο λασπωμένο χωματόδρομο

της απρόβλεπτης αλητείας!....

Έλκουν τη μαύρη βασίλισσα

ν'αντλήσει το μέλι απ' τον ευθυτενή στήμονα της εκτίναξης

και να ταΐσει τις νυχτερινές πεταλούδες,

που προσομοιώνουν τις γυναικείες ανθοφορίες!...



Το θρόισμα της ανάσας ανάμεσα στα πέταλα

ψιθύρισε ξανά:



"Μη μ'αγαπήσεις..."



μα... ο Ταξιδιώτης ρακένδυτος τον κίνδυνο

άπλωσε το χέρι να κόψει το λουλούδι!...



Έκλειψη....

Αιφνίδιος εκτροχιασμός....

έκκριση δηλητηρίου...



Πυχτό σκοτάδι...

Τυφλή ταχύτητα...

Φιλί θανατου....


Το απαγορευμένο...

η δοκιμή του...

The point of no return...


κι ο Ταξιδιώτης ποτέ πια ο ίδιος...

ποτέ πια τόσο αθώος, όσο πριν...

ποτέ πια τόσο ερωτευμένος, όσο τώρα...

ποτέ πια τόσο Αθάνατος, όσο παντα....
Ετεροχρονισμός...



Ένας ετεροχρονισμός

στων ματιών της την εστίαση

αντλεί την Αλήθεια του Χθες

απ’ το βάθος του κάδρου…

κι εκείνη…

λευκή, καταμεσής μιας σιωπηλής πολυχρωμίας

να κρύβει μέσα της το κόκκινο μιας πληγής

και να αντέχει να ταξιδεύει

με χέρια δεμένα

κι Όνειρα ξεκλείδωτα,

πίσω από τις αμπαρόπορτες του Χρόνου…



Γίνεται πεπραγμένο…

χωράει στο κύμα μιας καθυστέρησης,

κάτω από ένα σύννεφο αναμονής,

μπροστά σ’ ένα ηλιοβασίλεμα εγρήγορσης…



Γίνεται σφυγμός στο χέρι σου

και μετράει τον προσωπικό σου χρόνο…



Όλη της η Ύπαρξη

αγεφύρωτη παύση

ανάμεσα στο δικό της Χθες

και στο δικό σου Αύριο…



κι όμως …

μετέωρη και ψεύτικη

μέσα σου ρέει σαν σταγόνα

και υπάρχει ακόμη

μέσα στις λέξεις και στις εικονες,

που ετεροχρονισμένα

σου δημιουργούν σκέψεις

προσκείμενες σε κείνη…
Οπτασία...




Στάθηκε μπροστά στον Ήλιο μου...

"Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου προσφέρεις" της είπα..


Γύρισε αέρινη και με κοίταξε...

Ένας ηλιος μέσα στα μάτια της!

Τυφλός από οράματα, ειδα το φως..


Μία Οπτασία..

Στα μαλλιά της μπλεγμένες ιδρωμένες φλόγες εμπρηστικής εντύπωσης,

να πυρώνουν τον άνεμο

και να φτάνει σε μένα λίβας ερωτικού αναστεναγμού...


Πριν ανασάνω ένα "αχ" ονειροπόλησης

έσβησε το περίγραμμά της,

μέσα στη σκόνη που σήκωσε ο εσωτερικός μου καλπασμός..


Έφυγε, όπως φεύγουν οι Γυναίκες των ποιημάτων..

δίχως ίχνη στο χώμα...

αφήνοντας ίχνη στην καρδιά μου...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ελληνικό αλφάβητο.


Αρχαίες παραδόσεις για την προέλευση του αλφαβήτου.

Ο αρχαίοι Έλληνες είχαν διάφορους μύθους για το ποιος δημιούργησε το πρώτο αλφάβητο: Η Αθηνά, ο Προμηθέας, ο Ορφέας, οι Μούσες, ο Κέκροπας, ο Σίσυφος, ο Φοίνιξ και η κόρη του Ακταίωνα. Πηγαίνοντας πίσω στη γραπτή παράδοση, βρίσκουμε διάφορες αναφορές περί του πως πίστευαν οι αρχαίοι ότι εξελίχθηκε το αλφάβητο. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο Πλίνιο, ο Επιγένης υποστήριζε ότι η γραφή ήταν γνωστή στους Ασσύριους 720.000 χρόνια πριν από την εποχή του.Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, οι Αιγύπτιοι δέχτηκαν τη γραφή ως δώρο του θεού Θωθ (αντίστοιχος του ελληνικού Ερμή), ο οποίος δημιούργησε τα γράμματα του αλφαβήτου. Ο Αντικλείδης ισχυριζόταν επίσης την ανακάλυψη του αλφάβητου από τους Αιγύπτιους, και συγκεκριμένα από κάποιον ονόματι Μένων που έδρασε δεκαπέντε χρόνια πριν του Φορωνέα, γιου του Ίναχου. Ο Θεόκριτος λέει ότι τα γράμματα τα δίδαξε στους γεροντότερους ο Λίνος, ενώ ο Διόδωρος και ο Ηρόδοτος λένε ότι τα γράμματα τα έφερε από την Φοινίκη ο Κάδμος.Άλλοι πάλι λένε ότι, σύμφωνα με τον Πυθόδωρο, ο Δαναός έφερε τα γράμματα πριν από τον Κάδμο, από τη Φοινίκη. Άλλοι λένε ότι ο Κάδμος από τη Μίλητο ανακάλυψε το ελληνικό αλφάβητο, ενώ μερικοί λένε ότι αυτός ανακάλυψε μόνον τα γράμματα Θ, Φ και Χ.Οι τρεις Μοίρες δημιούργησαν τα γράμματα Α, Β, Η, Τ, Ι και Υ. Ο Σιμωνίδης λένε ότι πρόσθεσε τα γράμματα Ζ, Ξ, Θ, Φ, Χ, Ε, Ο, Υ, Η και Ω στο ελληνικό αλφάβητο. Ο Επίχαρμος λένε ανακάλυψε τα γράμματα Π, Ζ, Ξ, Ψ, Θ, Φ και Χ. Άλλοι μύθοι λένε ότι τα γράμματα «έπεσαν» από τον ουρανό στην «πόλη του Φοίνικα» κοντά στην Έφεσο,ενώ ο Δοσιάδης ισχυρίζεται ότι τα ανακάλυψαν οι κάτοικοι της αρχαίας Κρήτης. Μερικοί αρχαίοι σχολιαστές λένε ότι η γραφή ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες από την εποχή του Βελλεροφόντη, ίσως και ενωρίτερα, αφού αυτός μετέφερε μια επιστολή του Πρωτέα στον βασιλιά της Λυδίας. Άλλοι λένε πάλι, ότι την εποχή του Ομήρου η γραφή στην αρχαία Ελλάδα ήταν ακόμη άγνωστη.



Σύγχρονες θεωρίες.

Για το πότε ακριβώς, σε ποιο μέρος και με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε το ελληνικό αλφάβητο υπήρξαν λοιπόν πολλές απόψεις. Θεωρείται όμως αναμφισβήτητο πως πρότυπό του ήταν κάποια πρώιμη σημιτική γραφή, ενώ την ακριβή προέλευσή του άλλοι την αποδίδουν στο φοινικικό αλφάβητο και άλλοι βλέπουν και επίδραση της πρωτο-χανανιτικής γραφής. Η επικρατέστερη πάντως ερμηνεία θεωρεί πως πρότυπο υπήρξε το φοινικικό αλφάβητο, το οποίο πρέπει να γνώρισαν οι Έλληνες καθώς ταξίδευαν στα τέλη του 9ου π.Χ. αιώνα στην ανατολική Μεσόγειο.

Κυριότερα επιβεβαιωτικά στοιχεία αυτής της άποψης είναι ότι τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου διατήρησαν τα φοινικικά τους ονόματα, αν και τα ονόματα αυτά δεν σήμαιναν τίποτα στα ελληνικά. Αντιθέτως, στα φοινικικά κάθε γράμμα ήταν ονομασμένο κατά μια λέξη που ξεκινούσε με αυτό (aleph=βόδι, beth=σπίτι, gimel=καμήλα κ.λπ.). Γι' αυτό το λόγο και τα ονόματα των γραμμάτων παρέμειναν άκλιτα στα ελληνικά.

Το 1952, ο ιστορικός Ignace Gelb υποστήριξε ότι το αρχαιοελληνικό αλφάβητο χρησιμοποιεί μεν φοινικικούς χαρακτήρες αλλά είναι το πρώτο πραγματικό αλφάβητο (δηλ. γράμμα=φθόγγος) ενώ το φοινικικό και τα άλλα σημιτικά αλφάβητα που προηγήθηκαν είναι συλλαβάρια (στα συλλαβάρια, κάθε χαρακτήρας αντιπροσωπεύει συγκεκριμένο συνδυασμό συμφώνου-φωνήεντος, δηλαδή συλλαβή). Η θέση αυτή στηρίχτηκε στην απουσία φωνηέντων, πλην ειδικών περιπτώσεων, στα σημιτικά αλφάβητα. Η άποψη αυτή έχει δεχτεί έντονη κριτική τα τελευταία χρόνια, ως μη λαμβάνουσα υπόψη την ιδιαιτερότητα των συμφώνων στις σημιτικές γλώσσες, μαζί με άλλα επιχειρήματα.Εκτός αυτού, πέντε αιώνες πριν το ελληνικό αλφάβητο, τρία μακρά και βραχέα φωνήεντα, τα /a, /i, /u υπήρχαν ήδη στο σημιτικό αλφάβητο της Ουγκαρίτ, πράγμα που δείχνει ότι οι Έλληνες απλά βελτίωσαν σημαντικά μια ήδη υπάρχουσα ιδέα.

Μέσα στον 7ο π.Χ. αι. όλες οι ελληνικές πόλεις-κράτη είχαν ήδη διαμορφώσει και χρησιμοποιούσαν η καθεμιά το δικό της αλφάβητο με κατά τόπους ιδιομορφίες.

Το ελληνικό αλφάβητο έγινε η βάση για τη δημιουργία του λατινικού αλφαβήτου. Πράγματι, το λατινικό αλφάβητο προέρχεται κυρίως από το ετρουσκικό αλφάβητο το οποίο με τη σειρά του, και σύμφωνα με την επικρατέστερη σήμερα άποψη, βασίστηκε στο ελληνικό.


Η εξέλιξη του αλφάβητου.

Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί κατέτασσαν δεκαέξι γράμματα στο πρώτο ελληνικό αλφάβητο: το Α, το Β, το Γ, το Δ, το Ε, το Ι, το Κ, το Λ, το Μ, το Ν, το Ο, το Π, το Ρ, το Σ, το Τ και το Υ. Αργότερα ακολούθησαν τα Θ, Φ και Χ. Με την πρόσθεση των γραμμάτων Ζ, Ξ, Ψ, Η και Ω γεννήθηκε το ιωνικό αλφάβητο. Στις αρχαίες Ελληνικές επιγραφές συναντάμε τρεις παραλλαγές του αλφάβητου: το Αιολικό ή Δωρικό, το Αττικό και το Ιωνικό.

Το αιολικό και το δωρικό αλφάβητο το συναντάμε σε επιγραφές της Θήρας, της Μήλου, στην Πελοπόννησο, στην Βοιωτία και στην Μεγάλη Ελλάδα, στην Σικελία και στην Νότια Ιταλία. Το αττικό αλφάβητο (τα Αττικά γράμματα) το συναντούμε στις επιγραφές της Αττικής πριν την εποχή του Ευκλείδη (402 π.Χ.). Το ιωνικό αλφάβητο το συναντάμε σε επιγραφές στο Ιώνιο πέλαγος και στην Μικρά Ασία.

