Πήρε ένα βιβλίο και ξάπλωσε. Όχι δεν ήταν μόνη. Θα χανόταν και πάλι στις σελίδες του. Θα ένοιωθε έντονα δυνατά συναισθήματα, θα έμπαινε στο πετσί της ηρωίδας και θα ερωτευότανε ξανά. Μία θολή φιγούρα, ένα χαμόγελο, έναν ψίθυρο.. ένα τραγούδι.


Τον πιο αληθινό έρωτα