Αιολικό ή Δωρικό Αττικό Ιωνικό

Α Α Α

Β Β Β

Γ Γ Γ

Δ Δ Δ

Ε Ε Ε

F - -

Ζ Ζ Ζ

Η Η Η

Θ Θ Θ

Ι Ι Ι

Κ Κ Κ

Λ Λ Λ

Μ Μ Μ

Ν Ν Ν

ΚΣ, ΧS, Ξ ΧΣ, ΧS Ξ

Ο Ο Ο

Π Π Π

Q - -

Ρ Ρ Ρ

S, Μ, Σ Σ, S Σ

Τ Τ Τ

Υ Υ Υ

ΠΗ, Φ Φ Φ

ΚΗ, Χ Χ Χ

ΠΣ, Ψ ΦΣ, ΦS Ψ

Ο Ο Ω


Πηγή: Βικιπαιδεια
Μορφή...








Διόρθωσε το βλέμμα της

κι ύστερα τη φούστα που είχε ανεβεί ψηλά...

Μάζεψε μέσα της

όσα σκόρπισε άδοξα στους πέντε ανέμους..

Τώρα όσος Εαυτός έμεινε

αξίζει μία ιεροτελεστία εσωστρέφειας....



Άνοιξε το πορτοφόλι της...

θύμιζε τσαντάκι χειρός,

με ασημί φερμουάρ σαν σιδηρόδρομο αναμνήσεων...

Τράβηξε τη μεταλλική λαβή

και άδειασε το περιεχόμενο της Ψυχής της στο τραπέζι...



Μέτρησε πολύτιμες ακατέργαστες αλητείες...

Υποσχέσεις που έπλασαν μύθους εξωπραγματικής αφοσίωσης..

Επαναστάσεις, που μύριζαν πόλεμο...



Το σπαθί είχε λαξευτεί ανομοιόμορφα

απ' την πυγμή των χτυπημάτων

στο βράχο του κορμιού της και της σκέψης της...

Το έγλυψε...

Στο στόμα ανακατεμένες οι γεύσεις...

Β52... γλυκό μεθύσι...

Αίμα στο ξίφος... νίκη, πικρή... γιατί της έκλεψε Εαυτό...

και μία αλήθεια απροσδιόριστης γεύσης ... πολεμικής αφής...

να κολλά στον ουρανίσκο..



Με λίγες σταγονες που κύλησαν στο τραπέζι

χάραξε ένα μισοφέγγαρο εκπληρώσεων που ακόμη δεν ήρθαν...

και στο βάθος της αντανάκλασης διέκρινε εκείνη τη Μορφή...

Αντρικό Περίγραμμα....

H Μορφη που κατευθύνει τη Ζωή της...

Εξουσιαστικά και αθόρυβα..

από απόσταση παρατηρητή...



Ίσως ο Φύλακας Άγγελος...

Ίσως ο ίδιος ο Θεός...

Ίσως ο Ζητιάνος που έγινε Κλέφτης Ονείρων..



και πάντα ντυνόταν το ρούχο της δικής της Ανάγκης...

με το φιλί της Ζωής έτοιμο να της το χαρίσει

όταν η θηλιά στο λαιμό σφίξει αφόρητα ...
Γεύση και Άρωμα



Άφησα την πρώτη συλλαβή

ατελή… τρεμάμενη… διχασμένη

μέσα στην παλάμη σου…

Άνθισε ποίημα...


Με πήρες κοριτσάκι ποιητικής παράδοσης

και με σεργιάνησες

σε ουτοπίες δύσκολης προσέγγισης…

σ’ ένα σουρεαλισμό ερωτικού απροσδιόριστου…

Πήρες τις συλλαβές της σκέψης μου…

μου χάρισες το κλειδί της Συγγραφικής Ιδέας…


Ξεκλείδωσα τις Πύλες του Νοήματος…


Μπήκα φορώντας το υγροποιημένο φιλί…

με δέχτηκαν πλάσματα παράξενης μορφής,

χαμαιλεοντικά προσαρμοσμένα στη σκέψη…

κι όμως με σταθερή αύρα, γεύση και οσμή…

Αναδύθηκαν κρυστάλλινα με ήχο ευθύ

μέσα από τον πρώτο στίχο του χορού της πέννας…


Ήσουν ο γλύπτης…

με λεκτικές αξίνες δημιούργησες ρωγμές

και στάλαξες τ’ όνομά μου

σαν νοηματική γέφυρα ανάμεσα στα οξύμωρα και αντιφατικά…


Μου απέδωσες ρόλο:

Διασταλτικό υλικό νοηματικών συνδέσεων…

Δεν ήμουν ορατή.

είχα μόνο Γεύση Και Άρωμα…


Κάθε που έγραφες, σιωπηλός

και γυρτός στο γραφείο τριανταφυλλιάς,

έγλυφες τα χείλη σου…

εκεί είχε στεγνώσει η πρώτη μου σταγόνα ρίμας…

Οσφρυζόσουν την Άνοιξη του χώρου…

εκείνη της αειφόρας έμπνευσης…


Το ρολόι τοίχου νεκρό…

πλημμυρισμένο εσωτερικά

με θάλασσες ανούσιων στιγμών…

Αυτοκτονία χρονικής ανίας…


Τώρα η αιωνιότητα σου ανήκει…

Δεν σε κατατρέχει τίποτε…

μόνο η Γεύση και η Οσμή του Κόσμου…

Γιατί το Αληθινό έχει Γεύση και Άρωμα…

δε χωρά σε μια μόνο εικόνα,

ούτε σε μιμήσεις Ιδεατής Ζωής…

Θέλει αλμύρα, γλύκα, πίκρα, στυφό Γιατί, μεστό μεθύσι…

Θέλει γιασεμί, τριανταφυλλιά, βανίλια, άγρια φράουλα…


Μη μου φωτογραφίζεις άδεια χρώματα…

Περιέγραψέ μου τη γεύση και την οσμή του Κόσμου…


Διψάω και πεινάω…

Το βλέμμα μου χόρτασε…

τώρα εστίασε στις άλλες αισθήσεις μου…

Ποιητής τυφλός..

Ποίημα αόρατο, δίχως χρώμα..

μόνο με Γεύση και Άρωμα…



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Βαρκούλα Διαφυγής...








Ξεσήκωσέ με να φύγουμε…

Πάρε με από αυτό το τοπίο

της άγριας απομάκρυνσης από την εκλογίκευση…



Λίγο ακόμη και θα σκεπαστώ

από σωρούς καμένα ξύλα..



Η φωτιά του παραλόγου

καίει άυλα αντικείμενα της σκέψης…

Μέσα μου, το αδέσμευτο τοπίο διογκώνεται

και κρύβει τόνους κομμένες από τη ρίζα ελπίδες,

σπασμένα κλαδιά αισιοδοξίας…





Όλα τώρα παραδόθηκαν

σε μία αυτόνομη φλόγα νοερής καταστροφής…



Φοβάμαι τα όνειρα

που δείχνουν πως πεθαίνω…



Έστω και νοερά ν’ αγγίξω το κρύο κορμί της βεβιασμένης αυτοκτονίας

νιώθω όλη την πραγματικότητα

να διαβρώνεται από φοβίες αυθαίρετης και ανυποχώρητης παραλογίας…



Όγκοι υδάτινων φόβων με σκεπάζουν

και ένα κύμα ασύλληπτης προτροπής

με ωθεί να πέσω στο κενό,

μήπως και σώσω κομμάτια αυτοελέγχου...



Με στοίχειωσε το είδωλο του ονείρου...

κι όλοι οι δαίμονες φοράνε τ'όνομά μου..

κάτι ραγισμένα σκαλοπάτια γκρεμίζουν το βήμα μου

και μετέωρη όλο πέφτω....

όλο πέφτω ..

μέσα σε βυθούς αδιέξοδης ικεσίας...

με την ανάσα μου να τρέχει

πάνω στο νεύρο της σιωπής ενός αδιανόητου πανικού..

και ένας απόηχος να φωνάζει..

και να Εκλιπαρώ:



Δώσε μου μία συλλαβή – Βαρκούλα Διαφυγής…



Πάρε με από αυτό το τοπίο!.....

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

σε μιας ακρογιαλιάς την άκρη
στάθηκε του ονείρου μας πτυχή

καθώς η νύχτα αναλύεται σε μυριάδες άστρα


φαντάζεις λιγότερο εύθραυστη και ευσυγκίνητη


απ' ότι εκείνη ...


και τότε μέτρησα τη δύναμή μου
μέσα στης σελήνης την αυγή
επιδιώκοντας να γύρει στη μεριά μου
ημισέληνη αγάπη ονειρική …

-οι δύο όψεις της που πάντα μας διχάζουν-


τάχα ποιος ν’ αγαπάει πιο πολύ!
εκ των υστέρων σ' αγαπώ




γλίστρησε απ' τα χείλη κι έπεσε στην βρεγμένη άσφαλτο



σαν σε όχθη ποταμού...



δεκάδες περαστικοί το πάτησαν,



εκατοντάδες αυτοκίνητα πέρασαν από πάνω του,



κανένας δεν το είδε



κι όμως αυτό ήταν εκεί...



ειπώθηκε...



εκ των υστέρων..
κι η απάντηση μπρος μου στέκει


καλός ή κακός οιωνός

ποιός γνωρίζει!



-δεν θέλω να ξέρω-



κι άνθισα τόσες εποχές για χάρη σου,

άδικα;

πως όχι;



κοίτα με όμως... θα ξανανθίσω

η άμυνα της φύσης βλέπεις

σ' ό,τι την πονά...



κράτησα καλοκαίρια στην καρδιά

και άνοιξη στα χείλη

μα μες τα χέρια κράτησα

του φθινοπώρου δείλι



-όχι εσκεμμένα, θέλω να το πιστέψεις-



κι ένα αεράκι θέλησε στο φως να ταξιδέψει

την ταλαιπωρημένη μου ψυχή!!



μέσα στο βλέμμα τ' ουρανού

στο μπλε και το γαλάζιο



γεύση αλμυρή...



όχι, δεν είμαι μόνος...

κι ας έρχονται στιγμές που το πιστεύω...
Ο ζωγράφος...
Έρχεσαι… εισέρχεσαι σαν αχτίδα φωτός μέσα στις ρωγμές μου… μπαίνεις…… διαχέεσαι… απλώνεσαι… σκορπάς… γίνεσαι λιακάδα στο τοπίο της εσωτερικής μου μοναξιάς… Ποτέ δεν είμαι μόνη πια… είσαι παρουσία αόρατου αγγίγματος… είσαι αντανάκλαση σκέψης που μετουσιώνεται σε ρίγος, σε ζέστη πάνω στο κορμί… Δεν κλειδώνομαι πια μέσα σε τοίχους… με έμαθες να αναπνέω ελεύθερη πίσω από τις κλειστές πόρτες, μέσα στα σκοτεινά δωμάτια, κάτω από τον θολό ουρανό της καθημερινότητας…


Ο ήχος διέσχισε την πηχτή ατμόσφαιρα της ρύπανσης των αναλώσιμων σχέσεων… έγινε μουσική και μετά εσωτερική μελωδία… χάρη σε σένα … Έμαθα να σιγοτραγουδάω στιχάκια εφηβικής ερωτικής έκρηξης… μεγαλώνω μέσα στα χέρια σου κι όμως παραμένω κοριτσάκι…. δικό σου…


Καθρεφτίζομαι μέσα στα μάτια σου και βλέπω το χρόνο πίσω μου να κυλάει κι εγώ να μένω στάσιμη μέσα στο υγρό των ματιών σου φορώντας ένα χαμόγελο ευτυχίας, που ζηλεύουν οι μοίρες, γιατί δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν το κόκκινο μελάνι που το ζωγράφισε…

Οι μοίρες που γράφουν την ιστορία του κόσμου, την ιστορία του καθενός, δεν κατάφεραν να ανακαλύψουν την κόκκινη απόχρωση που δημιούργησε το φιλί σου σε συνδυασμό με το κρασί που μεθάει τα χείλη σου… Αυτήν την απόχρωση που ζωγράφισε στο πρόσωπό μου ένα αδιόρατο, αλλά αισθητό χαμόγελο ευτυχίας… Την αξία και το νόημά του δεν το καταλαβαίνουν όλοι…… την παρουσία του όμως τη νιώθουν και οι πιο αδιάφοροι…

Τώρα μένει να ζωγραφίσεις τα μάτια μου. Εκεί μέσα στους οπτικούς μου λαβυρίνθους χάνεται η ζωή πίσω από αναμνήσεις… πίσω από οράματα… πίσω από εστιάσεις σε σημεία του χρόνου, που ίσως σε φέρουν σε μένα… Έχω μάθει να μη βεβιάζω τις καταστάσεις. Κυλάω με τα γεγονότα… Γίνομαι ποταμάκι που γλυκαίνει το χρόνο… Συμφιλιώνομαι μαζί του… Αντέχω να περνάει από πάνω μου όλος αυτός ο όγκος υδάτινου χρόνου που διαβρώνει το είναι μας…… κι όμως μένω ίδια… το κοριτσάκι που γνώρισες…… που χάθηκε μέσα στα μάτια σου, στο βαθύ σου ταξίδι, σε ένα πρώτο ταξίδι έξω από τα προβλεπόμενα…


Φέρε μου χρώματα…… ξαπλώνω … γίνομαι ο καμβάς σου… χάραξέ μου καμπύλες και αποτύπωσε τη σκέψη σου πάνω μου…να γίνω χάρτης του ερωτικού σου προσανατολισμού… να γίνω αποτύπωμά σου… ζωγράφισε με τα δάχτυλά σου…βούλιαξέ τα μέσα στα χρώματα και κάνε με πολύχρωμη…

Θα είσαι ο ζωγράφος… Θα είμαι ο καμβάς σου…… σου αφήνομαι……… Αν δεις να κρυώνω, ντύσε με … αν δεις ότι ζεσταίνομαι, ζωγράφισε πάνω μου θάλασσες δροσιάς… Αν δεις ότι σε νοσταλγώ και να εξαρτώμαι απόλυτα από σένα, ζωγράφισε πάνω μου το είδωλό σου… να γίνουμε ένα… Έστω μέσα από τα χρώματα… τις γραμμές… τα σχέδια…τις καμπύλες…τα σκίτσα…… τις ζωγραφιές…τις αποτυπώσεις… τα όνειρα…

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Αόρατη τοιχογραφία...




Δίψασα για εκείνο το ψήγμα

που γεννά ιδρώτα

στ’ απολιθώματα της σκέψης…



Κάποιοι το φυλάκισαν

σε μιας σπηλιάς την τοιχογραφία

μ’ όνομα να το συνοδεύει ιερογλυφικό…

να γλύφει υγρασία από το βράχο,

να φυτρώνει τη ρίζα του

πάνω στο κάρβουνο που το δημιούργησε…



Κρύβει φωτιά το σχέδιο..

κρύβει και υγρασία..

μα όσα επιβίωσαν της Λήθης,

τ’ απογύμνωσε με αναλύσεις

ο αρχαιολόγος ερευνητής σ’ ένα βαρύ βιβλίο…



Γι’ αυτό πρέπει να καις τη σπηλιά

πριν την εγκαταλείψεις…



Γιατί τα ψήγματα, τα ίχνη και τα στίγματα

δεν τ’ αγγίζουν όλοι με μεταμορφωτική μαγεία ερμηνείας…

Κάποιοι με αποστειρωμένα γάντια

τ’ απογυμνώνουν από το παραμύθι τους…



Βάζω φωτιά…

καίω το ποίημα…

υδατογράφημα καπνού στον τοίχο της Ψυχής μου…



Μόνο οι ανειδίκευτοι ερασιτέχνες

που ακόμη γοητεύονται, θα το αναγνώσουν…



Οι ερευνητές θα βρουν τον τοίχο μου

άδειο… απολίτιστο… ανέκφραστο… κενό…
Το αλητάκι...

{Όταν γίνομαι παιδί...

Η πιο πολύτιμη στιγμή μου!...}


Σήμερα το έσκασα από τη χρυσή φυλακή μου… Τριγυρνάω στη γειτονιά σου… Παράνομα!... Αλητάκι που παίζει με ξένα παιχνίδια και αναστατώνει με τις παραξενιές του τον καθωσπρεπισμό του κόσμου. Τραγουδάω παράφωνα και δυνατά. Είναι αδύνατο να μη με ακούσεις. Βέβαια, η συγκυρία επιτάσσει να προσποιηθείς πως δε με γνωρίζεις. Βγαίνεις στο μπαλκόνι… δεν είσαι μόνος. Βγαίνει μαζί σου ενοχλημένη όλη η παρέα σου. Συνεχίζω να τραγουδάω και να χορεύω… Το γέλιο σου αν και αμυδρό, φυλακίζει τη χαρά μου… Τσιγγανάκι που τσαλαβουτάω στο έλος… χορεύω σαν αρκουδάκι, με χαλκά το βλέμμα σου!... Με δένεις… Με δεσμεύεις… Με φυλακίζεις… Κι ας είμαι φύση αδέσμευτη.

Παίρνεις την ευθύνη του μαλώματος. Αγριεύεις… Μιλάς επιτακτικά, και ίσως πιο άγρια απ’ ότι περίμενα!... Το μουτράκι μου κατσουφιάζει, το βλέμμα μου συννεφιάζει… Συνεχίζεις… Τόσα μαλώματα!... λόγια σκληρά για να με διώξεις… Πληγώνεις την καρδούλα μου, που φόρεσε τα καλά της για να έρθει να σε δει!... Τσαλακώνεις με το επιβλητικό σου ύφος την παιδιάστικη λαχτάρα μου, να σε δω έστω και λίγο…

Μόνο αυτό ήθελα... να σε δω λιγάκι… από μακριά… Να σε δω χαμογελαστό και να ξεδιπλώσω μπροστά στα μάτια σου το πανηγύρι όλης μου της τρέλας… «Συγνώμη κύριε…» ψιθυρίζω με ασθενική φωνή. Γυρίζω αργά και ετοιμάζομαι να φύγω. Ένα δειλό βλέμμα μου… τελευταίο… αντέχει να σε κοιτάξει για λίγο ακόμα… Διακρίνω ένα συνωμοτικό χαμόγελο στα χείλη σου…

χι χι χι… Μόνο γι’ αυτό ήρθα απόψε…

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩ……



Πόσα θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος?...

Λίγα… τόσο λίγα… ένα χαμόγελο… Δικό σου χαμόγελο!.....



Απομακρύνομαι... τρελό αλητάκι μέσα στο χορό του, αναστατώνοντας τον κόσμο από χαρά…
Ψέματα, Πλάνη και Ψευδαισθήσεις...




Διαβαζω...

η λέξη γιγαντώθηκε και άπλωσε μία σκιά

που δε λογάριασε θεό..

Όλο το φως, σταχτη στα ματια της...

Διαβαζω....

ένα κενό να μου κόβει ανασες...

να μου κοβει ζωή...

να λιποθυμάω κι όμως η χροιά της λεξης

φυσημα στο πρόσωπο..

συνερχομαι...



Διαβαζω...

κειμένων συνέχεια...

κι ένας σταυρός μισοφαγωμενος από το σαράκι της αναγκης

να εκφραστεί το μυστηριο...

-Δεν συλλαμβανονται οι Ιδεες, ματια μου...

Αδεσμευτες παντα ... ως το Τελος...

Ψεματα... πλανη.. και ψευδαισθησεις τα κειμενα..



Διαβάζω...

Τιποτε σε πλήρη αντιστοιχία..

όλα παραφρασεις...

περιγραφές στο περίπου...

παραπομπές στο εκεί...

αναγραμματισμοί και λογοπαίγνια..

κι ένας εντυπωσιασμός να χαίρεται τη μικρότητα της αποτύπωσης...

Διαβαζω....

μία λέξη ακομη...

"νόημά μου δε σε ειπώνω

μα σε σκοτώνω....."

πίσω από πλάνες εκδοχές μιας ασυνάρτητης εμμονής..

πισω από ψεύτικες μεγενθύνσεις μιας θολής πραγματικότητας που δεν υπήρξε ποτέ...

πίσω από ψευδαισθήσεις ευτυχίας ή θλίψης ...


και νομίζω ότι ζω...

γράφοντας κείμενα...

χρωματίζοντας τοπία επινόησης...

Κρύβω τη Ζωή στη σκιά της λέξης....

γιγαντώνω μεσα μου τη Δίψα...

και κάθε γραμμα, τα βράδια ντύνεται το σώμα μου...

υιοθετεί τη χροια της φωνής μου...

και με δικάζει που ΔΕΝ καταφερα

να προσεγγίσω την Αληθεια

ούτε στο τοσο... στο ανεπαίσθητο... στο ψήγμα μιας συγγραφικής αναλαμπής...


Ψεματα... πλανη... και ψευδαισθησεις...


κι όμως ακομη συνεχίζω να χανομαι μεσα στα κειμενα...

στις ασυναρτητες περιγραφες..

στο πλέξιμο της μυθοπλασίας και στο συναίσθημα που παράγει ...



γιατί {Μπορχες}

Μέγιστη Αξία δεν έχει να βγεις από το Λαβύρινθο...

αλλά να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να παραδεχτείς ότι χάθηκες...



ΧΑΘΗΚΑ....


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
"meα culpa"



Μάζεψε τις πιο ένοχες λέξεις. Αφουγκράστηκε το βραδινό αεράκι που μιλούσε για παρανομίες… για αλητείες με φόντο το καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο… Και σκιαγράφησε τον ήρωά του: Don Zuan…


Κλεμμένος ήρωας. Του άρεσαν οι κλεψιές. Πιο πολύ όμως εκείνες που ονειροβατούσαν στις Γυναικείες Επιθυμίες. Πόσο δύσκολο είναι να κλέψεις μία Γυναικεία καρδιά? Από την εφηβεία του ξαγρυπνούσε μελετώντας τεχνοτροπίες αντρικής προσέγγισης πάνω στις γυναικείες ευαισθησίες...

Τελείωνε το δεύτερο ποτήρι κι όμως ακόμη η πρώτη σελίδα ήταν ανέγγιχτη! Δε βιαζόταν. Είχε εμπιστοσύνη στην έμπνευση. Ερχόταν πάντα στην ώρα της. Γυναίκα στο ραντεβού με την εκπλήρωση.



Και ήρθε…


Ντυμένη στο κόκκινο του έρωτα. Με μάτια φωταγωγημένα. Με έναν αέρα μεταμόρφωσης. Αυτή κρατούσε στα χέρια της τον επόμενο ήρωα… τον ζωγράφισε στην άμμο με χέρι που τρέμει.

Πρώτη φορά έτρεμε το χέρι της έμπνευσης. Ήξερε το βάρος της ευθύνης της. Αυτή τη φορά, δε θα την συγχωρούσαν για την αληθοφάνειά της! Είχε προσεγγίσει με κάθε δυνατό τρόπο το αναπόφευκτο. Τελειοποίησε το ένστικτό του, του έδωσε κομμάτι από την διαίσθησή της και τον έπλασε ακαταμάχητο.

Στο εξώφυλλο της επινόησης ο ήρωας κοιτάζει την αναγνώστρια με βλέμμα που αιχμαλωτίζει τις άμυνες. Εκμηδενίζει τις αντιστάσεις κι αν είχες την πεποίθηση ότι μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστη από το μυθιστορηματικό του ύφος, έπεφτες πιο βαθιά στην λογοτεχνική παγίδα.

Η έμπνευση πείσμωσε. Την κατηγόρησαν ότι πλανεύει και ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό της δημιουργώντας μία Ιστορία που θα μπορούσε να παρεισδύσει στη Ζωή.

Αυτή τη φορά ήθελε να μπλέξει την Πραγματικότητα με το Παραμύθι. Με αλχημείες πειραματίστηκε σε προσμίξεις και η ιστορία ξέφυγε του ελέγχου… Μία απόκοσμη προέκταση προκάλεσε διαστολή του σκηνικού και αυτό άπλωσε την κυριαρχία του στον περιβάλλοντα χώρο… Στο καφενείο του παραλιακού χωριού που συζητούσαν φιλοσοφίες οι γέροντες… Κάποιο βλέμμα μεταμορφωμένο με τη επιρροή του ερωτεύσιμου Δον Ζουάν τύλιγε στο δίχτυ του τις τουρίστριες… Αλλόκοτη εκδοχή… Ένας άντρας στο χείλος της παραίτησης από τη δράση της Ζωής, να βαφτίζεται ξανά στο όνομα του Έρωτα και να μπαίνει στη μάχη… Τελειώνει ποτέ αυτή η μάχη άραγε?..



Η έμπνευση θυμήθηκε τα λόγια του Μάρκες «Οι άνθρωποι δεν παύουν να ερωτεύονται καθώς γερνούν… Αλλά γερνούν, όταν παύουν να ερωτεύονται!»…

Έπαιζε η πλοκή με κάθε ακραία περίπτωση ερωτικής ολοκλήρωσης. Το καλοκαιράκι θα φταίει! Όχι… απλά βάλθηκε η έμπνευση να αποδείξει ότι τα κείμενα κρύβουν αληθινή μαγεία. Μπορούν με βαθιά ειλικρίνεια να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους. Έχουν την ικανότητα να προβάλλουν μέσα από υποθετικές ιστορίες επινόησης, τις πιο μεγάλες αλήθειες. Εξάλλου, πόσες φορές η ίδια η Ζωή με απίστευτη εφευρετικότητα δεν ξεπέρασε τις υπερβολές των μυθιστορημάτων?...

Η έμπνευση αυτή τη φορά κέρδισε το στοίχημα: Ο Δον Ζουάν ξέφυγε από τις λευκές σελίδες που φιλοξενούσαν τη ζωή και τη δράση του. Έγινε σκιά στη σκέψη των γυναικών. Έγινε αλήθεια μέσα στην ανάγκη των αντρών ν’ αναστήσουν τη μαγεία της εφηβικής παρόρμησης.

Οι λέξεις απόκτησαν τη δύναμη που τους αρμόζει. Πολυδιάστατα νοήματα να περιγράφουν τοπία πλημμυρισμένης αντοχής. Ένα καλοκαίρι γεμάτο έρωτα.

Το βιβλίο πουλήθηκε παντού. Ξεφυλλίστηκε από όλους. Έγινε ανάρπαστο. Οι γυναίκες ξέφυγαν από τις αλυσίδες της φτηνής φυλακής τους. Διεκδίκησαν όνειρα ευφάνταστης εκπλήρωσης. Έγιναν ηρωίδες στο έργο της Ζωής. Ντύθηκαν αλήθειες που χώρεσαν μέσα στις απεικονίσεις των περιγραφών. Ένας παράδεισος επίγειας ολοκλήρωσης. Και εκεί στο απόγειο της ευτυχίας…..
…………

Τελευταία σελίδα συγγραφής…

Η έμπνευση αποκοιμήθηκε εκστασιασμένη από το ερωτικό αποκορύφωμά της.

Τα ηνία της συγγραφής τα ανέλαβε ο ρεαλισμός.


Σαρωτικά κινούμενος έφερε πρόωρο χειμώνα… Εκλογίκευσε κάθε επιχείρημα. Αναίρεσε κάθε ελπίδα στο απρόσμενο… Τύλιξε τη μαγεία στην τελευταία κόλλα αναφοράς και παρέδωσε το Τέλος στον εκδότη:

Ο Δον Ζουάν απομονωμένος στην έρημη παραλία της απογοήτευσης, είδε τον εαυτό του στη λίμνη που καθρεφτιζόταν ο Νάρκισσος.

Γέρος πια, ένιωσε πως όλα τελέστηκαν σε ένα μακρινό παρελθόν ή σε μία άλλη ζωή… ή από έναν άλλο πρωταγωνιστή…

Εκείνος στο περιθώριο της ζωής μέσα στα όρια μιας απάνθρωπης λήθης να μοιράζεται, σχεδόν παραισθητικά, στιγμιότυπα από ένα χθες που έφυγε ανεπιστρεπτί!...



Οι νεράιδες γέρασαν…

Το φεγγαρόφωτο χάθηκε πίσω από άγρια σύννεφα χρονικής καταιγίδας…



Δεν άντεξε…

Φτωχός από αναμνήσεις… χαμένος σε μία λήθη ανίατης ασθένειας πορεύτηκε προς το Τέλος…



Μαχαιρώθηκε από την τελευταία λέξη που γράφτηκε επικίνδυνα από το χέρι του ρεαλισμού:

~αντίο~…


Όταν ξύπνησε η έμπνευση ήταν πολύ αργά…

Όλα σκοτάδι…

Όλα κενό…

Κι ένας θάνατος να μυρίζει απώλεια Ονείρου!...



Μπροστά σε ένα σκηνικό άδειο από ήρωες η τελευταία φράση της:


-mea culpa…


Το επόμενο πρωί, ο συγγραφέας βρέθηκε νεκρός, με ένα τριαντάφυλλο scarlet carson πάνω στο στήθος του... στο μέρος της καρδιάς...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Πήρε ένα βιβλίο και ξάπλωσε. Όχι δεν ήταν μόνη. Θα χανόταν και πάλι στις σελίδες του. Θα ένοιωθε έντονα δυνατά συναισθήματα, θα έμπαινε στο πετσί της ηρωίδας και θα ερωτευότανε ξανά. Μία θολή φιγούρα, ένα χαμόγελο, έναν ψίθυρο.. ένα τραγούδι.


Τον πιο αληθινό έρωτα, στα όνειρα της μόνο τον είχε συναντήσει. Η αλήθεια την διέψευσε. Έπρεπε να συμβιβαστεί πια.

Είχε βραδιάσει. Έσβησε τα φώτα, άναψε τ’ αστέρια στο παράθυρό της και φόρεσε ένα ζευγάρι φτερά από κείνα που κεντά η φαντασία και η αγάπη στο παραμύθι και την αλήθεια που αυτό κρύβει

Νύχτωσε για τα καλά. Κανείς δεν θα καταλάβαινε την απουσία της. Πέταξε λοιπόν. Πέταξε προς τα μέρη που η ψυχή επιθυμούσε, στον μικρό της, επίγειο παράδεισο, εκεί που ανθίζουν οι ψυχές σα μαργαρίτες που κρύβουν μια απάντηση στα χείλη. Ναι, η αγάπη Ζει μα μόνο στις καρδιές μας.. σάρκα και οστά μια φόρα μόνο παίρνει


-ένα όμως ήταν σίγουρο, χωρίς αγάπη δεν μπορούσε να ζήσει-


Νεράιδες, ξωτικά, πλάσματα πονεμένα και σιωπηλά, βασίλισσες, πρίγκιπες και δράκοι φαίνονταν από μακριά. Άραγε ήταν κι αυτά μέρος του βιβλίου, είχε μήπως αποκοιμηθεί, ή όλα αυτά εκτυλίσσονταν μπροστά της; Είχε σημασία; Μάλλον όχι.
ίσως η απουσία σου να είναι παρουσία
κάθε που κόβεις τη βραδιά

και χαμηλώνεις τ' άστρα

κι αυτά εκρήγνυνται θαρρείς

σε μύριες αχτίδες



ένα νεογέννητο αστέρι κρατάς στη χούφτα σου

πριν φύγεις... για να μην πω όταν εσύ δεν ήσουν

το παρόν και το μέλλον σου αβέβαιο υπήρξε στη ζωή μου

μα κάθε ανάμνηση κρατώ σφιχτά να μη μου φύγει



λες κι έχω δύναμη.. άυλη καθώς είναι

εγώ να την γεννήσω.. και σαν της δώσω τη ζωή

ξανά να στη χαρίσω......
Κάποιες λέξεις σηκώνουν μεγαλύτερο φορτίο από κάποιες άλλες...




λέω αστέρια, φεγγαράδα, νοσταλγία

και βουρκώνω



λέω ελπίδα, αγάπη, αιώνια

και η καρδιά μου πάλλεται



λέω θάλασσα, κύματα, βράχια, λιμάνι...

και υποσυνείδητα γυρεύω μια αγκαλιά



λέω φτερούγισμα, ταξίδι, ηλιοβασίλεμα, χρώματα

και είμαι ήδη αλλού



λέω άνοιξη, λουλούδια, αρώματα

κι ανασταίνομαι



λέω κεραυνός, βροχή, ακατάπαυστη

κι αναστατώνομαι



μία λέξη όμως ποτέ ποτέ δεν θα την ξεστομίσω...

κι αυτό ίσως την κάνει ασήκωτη.....
The point of no return



Πονηρά κρυμμένη,

κάτω από τον ίσκιο της ασφαλούς πορείας,

να παραμονεύει αδυναμίες...



Εκπέμπει σήμα παρουσίας...

αμυδρό σήμα καπνού, που καίει το ανεπαίσθητο!...

Στην πρώτη σου υποψία, που ανταποκρίνεται, ψιθυρίζει:

"Μη μ'αγαπήσεις..."




Τα άγρια λουλούδια

ανοίγουν τη Νύχτα...

Ρουφάνε οξυγόνο Σεληνοτροπισμού...

σπρώχνουν τις ρίζες σε βραχώδη εδάφη Άστατων Ονείρων...

δε βολεύονται στη στατικότητα...



Αρμενίζουν τα πέταλα σε διαστημικές τροχιές..

σκορπάνε τη γύρη τους στο λασπωμένο χωματόδρομο

της απρόβλεπτης αλητείας!....

Έλκουν τη μαύρη βασίλισσα

ν'αντλήσει το μέλι απ' τον ευθυτενή στήμονα της εκτίναξης

και να ταΐσει τις νυχτερινές πεταλούδες,

που προσομοιώνουν τις γυναικείες ανθοφορίες!...



Το θρόισμα της ανάσας ανάμεσα στα πέταλα

ψιθύρισε ξανά:



"Μη μ'αγαπήσεις..."




μα... ο Ταξιδιώτης ρακένδυτος τον κίνδυνο

άπλωσε το χέρι να κόψει το λουλούδι!...



Έκλειψη....

Αιφνίδιος εκτροχιασμός....

έκκριση δηλητηρίου...



Πυχτό σκοτάδι...

Τυφλή ταχύτητα...

Φιλί θανατου....




Το απαγορευμένο...

η δοκιμή του...

The point of no return...


κι ο Ταξιδιώτης ποτέ πια ο ίδιος...

ποτέ πια τόσο αθώος, όσο πριν...

ποτέ πια τόσο ερωτευμένος, όσο τώρα...

ποτέ πια τόσο Αθάνατος, όσο παντα....
Σαν ζεύγος συντεταγμένων...




Γίνομαι αριθμός…

τρέχω στου άξονα την απεραντοσύνη,

εγκλωβισμένη σε μιας διάστασης

το άπειρο όριο…

Ονειρεύομαι

διδιάστατες μορφές…

καμπύλες επεκτεινόμενες στο επίπεδο των Ειδώλων…

κύκλους και τομές σχηματικών απεικονίσεων στο επίπεδο του Χρόνου..

σε ζεύγη συντεταγμένων…



μα, είμαι μόνο ένας αριθμός,

ακόμη κι όταν τείνω στο άπειρο,

ορίζομαι μονοδιάστατα..

Κι εκεί, στο όριο της απελπισίας μου,

ήρθες εσύ…



Πλαταίνει ο χώρος,

διπλασιάζονται οι άξονες

του ορθοκανονικού συστήματος

και μέσα στο Όνειρο των πειραματισμών

υποψιαστήκαμε τον άξονα z,

Μία βύθιση στο απέραντο,

έξω από τα Επίπεδα αντικατοπτρισμού…

Ένα πέταγμα στο άπιαστο ύψος των νεφών,

στο βάθος της σκέψης...

Κι αιωρούμαστε,

εύθραυστο ζευγάρι συντεταγμένων,

σε τρισδιάστατο σύστημα

πολύπλοκων εξισώσεων,

κρυμμένοι στον παράδεισο μιας ιδιότροπης λύσης,

που δεν χαρίζει εαυτό

σε φροντιστηριακά τμήματα που λένε διδάσκουν τον Έρωτα!…



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Μικρή λεπτομέρεια ουσίας...




Ακούγεται ένα πεντάγραμμο να μουρμουρίζει ανασφάλειες

κι ένα κείμενο εκτεθειμένο στην Ανάγνωση..



Οι λέξεις αναπόφευκτα χορογραφούν στο ρυθμό της μουσικής...

Μέσα σου...

Στο λαβυρινθικό διάδρομο των ματιών σου,

μέχρι να διασχίσουν όλους τους νευρώνες

και να γίνουν υπαιτιότητες

στο αίμα που ιδρώνει

απ' την Ένταση του χορού και της ανάγνωσης!...



Κι εκεί που συγχρονίστηκε η Ψυχή σου,

αλλάζει μελωδία το πεντάγραμμο!...



Νέα στοίχιση μουσικών φθόγγων...

και του κειμένου οι συλλαβές,

υποταγμένες σε έναν τυφλό συγχρονισμό,

αλλάζουν βηματισμό...



Ίδιο κείμενο...

νέα μουσική υπόκρουση!...



Μικρή λεπτομέρεια ουσίας!...



Πώς μεταλλάσσεται το νόημα της λέξης

όταν αλλάξει η χροιά της φωνής!..

Διάλεξε λέξη...

Ψιθύρισέ την αμέτρητες φορές

με διαφορετική μουσική υπόκρουση..

με διαφορετική χροιά...

Να δεις πόσα νοήματα και πόσες προθέσεις

μπορούν να κρυφτούν μέσα σε μία μόνο λέξη!...


Η δική μου:



"Reflections"



{in my mind...}

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Μια φορά μόνο δε φτάνει...



Μία φορά..

Πρώτη φορά..

Ηλεκτρική εκκένωση

σε σώμα υγρό,

με διαρροή φορτίου,

σ' ένα χώρο αταξινόμητου συναισθήματος...

κι εσύ μετατοπισμένος

σ' ένα μεταίχμιο ευδαιμονίας

να μετασχηματίζεις συχνότητες..

να μετατρέπεις σε ενέργεια την ύλη..

να γίνεσαι παλμικό γράφημα

στην οθόνη του Κόσμου...

Μία φορά....

Πρώτη φορά...



Κι όμως...

μία φορά ποτέ δε φτάνει...

κι ας είναι η πρώτη φορά κλονισμός!...



Μία φορά δε φτάνει στον Έρωτα...

στον χωρισμό..



Μία φορά δε φτάνει ούτε στην ίδια τη Ζωή...

ούτε καν στο Θάνατο...

Θέλει πολλές Ζωές...

να κυλήσεις σαν γεωμετρικό ολοκλήρωμα στο Συμπαντικό Υγρό της Ύπαρξης...

Θέλει πολλούς Θανάτους...

για να γεωτρήσεις Ουσίες...



για να μείνει η Γεύση

Αιώνια ακέραιη να συγκινεί τον ουρανίσκο...



για να φτάσει ο Έρωτας

να μεταγγίσει το δικό του παλμό στο αίμα σου...



για να χαράξει πληγή ο χωρισμός

στο γενετήσιο κώδικα

και να δημιουργηθούν αντισώματα απογοήτευσης...



για να αναστήσει η Ζωή

όλες τις αισθήσεις,

ακόμη κι εκείνη που διαφεύγει ευγενικά τη σύλληψη..



Για να λατρέψει ο Θάνατος

όσα κατάφερες ν'αναστήσεις μέσα σου...



Μία φορά δε φτάνει...

ίσως ούτε και δεύτερη..

ίσως χρειαστεί και τρίτη...

ίσως....
Ούτε ήξερε πως βρέθηκε εκεί. Το μόνο που θυμόταν ήταν πως ήθελε να ξεχάσει. Έκλεισε τα μάτια κι όταν τα ξανάνοιξε βρέθηκε σ’ αυτό τον υπέροχο τόπο. Τα βήματα της θρόιζαν τα πεσμένα στο έδαφος φύλλα. Λουλούδια πολύχρωμα ανέδυαν πρωτόγνωρα αρώματα. Όλες της οι αισθήσεις ήταν σε εγρήγορση. Την απέραντη γαλήνη πλαισίωναν τα κελαηδίσματα πουλιών. Ολόκληρη η φύση σε αρμονία. Κι η καρδιά της στο στήθος να χτυπά, όπως ποτέ άλλοτε.


Περπάτησε ώρα πολύ. Μέθυσε από χρώματα και εικόνες. Πού να βρισκόταν άραγε; Φοβόταν να αναρωτηθεί μήπως ξυπνήσει. Κι ο χρόνος; Αυτός έδειχνε πολύ επιεικείς. Την είχε κι όλας αποδεσμεύσει. Λες κι ήθελε κι αυτός να ξεχαστεί!


Πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε την γοητευτική αυτή περιπλάνηση. Ένα ξέφωτο άρχισε να ξεπροβάλλει από μακριά. Τάχυνε το βήμα από περιέργεια! Ολοένα και πλησίαζε. Ένα χλιμίντρισμα αλόγου την έκανε να κοντοσταθεί. Ταράχθηκε. Έκανε ένα βήμα πίσω. Όμως η επιθυμία της να συνεχίσει είχε κι όλας νικήσει. Κράτησε την ανάσα της και έσκυψε όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα να δει… Ένα άλογο λευκό, έσβηνε τη δίψα του στα νερά ενός ποταμού που απλωνόταν εκεί. Όμως δεν ήταν μόνο. Διέκρινε μία ανδρική σιλουέτα μέσα στις φυλλωσιές. Καθόταν στη σχισμή ενός βράχου. Πλησίασε και έσκυψε ακόμη πιο πολύ. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Έπρεπε όμως να είναι οι κινήσεις της πολύ προσεκτικές, αν δεν ήθελε βέβαια να γίνει αντιληπτή. Και να το λάθος. Ένα ξερό κλαδί, ένα λάθος βήμα κι όλα τέλειωσαν ή μάλλον άρχισαν…


- «Ήρθες; Σε περίμενα!» είπε ο νέος κοιτάζοντας την μες τα μάτια…


Σύγχυση, ντροπή, απορία ένιωσε η κοπέλα.

- «Μα πως ήξερες ό,τι θα έρθω» κατάφερε με χίλια ζόρια να απαντήσει.


- «Δεν ήξερα, ήλπιζα! Κι όταν κάποιος ελπίζει πρέπει να έχει και την πεποίθηση ό,τι θα πραγματοποιηθεί η ευχή του. Να είναι σίγουρος γι αυτό»

- «Κι εσύ ήσουν;»

- «Ναι!»

- «Και πώς βρέθηκες εδώ; Από πού είσαι»


- «Είμαι το δικό σου παραμύθι. Αυτό που θα ζήσουμε μαζί. Εσύ με έφερες εδώ και περίμενα την ώρα να με αναζητήσεις. Το πιο αληθινό παραμύθι βρίσκεται μέσα σου. Να το θυμάσαι!»
Πίσω από τις φλόγες...
Μέσα στην ζεστή παλάμη

ρίγος αφορμής

- σώμα ζεστό -

ποτισμένο με φιλί..

Υγρό φιλί - υγρή φωτιά..

εύφλεκτο ένστικτο

προσάναμμα Ερωτικής Υπόσχεσης...

Πίσω από τις φλόγες

γυμνή σκιά

σε Γυναικείο Περίγραμμα

να χωρά το πεπρωμένο της...

Ατίθαση Μοίρα..

ένας στίχος τα λόγια της

στο στόμα του ανεμου...

Ψιθύρισέ μου..

Αφουγκράζομαι την πληρότητα...

σταγόνα αλκοολούχα

πάνω στο πυρωμένο κορμί...

Τραυμα αγίατρευτης αφής...

οδηγός των βημάτων

στο χώμα πίσω από τις φλόγες..

κάτω από το τρέμουλο της νιότης..

με ένα Αιώνιο Ρίγος Αθωότητας,

καθώς όλα συναινούν σε ερωτική αρμονία..

Η σκιά ελίσσεται..

Γυναίκας Άρωμα..

Όνομα Μνήμης σε νοσταλγίας χροιά..

Δε φοβάμαι το Χρόνο..

Απόψε όλα εν κινήσει

ζαλίζουν τη Φθορά...

αν κάτι σε βαφτίζει αιώνιο,

αυτο είναι ο Ερωτας...

Η σκιά μου φόρεσε το ρούχο σου..

Όνειρο υγρής επαφής..

Βουλιάζω..

Καιγομαι..

Υγρή από το λαχάνιασμα του φιλιού...


και πίσω από τις φλόγες των ματιών σου

ανασταίνομαι Αιώνια Γυναίκα...

στίχος ανατολίτικου ρυθμού...

να παγιδεύει Μοίρες και Αισθήσεις...


Εσύ μεταμορφώνεις το φως..

εγω ντυνομαι το λιγοστό φως

και αφήνομαι....

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Απόλυτος Έρωτας - Απόλυτη Καταστροφή..








Δεν σου έτυχε!...

είσαι τυχερός μέσα στην ατυχία σου!...

Ποτέ δεν εμφανίζεται τυχαία...

Πάντα κάτι συμβαίνει με δική σου υπαιτιότητα

και παρεισδύει από τη ρωγμή που εισέρχονται τα Ανομολόγητα...



Ντυμένος βασιλιάς της Υποβολής...

σε μαγνητίζει επικίνδυνα..

Αφηνεσαι, γιατί ποτέ πριν δεν είχες αφεθεί τόσο συντριπτικά...

Πείθεσαι από το μεγαλεπίβολο παρουσιαστικό του,

καθως σέρνει στη σκόνη της Καθημερινότητας την κάπα του Ονείρου...

Ποιος δε διψά για λίγο Όνειρο?..



Και πλησιάζει Ο Απόλυτος Έρωτας..

Εκεινος που διαγραφει με διπλή γραμμη στο σκαρίφημα της Ζωής σου

κάθε σου σχεδιο..

Εκεινος που νανουρίζει αϋπνίες μέσα στα βράδια σου...

Εκεινος που σου θυμίζει πόσα έχασες, τόσο καιρό

ακολουθώντας πιστά το κατεστημενο,

χωρίς μία ουσιαστική και θορυβώδη επανάσταση...



Έρχεται παρηγορητικά..

σαν Άγγελος Λυτρωτής..

απόλυτη πλάνη..



Ντυμενος στο λευκο της αθωότητας

παίρνει από το χέρι την εμπιστοσύνη σου

και βαδίζει με παρακινδυνευμενη ασφάλεια ...βήμα βήμα ...

το γκρεμό της εκτροπής...



Σου ταζει ένα μόνο χορο..

Χορό συγκρούσεων στο Σύμπαν της Τρέλας...

εκει που όλα επιτρέπονται...

Με άδεια χερια θα τα έχεις ΟΛΑ δικά σου...

Υπόσχεση των Υποσχέσεων....

"Για ένα λίγο, που θα μοιαζει Για Παντα"..



Σε πείθει ότι σ'αυτη τη μικρή Ζωή

αξιζει μία φορά τουλάζιστον να βιώσεις τον εκτροχιασμό..



Σε ποτίζει γουλιά γουλιά απόσταγμα Νιότης..

Μεθας ξανα...



Ο Απόλυτος Έρωτας..

πιο επικίνδυνος από ποτέ,

όταν σε βρεί να κοιμάσαι στην όχθη του Παρατηρητή...

εκει που λες "Αποσύρομαι"...

εκει να σου χτυπαει γλυκά την πόρτα..

να ανοίγει τα κλειστά σου παραθυρόφυλλα,

ενώ εσύ επιμένεις στα σκοτάδια..

Βίαιαγίνεται φως...

Τρυπωνει εκει που του απαγορεύεις..

Εισερχεται στις πιο βαθιες σου μοναξιες..

Φερνει Άνοιξη...

Φέρνει Νιότη...

Σε κερνά ξανα κρασί των εραστών....



Αρνείσαι..

αλλα εκείνος ξέρει.. όχι για πολύ!...



Κλείνεις τα ματια...

"Μικρή η Ζωή.. για πόσο ακομη...

Μονο μία γουλια.. Μια σταγονα..

Μια σταγόνα συναισθηματικής Τρελας....

Τη θελω, όσο θέλω να ζήσω ακομη μια Ζωή..."



Απόλυτος Έρωτας - Απόλυτη Καταστροφή...

Ποτάμι που δε γυρίζει πίσω..

Γλυκό Μεθυσι που προσπερνά το Χρονο....



Καποιος ρωτησε:"Δε φοβασαι το Χρόνο?"

"Όχι!.." απαντησε ο ερωτευμενος...



και έπεσε από την άκρη του γκρεμου

σε μία ριψοκίνδυνη αιώρηση δευτερολέπτων ...

Έπειτα... πτωση!....

ανελέητη..

αδίστακτη...

συντριπτική!...



Θυσία σε έναν αργό θάνατο ...ή γρήγορο..

Δε θυμαται η Ιστορία..



Το μόνο που καταγράφηκε είναι ότι:

Δοθηκε αμαχητί

στο Ιδεώδες που λατρεψαν οι ποιητες:

Στον Απόλυτο Ερωτα....



Συγχορδία του Κόσμου..

Ο παλμός της καρδιάς.. γλυκιά μελωδία στο ψιθυρισμα της Νυχτερινής Σιγής...

Κλείνει η αυλαια...

Ενας ακόμη πέθανε με το χαμογελο στα χείλη...



Πόσοι ακομα?..
Ετεροχρονισμός...

Ένας ετεροχρονισμός

στων ματιών της την εστίαση

αντλεί την Αλήθεια του Χθες

απ’ το βάθος του κάδρου…

κι εκείνη…

λευκή, καταμεσής μιας σιωπηλής πολυχρωμίας

να κρύβει μέσα της το κόκκινο μιας πληγής

και να αντέχει να ταξιδεύει

με χέρια δεμένα

κι Όνειρα ξεκλείδωτα,

πίσω από τις αμπαρόπορτες του Χρόνου…



Γίνεται πεπραγμένο…

χωράει στο κύμα μιας καθυστέρησης,

κάτω από ένα σύννεφο αναμονής,

μπροστά σ’ ένα ηλιοβασίλεμα εγρήγορσης…



Γίνεται σφυγμός στο χέρι σου

και μετράει τον προσωπικό σου χρόνο…



Όλη της η Ύπαρξη

αγεφύρωτη παύση

ανάμεσα στο δικό της Χθες

και στο δικό σου Αύριο…



κι όμως …

μετέωρη και ψεύτικη

μέσα σου ρέει σαν σταγόνα

και υπάρχει ακόμη

μέσα στις λέξεις και στις εικονες,

που ετεροχρονισμένα

σου δημιουργούν σκέψεις

προσκείμενες σε κείνη…

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

πάτησα τα χνάρια

ένοιωσα την αγάπη

ακολούθησα το βούλιαγμα

πάνω στην μαλακή άμμο



έρωτα που πνίγη το πελώριο κύμα

χνάρια που γράφουν το όνομα σου

έρωτα γαλάζιες θάλασσες

έρωτα ταξίδια μονοπάτια



χνάρια κρυφά δάκρυα

πόντισαν το κάθε αποτύπωμα

φύτρωσαν μικρά κάτασπρα άνθη

έφεραν χαρά έρωτα

χνάρια στην καρδιά σημάδια

γράφουν το όνομα 'ερωτας

κάτασπρα άνθη

σπόροι σκορπίστηκαν ξανά

μα

εσβησαν τα χνάρια μονοπατιά τυφλά...........
Για όποιον σε κράτησε ποτέ


Θα ήθελα να σου πω για τον τρόπο που αισθάνομαι

Για όποιον σε θέλησε ποτέ

Θα ήθελα να προσπαθήσω να σου πω πως αισθάνομαι μέσα μου

Το μόνο πράγμα που θέλησα ποτέ

Ήταν το αίσθημα ότι δεν ήσουν ψεύτικη (ψεύτικος)

Η μοναδική (μοναδικός) που σκεφτόσουν ποτέ

Ένα λεπτό δεν βλέπεις ότι



Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια

κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου

Εγώ, Σε αισθάνομαι

Ελπίζω να καταλαβαίνεις



Για τον άνθρωπο (άντρα) που προσπάθησε να σε πληγώσει

Σου εξηγεί τον τρόπο που αισθάνομαι

Για όλη την ζήλια που σου προκάλεσα

Παραμένει ο λόγος που προσπαθώ να κρυφτώ

Όπως και για όλα τα πράγματα που με δίδαξες

Στέλνει το μέλλον μου σε καθαρές διαστάσεις

Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο με πλήγωσες

Στάσου ένα λεπτό, δεν βλέπεις ότι εγώ



Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια

κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου

Εγώ, Σε αισθάνομαι

Ελπίζω να καταλαβαίνεις



Τόσες καρδιές πληγώθηκαν

Πότε μια υπόσχεση του εραστή δεν βγήκε με ένα «ίσως»

Τόσες πολλές λέξεις που δεν ειπώθηκαν

Οι ήσυχες φωνές με οδηγούν στην τρέλα

Όπως όλος ο πόνος που μου προκάλεσες

Δείχνει πως ποτέ δεν ήταν στην πρόθεση σου

Ποτέ δεν θα μάθεις πόσο πολύ με πλήγωσες

Στάσου δεν βλέπεις πως εγώ



Θέλω να πέσω απ’τα αστέρια

κατ’ευθείαν στην αγγαλιά σου

Εγώ, Σε αισθάνομαι

Ελπίζω να καταλαβαίνεις
Ενοχοποιητικά Στοιχεία..

Μέσα στους πόρους του λευκού δέρματος

έκρυβε το μαύρο μιας ανήλιαγης ενοχής...

Λάθος υψωμένο σε μία δύναμη απροσδιόριστης ευθύνης...



Ξόδεψε αίμα να ξεπλύνει το σκοτάδι της...

μα..

δε γίνεται να καθαρίσεις κάτι,

δίχως να λερώσεις κάτι άλλο!...



Όλο το σκοτάδι πότισε το αίμα της...

Η σκιά πιο βαριά από το αποτύπωμά της,

να σέρνει τα πόδια της απρόσκοπτα

έξω απ' το ταβερνάκι μιας Λήθης..

Εκεινη κι ο Εαυτός της...

μέσα της κι απέναντι...



Το αίμα διψά για κόκκινο...

ήπιε πολύ σκοτάδι..

Πεθύμησε κρασι..

Λήψη απόφασης, σαν ν'αδραχνει ύστατη ευκαιρία..



Στο τραπέζι της απολογίας ως το πρωί....

Εξομολογήσεις μεθυσμενες...

Σβήνοντας ενοχοποιητικά στοιχεία

μία διαύγεια άγγιξε την πορφυρή απόχρωση κοντά στις 5 το πρωί..



Λεύτερη, χαρίστηκε σ'εκεινον τον χορό..

Χορος των Ανυπότακτων..



...γιατί για να κερδίσεις έναν τίτλο τιμής

οφείλεις να διαβείς όλα τα επίπεδα του Δάντη

και Ανυπότακτος σημαίνει

ήπια ενοχή και ευθύνη,

μα δε μετάνιωσα ούτε στιγμή...


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Δυο μέρες μόνο....

Να γραφεις..

να μπορεί το ποτάμι να κυλάει εμπρός..

κι αν χαράξει μία Χαλκίδα ο χάρτης σου,

ο Χρόνος μου θα γυρίσει πίσω τα νερά του..

Θα σε γνωρίσω νωρίτερα...

Θα ζήσω για σενα..

δε θα πεθάνω για σενα.. θα ζήσω...



Να γραφεις...

η πενα να γίνει ράμφος αετού στα σωθικά του συναισθηματος..

εξόρυξε το φως..

εκεινο, που γίνεται υγρασία στη φωτιά της έμπνευσης...



Κι εγω θα σου χαρίσω ενέργεια..

θα γίνω Χρόνος μέσα στις λέξεις, που ικετεύουν για διαχρονικότητα...

Θα γίνω Διάρκεια ανάμεσα στις παύσεις της σκέψης σου, που θρέφουν την Ουσία..



θα γίνω σύμμαχος στον Πόλεμο που κύρηξες με τη σιωπη..

Θα σιωπούμε μαζί, πίσω από την αυλαια των ειδημόνων....

μπροστα στη φωτιά των Αλχημιστικών Πειραματων..

Θα σε κερνάω ελιξίριο Ζωής... σταγονες συναισθηματων..

θα μου δίνεις λέξεις..

θα ζω αιώνια μεσα στα κειμενα που γραφεις για μενα..



Σου χαρίζω δύο μερες από τη ζωή μου...

μου χαρίζεις μία ζωή..

Ζωή ποιηματων..

Αθανατη...

Αιωνια..

Διαχρονικη....



σαν τον αληθινο Ερωτα...

δυο μερες μόνο, όλη μου η Ζωή....

κειμενο μέσα στα χερια σου....

Να γραφεις....

αναγνωσης διείσδυση..



παρεισδύω....



"Ξαπλώνω στις λέξεις και γίνομαι Αθάνατος.."
Παλίρροια...



Πλησίασα αθόρυβα...

για να μη με αντιληφθεί η Μνήμη..

Ήθελα απλά ν'αφουγκραστώ την ιδιάζουσα τεχνοτροπία με την οποία ενεργοποιεί τη Νοσταλγία!...

Είχα ακούσει ότι δρα αφαιρετικά...

Εστιάζει στην Ουσία..

Δουλεύει με ωραιοποιήσεις πάνω στο Αντικείμενο εστίασης..

Μα.. στο εργαστήρι που βαλσαμώνονται οι στιγμές

άγγιξα με το επίμονο φως του περίεργου βλέμματος

το Παράξενο Τέχνασμα!..


Η Μνήμη κάποιες φορές λειτουργεί προσθετικά..

Στο χημείο των συναισθημάτων

μπερδεύει τα αρώματα..

Προσθέτει γιασεμί της τρυφερότητας

και στάλες παραισθησιογόνου αψέντι...

και μέσα στα Νέφη των αναθυμιάσεων αρχίζει η Παλίρροια:


Η Στιγμή μεγενθύνεται υπό το κύρτωμα της Ανάγκης για Κορυφώσεις...

Επιμηκύνονται οι συγκινήσεις...

Βαθαίνει το Συναίσθημα

και το Παλιρροιακό Κύμα της Νοσταλγίας ποτίζει το σώμα με πολλαπλάσια Αισθήσεων...


Η Ένταση του ρίγους αγγίζει τον πόνο ηλεκτρικής εκκένωσης...

Η γεύση απλώνει στους στοματικούς αδένες στάλες εθισμού

κι ο ουρανίσκος, ευαίσθητος στους πειραματισμούς, αφήνεται στο Παιχνίδι με τα κύματα...

Η Αφή μιμείται υγρασία, που απορροφάται με ανάγκης ταχύτητα από έδαφος ξηρασίας..

Η Επιθυμία ανεβάζει τη στάθμη της πάνω από το σημείο Πνιγμού!...

Το σκηνικό Ολοκλήρωμα Παλίρροιας

σε χέρια βρεφικής βαρκάδας

στον αχανή Ωκεανό των Αισθήσεων...


Κοιτάζω κι αναρωτιέμαι:

Εγώ έζησα αυτόν τον Πνιγμό?...

Μην εμπιστεύεσαι και μην επενδύεις στη Μνήμη μου...

Κάνει Αλχημείες..

Λειτουργεί προσθετικά και πάντα θυμάται περισσότερα απ' όσα ειπώθηκαν..

περισότερα απ' όσα έγιναν...

Πίνει συναίσθημα

και μεθυσμενη γεμίζει τα εργαστήριά της με Παλίρροιες...
Last Summer....




Είχα τις φλέβες μου μόνο για να σ’ αγαπάω…

να μουρμουρίζει το αίμα μου τ’ όνομά σου…

να κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα μέσα στη ροή του το μυστικό του εθισμού σου..



κι όμως..



τώρα τις καίω με πεταλούδες νοσοκομειακής διείσδυσης

κι ένα κόκκινο υγρό μού υπόσχεται ζωή,

γιατί σε ένα αδέξιο γύρισμα του χρόνου

ένας όγκος πολλαπλασιάστηκε ακανόνιστα στους αδένες μου…



Διάβρωσε τον εαυτό μου…

Ξέχασα το όνομά μου

και τον τρόπο που το γευόσουν,

καθώς το συλλάβιζες αργά…

Τώρα ψυχανεμίζομαι το φόβο σου…

Δε θα σου πεθάνω όμως… το υπόσχομαι…



Και του χρόνου τέτοια μέρα

θα κρατάω το χέρι σου ζεστό

μπροστά στα καλοκαίρια που μας περιμένουν…



Κι όλες οι φλέβες μου θα μουρμουρίζουν πάλι

ΜΟΝΟ το όνομά σου…
Μορφή...



Διόρθωσε το βλέμμα της

κι ύστερα τη φούστα που είχε ανεβεί ψηλά...

Μάζεψε μέσα της

όσα σκόρπισε άδοξα στους πέντε ανέμους..

Τώρα όσος Εαυτός έμεινε

αξίζει μία ιεροτελεστία εσωστρέφειας....


Άνοιξε το πορτοφόλι της...

θύμιζε τσαντάκι χειρός,

με ασημί φερμουάρ σαν σιδηρόδρομο αναμνήσεων...

Τράβηξε τη μεταλλική λαβή

και άδειασε το περιεχόμενο της Ψυχής της στο τραπέζι...

Μέτρησε πολύτιμες ακατέργαστες αλητείες...

Υποσχέσεις που έπλασαν μύθους εξωπραγματικής αφοσίωσης..

Επαναστάσεις, που μύριζαν πόλεμο...

Το σπαθί είχε λαξευτεί ανομοιόμορφα

απ' την πυγμή των χτυπημάτων

στο βράχο του κορμιού της και της σκέψης της...

Το έγλυψε...

Στο στόμα ανακατεμένες οι γεύσεις...

Β52... γλυκό μεθύσι...

Αίμα στο ξίφος... νίκη, πικρή... γιατί της έκλεψε Εαυτό...

και μία αλήθεια απροσδιόριστης γεύσης ... πολεμικής αφής...

να κολλά στον ουρανίσκο..


Με λίγες σταγονες που κύλησαν στο τραπέζι

χάραξε ένα μισοφέγγαρο εκπληρώσεων που ακόμη δεν ήρθαν...

και στο βάθος της αντανάκλασης διέκρινε εκείνη τη Μορφή...

Αντρικό Περίγραμμα....

H Μορφη που κατευθύνει τη Ζωή της...

Εξουσιαστικά και αθόρυβα..

από απόσταση παρατηρητή...


Ίσως ο Φύλακας Άγγελος...

Ίσως ο ίδιος ο Θεός...

Ίσως ο Ζητιάνος που έγινε Κλέφτης Ονείρων..


και πάντα ντυνόταν το ρούχο της δικής της Ανάγκης...

με το φιλί της Ζωής έτοιμο να της το χαρίσει

όταν η θηλιά στο λαιμό σφίξει αφόρητα ...


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Γεύση και Άρωμα



Άφησα την πρώτη συλλαβή

ατελή… τρεμάμενη… διχασμένη

μέσα στην παλάμη σου…

Άνθισε ποίημα...

Με πήρες κοριτσάκι ποιητικής παράδοσης

και με σεργιάνησες

σε ουτοπίες δύσκολης προσέγγισης…

σ’ ένα σουρεαλισμό ερωτικού απροσδιόριστου…

Πήρες τις συλλαβές της σκέψης μου…

μου χάρισες το κλειδί της Συγγραφικής Ιδέας…


Ξεκλείδωσα τις Πύλες του Νοήματος…

Μπήκα φορώντας το υγροποιημένο φιλί…

με δέχτηκαν πλάσματα παράξενης μορφής,

χαμαιλεοντικά προσαρμοσμένα στη σκέψη…

κι όμως με σταθερή αύρα, γεύση και οσμή…

Αναδύθηκαν κρυστάλλινα με ήχο ευθύ

μέσα από τον πρώτο στίχο του χορού της πέννας…


Ήσουν ο γλύπτης…

με λεκτικές αξίνες δημιούργησες ρωγμές

και στάλαξες τ’ όνομά μου

σαν νοηματική γέφυρα ανάμεσα στα οξύμωρα και αντιφατικά…


Μου απέδωσες ρόλο:

Διασταλτικό υλικό νοηματικών συνδέσεων…

Δεν ήμουν ορατή.

είχα μόνο Γεύση Και Άρωμα…


Κάθε που έγραφες, σιωπηλός

και γυρτός στο γραφείο τριανταφυλλιάς,

έγλυφες τα χείλη σου…

εκεί είχε στεγνώσει η πρώτη μου σταγόνα ρίμας…

Οσφρυζόσουν την Άνοιξη του χώρου…

εκείνη της αειφόρας έμπνευσης…


Το ρολόι τοίχου νεκρό…

πλημμυρισμένο εσωτερικά

με θάλασσες ανούσιων στιγμών…

Αυτοκτονία χρονικής ανίας…


Τώρα η αιωνιότητα σου ανήκει…

Δεν σε κατατρέχει τίποτε…

μόνο η Γεύση και η Οσμή του Κόσμου…

Γιατί το Αληθινό έχει Γεύση και Άρωμα…

δε χωρά σε μια μόνο εικόνα,

ούτε σε μιμήσεις Ιδεατής Ζωής…


Θέλει αλμύρα, γλύκα, πίκρα, στυφό Γιατί, μεστό μεθύσι…

Θέλει γιασεμί, τριανταφυλλιά, βανίλια, άγρια φράουλα…


Μη μου φωτογραφίζεις άδεια χρώματα…

Περιέγραψέ μου τη γεύση και την οσμή του Κόσμου…


Διψάω και πεινάω…

Το βλέμμα μου χόρτασε…

τώρα εστίασε στις άλλες αισθήσεις μου…


Ποιητής τυφλός..

Ποίημα αόρατο, δίχως χρώμα..

μόνο με Γεύση και Άρωμα…

Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Βαρκούλα Διαφυγής...



Ξεσήκωσέ με να φύγουμε…

Πάρε με από αυτό το τοπίο

της άγριας απομάκρυνσης από την εκλογίκευση…


Λίγο ακόμη και θα σκεπαστώ

από σωρούς καμένα ξύλα..


Η φωτιά του παραλόγου

καίει άυλα αντικείμενα της σκέψης…

Μέσα μου, το αδέσμευτο τοπίο διογκώνεται

και κρύβει τόνους κομμένες από τη ρίζα ελπίδες,

σπασμένα κλαδιά αισιοδοξίας…


Όλα τώρα παραδόθηκαν

σε μία αυτόνομη φλόγα νοερής καταστροφής…

Φοβάμαι τα όνειρα

που δείχνουν πως πεθαίνω…

Έστω και νοερά ν’ αγγίξω το κρύο κορμί της βεβιασμένης αυτοκτονίας

νιώθω όλη την πραγματικότητα

να διαβρώνεται από φοβίες αυθαίρετης και ανυποχώρητης παραλογίας…


Όγκοι υδάτινων φόβων με σκεπάζουν

και ένα κύμα ασύλληπτης προτροπής

με ωθεί να πέσω στο κενό,

μήπως και σώσω κομμάτια αυτοελέγχου...

Με στοίχειωσε το είδωλο του ονείρου...

κι όλοι οι δαίμονες φοράνε τ'όνομά μου..

κάτι ραγισμένα σκαλοπάτια γκρεμίζουν το βήμα μου

και μετέωρη όλο πέφτω....

όλο πέφτω ..

μέσα σε βυθούς αδιέξοδης ικεσίας...

με την ανάσα μου να τρέχει

πάνω στο νεύρο της σιωπής ενός αδιανόητου πανικού..

και ένας απόηχος να φωνάζει..

και να Εκλιπαρώ:
Δώσε μου μία συλλαβή – Βαρκούλα Διαφυγής…

Πάρε με από αυτό το τοπίο!.....


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p
Μοιραίο.....



Αφιερωμένο στην Ποιήτρια που Ξέρει και που Μπορεί να μας πάει ένα βήμα πιο πέρα από το φτωχό εαυτό μας... στην Ευαγγελία Πατεράκη..


Τσαλάκωσα όλες μου τις σελίδες..

χαρτί λευκο..

κίτρινο, σαν το δερμα που ζαρώνει...

Ζαρώνει και το συναισθημα?..

σε ποια ρυτίδα άφησες την ανασα σου?..

ουτε που θυμάμαι..
Αναβω φωτιά..

στα ξερά μου φύλλα....

αν προλάβει ο καιρός, ίσως με σώσει η βροχή....
αν όχι, ήταν να καούμε

μέσα στο μοιραίο σκοτάδι της άγνοιας..

Αιωνια εσύ να ρωτάς κι εγω να αποκρίνομαι λάθος..

ή το χειρότερο... διφορούμενα

για να καλύψω τις πιθανότητες..

Πρώτη φλόγα...

πρωτη σταγόνα..

εγω καίω..

ο ουρανός βρέχει..

Πες μου τι είναι μοιραίο τελικά να συμβει?
Μπορεί να Μοίρα να έλκει το θάνατό της?...

μπορεί????
πιάσε με τωρα..

στα αποκαΐδια μιας σκέψης

με φυσηξε η ανάσα σου και χάνομαι.....


Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

kakia_p είπε...


{Η καρδιά αποκρίνεται σιωπηλα...}



Όχι απόψε μάτια μου..

Τα μάτια μου σε ίσκιους ξεθωριασαν και μπερδεύω το αγκάθι με το ροδο...



Όχι απόψε...

κι εγώ ξαποσταίνω ώρες ώρες....

απόψε θέλω νανούρισμα...



ασε με να χωθώ στη σκιά σου..

αυριο ίσως..



αλλα όχι απόψε.....



Καληνύχτας όνειρα....
kakia_p είπε...


Αφουγκράσου πόσο διψασμενα μεταμορφωνεται η Ψυχή..

μια άγγελος..

μία δαιμονας..

παντα μυστήρια...



να βάζει φωτιά στις θαλασσες..

να σφραγίζει ανεμους στη σπηλιά της άγριας κρυψωνας...



και εκει που αρχιζεις να πιστευεις στους Θεούςπου ζητούν ταματα αγαπης για αιώνια εύνοια...



ένα νεύμα κατεδαφίζει τον ουρανό και ο θρόνος των Θεών σκόνη μπροστα στα πόδια σου..



Θεός εσύ..

μεσα από αγιάσματα φιλιών που δε χαρίστηκαν ποτέ σε χείλη αγγέλων...



μονο σε σενα...

μονο...
kakia_p είπε...


Ναρκωτικό


Αυτό το έγραψα πριν μία βδομάδαπάνω σε μία χαρτοπετσέτα...

{αστείο έ?..}

Να ουρλιάζει μ'εναν καημό άγονου συναισθήματος..

Τόσα χρόνια καλλιέργειες και φυτείες....

και μόνο ένα αειθαλές ναρκωτικό ευδοκίμησε...

Εκείνο της εξάρτησης στ' όνομά της...

μα πόσο να αντέξει

να ρέει το παραισθησιογόνο

μέσα στο αίμα του,

σε κάτι στοιχειωμένες νύχτες,

που οι απουσίες βελόνες αποστροφής

αγριεύουν τη φλέβα της καρδιάς?..



Πόσο ακομα???.....
Δέσποινα Γιαννάκου είπε...
Δυο μέρες μόνο

Δυο μέρες απ’ τη ζωή μου , απ’ τη ζωή σου

Να σ’ αγγίζω με την αφή στο σκοτάδι

και ν’ ακουμπάω στον χτύπο της καρδιάς

Να κρατάει την ανάσα του ο χρόνος

να γεννιέμαι , να πεθαίνω

πάνω στους λεπτοδείχτες του..

Να ματώνουν τα χείλη στο φιλί σου

κι εγώ αχόρταγα να ρουφάω ζωή..

Ω ! δυο μέρες ψυχή μου

να πεθαίνουμε και ν’ ανασταίνουμε τον έρωτα

Δυο μέρες μόνο Θεέ μου

να κλέψω απ ‘ τους κήπους της Εδέμ

Αιωνιότητα να την καρφώσω λουλούδι στο στήθος σου

να κρατάς τις μυρωδιές του

να σε μεθύει το άρωμα

την ώρα που ορίζοντας θα κλείνει τα σύνορα

Δυο μέρες μόνο

να σε προλάβω !!!!!!

σ ευχαριστω δεσποινα....αλλα και την φιλη σοθ την κακια!!!

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ψαχνω για φεγγαρι αποψε...


Για αλλη μια φορα βυθισμενος στη γλυκια μελωδια του ονειρου...


Μονο εκει βρισκω πια γαληνη...στα σεναρια του αποκοιμισμενου μου εαυτου...


Τι κι αν εφυγες μακρια; Για μενα παντα μακρια ησουν.


Τι κι αν σε εψαξα; Τι κι αν χαθηκες;

Τι κι αν δεν υπηρξες ποτε. Η μοναξια ειναι η ιδια...


Το ιδιο σκληρη...το ιδιο απολυτη.


Διακρινω την παρουσια της και στην πλανη του ονειρου...


Κι ομως συνεχιζω να αγνοω το καλεσμα της...

Αρνουμαι να ξυπνησω σ'ενα κοσμο χωρις φεγγαρι...


Και η ιστορια συνεχιζεται...μια ιστορια που κυλαει με δικη μου καθοδηγηση...


Χαμογελαω ασυναισθητα...Πως αλλιως;


Το ξερω θα σε δω, θα σ'αγγιξω...Θα νιωσω ολα οσα για τοσο καιρο ειχαν ξεχαστει...


Και η μοναξια............δεν θα υπαρχει μοναξια..........

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

"Πεθαίνουν τα όνειρα μέσα στην εκπλήρωση.


Και μόνο εκείνα τ άλλα, που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις

Τους αρνήθηκαν την ύπαρξη, εκείνα ζουν για πάντα.

Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάς τη νύχτα

Τ ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα

Σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών."


Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.

Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση

παρά το ίδιο μας το κορμί.

Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε,

επιμέναμε.

Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνουμε όρκους, δάκρυα, ασέλγειες, κι άλλες τέτοιες υπέροχες

και μάταιες υπερβολές.



Μα όταν εκείνο το βράδι σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλά

κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω

και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι αδειανό,

σαν ένας τάφος που ζητάει τον νεκρό του,

και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ

καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,έκλαψα,

έκλαψα τότε ατέλειωτα,

καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα

...ξένοι......

Μην με ξυπνήσεις άλλο.

Το θέλησα για μια στιγμή να λησμονήσω

Το θέλησα να ανοίξω τα φτερά μου

λίγο αεράκι φύσηξε μες της ψυχής το δώμα

Κι απ’ των αγγέλων έφερε τα σπίτια

στάλες μικρές

και ακούμπησαν στο διάβα τους χορδές

του λογισμού μου


Λύθηκα πέταξα μακριά στον ζωογόνο ορίζοντα από πάνω

κι απλώθηκε η ψυχή μου

στάζοντας δάκρυα της χαράς και της ανάβασης

Χίμηξε πέρα κύλισε στου αθάνατου νερού του ποταμού την κοίτη

και πριν χυθεί

στο απέραντο της θάλασσας της λήθης το νερό

Άγγελοι δίπλα πέταξαν

φέρνοντας άρματα λευκά και γνέφανε ν’ ανέβει


τίναξε λίγο τα φτερά της και γύρισε και είδε

μες των αγγέλων τα’ άρματα μονάχα ένα

χρυσά και όμορφα υλικά και φωσφορίζων γκέμια

το φέρων το σκοτάδι


κι άγγελοι εχάθησαν στου απέραντου το φως

μακριά ακούς πολλές φωνές ωδή στο νου να πλέκουν

και η ψυχή μου σκίρτησε

αφέθηκε στου αθάνατου νερού τη μοναξιά

στο απέραντο της λήθης

ικέτευε για λίγο φως λίγη χαρά


Ξέκλεψε λίγη ψάχνοντας στου ορίζοντα την άκρη

εκεί στα μύρια κύματα στη θάλασσα της λήθης


Πρώτη φορά σηκώθηκε από τη γη πιο πάνω

δεν ξέρω αν είναι ο γυρισμός η το ξεκίνημα

σ’ ένα ταξίδι ονείρου

όμως εγώ νοιώθω καλά μην με ξυπνήσεις άλλο.
Καρδιά μου



Άγγιξες τα χείλη της ψυχής μου


Στα δακρυσμένα ρόδα

χάθηκε κι η τελευταία ελπίδα

να υποκύψεις στον πειρασμό


Στο φύσημα του ανέμου

ο φευγαλέος σου λυγμός εχάθη


Το έκρυψαν τα μαλλιά σου

το δάκρυ που κύλησε καυτό


Απ τις οπές των ρούχων σου

σάρκα λευκή Βελούδο

μου γνέφει έλα


Δεν έπαψες να με κοιτάς

σκληρό ναρκωτικό μου


Του αθάνατου έρωτα

να ανοίγεις μονοπάτια

πάντα ζητάς


Καρδιά μου, πιάσε την ζωή

Όνειρο καν τη ξύπνα!

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Μ αγαπάς?


Στάθηκα

Στην πόρτα

Ήθελα τόσο να μείνω

Ήθελα να τρέξω

Να σου πω

Δυο λέξεις

ένα λεπτό

Σ αγαπώ

Κοίταξα τα μάτια σου

με ρώτησαν βουβά

Γιατί ?

Με πόνεσε η ψυχή

Αντίκρισα το δάκρυ σου

Και λύγισα για μια στιγμή

Κι έπαιζε πιάνο μουσική

από το μπαρ

Θαρρείς

πως έδινε τον τόνο

που πέθαινα από τον πόνο

Κι εσύ εκεί Βουβή

δεν κάνεις βήμα

δεν λες κουβέντα

Στάθηκα

Τα χείλη μου σου μίλησαν

Είπαν αντίο

Θα τα ξαναπούμε

Κι έκρυψα τα δυο μου μάτια

Μη δεις ψυχή να γίνεται κομμάτια

Δάκρυ να στάζει

στα δυο μου μάτια

Κι εσύ στέκεις εκεί

χωρίς ψυχή

Θαρρείς Βουβή


Έφυγα με βήμα αργό

Ευχή θα κάνω στο θεό

μην το όνειρο μου αληθινό

μη τύχει και σε χάσω


Κοίταξα δίπλα μου Γελάς

μέσα στα μάτια με κοιτάς

μα δε μιλάς Θαρρείς βουβή


Πες μου Καρδιά μου?

Μ αγαπάς?

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Μικρό τριαντάφυλλο
Τα μάτια μου

ατένιζαν

του παραδείσου την εικόνα

που έκανε είδωλο

στη λίμνη των ματιών σου

Μου έγνεφε να μπω

και να χαθώ

με της ψυχής σου τα ματόκλαδα

μες της εδέμ τον ουρανό

¨Ήθελα να πετάξω

στην ανατολή

εκεί που έτρεχε

σαν το νερό η ζωή

στη λίμνη του έρωτα

Ήθελα σε σύννεφο

ν ανέβω μαζί σου

την αγάπη να γυρεύω

σε κόσμο αγγελικό

να ταξιδεύω

¨Ήθελα αν ήτανε για λίγο

απ’ της ζωής μου

τα στενά για να ξεφύγω

να ξαναγεννηθώ

Ήθελα να χαράξω

στον ουρανό

με κάποιο σύννεφο λευκό

δυο λέξεις μόνο

να σου πω
πως σ αγαπώ

¨Ήθελα να ήσουνα ξανά
ρόδο μικρό κλεισμένο

να τρέξω εγώ για να σε βρω

και με τα χείλη

μου στα χείλη σου

να ανοίξεις να προσμένω

Μα είμαι μικρός

για να νικήσω τη ζωή

και στη στιγμή το χρόνο
πίσω να σου φέρω
Μικρό τριαντάφυλλο
τον πόνο σου τον ξέρω.
Μάτια μου θάλασσα



Μάτια μου θάλασσα


αέρα μου βοριά


Πάλι η καρδιά μου μεθυσμένη


θα χτυπά


Χείλη μου κόκκινο κρασί


Πάλι τις σκέψεις μου


θα κλείσεις φυλακή

Πάλι η ψυχή μου

θα πετάξει να σε βρει


Κορμί της νιότης μου

ανεκπλήρωτε καημέ


Θέλω στα χέρια μου

να τρέξεις να χυθείς


Θέλω του έρωτα


τη γεύση να γευθείς


Να ‘ρθεις στα χείλη μου


να κλείσεις την ρωγμή

με τα δυο χείλη σου


βρεγμένα με κρασί


Να ρίξεις πίσω τα μαλλιά σου


τα σπαστά


να μοιάζεις άγγελος
που απλώνει τα φτερά


Για μια στιγμή


για ένα λεπτό

να πουν ξανά τα δυο μου χείλη σ αγαπώ


Κι εσύ στα μάτια

την ψυχή σου να σκορπάς


για να μου πει


χωρίς φωνή


πώς μ αγαπάς

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τα όνειρά σου
Το νέκταρ των χειλιών σου
Ξεδίψασμα μου
Η αμβροσία των λόγων σου
τροφή της ψυχής μου
Αθάνατη την έντυσες
στην αγνότητα της σκέψης σοu
Από το ξεχείλισμα της αγάπης σου
βαπτίστηκα


Τάχτηκα
να σε ακολουθούν οι οφθαλμοί μου
Ως φάρο σε δύσκολο ακρωτήρι
Να σε υπηρετώ δούλος του έρωτα
σε νηνεμία και σε ανέμου ξέσπασμα
σε άνυνδρες μέρες και σε δακρυσμένα βράδια
Στο φως και στο έρεβος
Αιωρούμαι στα μέρη της ψυχής σου
ακουμπώντας τα χείλη μου στα χείλη σου
Κάνω ταξίδια μέσα από τα μάτια σου
σε μονοπάτια αγγέλων στολισμένα
από νεράιδες της άνοιξης
Δροσίζομαι σε θάλασσες απέραντες
κρατώντας τα δυο σου χέρια
Αφουγκράζομαι την μουσική της ευφροσύνης
στον χτύπο της καρδιάς σου
Χάνομαι προσπαθώντας
να σπάσω τους κωδικούς
Ν ανοίξω την πόρτα που οδηγεί
στα άδυτα της ψυχής σου
Προσπαθώ να ξεκλειδώσω τη φυλακή
των ονείρων σου
Ελεύθερα να είναι τα όνειρά σου
να ταξιδεύουν απ’ την πόρτα της ματιάς σου
με οδηγό την καρδιά σου
Σε αισθάνομαι ....
Κοιμήσου καρδιά μου

Που θες να πας

Ποιος σε προσμένει?


Ποιος τάχα την αλήθεια


σου υπομένει


Σε ώτα μη ακουόντων


σε μάτια τυφλά


καταθέτεις


Με τόκο με τίμημα

τον πόνο?


Γιατί ?


Δεν έμαθες

απ’ τη ζωή


Σου μίλησε το δάκρυ.


Δε στο ‘πε?


Στις πονεμένες τις καρδιές


Πως νύχτωσε η αγάπη
Τι κι αν εσύ θα σπαρταράς


Στην προσμονή της


τι κι αν εσύ θα αγαπάς

Χαθήκαν τα όνειρά σου


Τι περιμένεις μοναχός
Μες τη βροχή
Θαρρείς ακόμη πως θα ‘ρθεί
Θαρρείς ?


Κλείνουν οι πόρτες τις ψυχής

Η παράσταση έλαβε τέλος
Συγκίνησε χειροκροτήθηκε
Χρώματα ντύθηκε
Είναι ο δρόμος της επιστροφής
Η τσέπη γεμάτη εύγε


Το μυαλό γεμάτο μπράβο


Και συ καρδιά αδειανή

Και συ καρδιά νεκρή


Κοιμήσου ….



(Οχι δεν έπαψα να σ αγαπώ Ρόδο μου αμάραντο ....


άλλα ....δε θέλω το μαύρο της ψυχής μου να βάψει ..


.τα τελευταία σου πέταλα μαύρα....

...μιας και στέρεψε το αίμα της καρδιάς μου


όχι για μένα για σένα ...εμένα μου φτάνει και ένα αγκάθι σου

για να ανθίσει η αγάπη μου..εκεί θα με βρεις στις σκιές.

έλα και κάρφωσέ το στην καρδιά μου Σ αγαπώ)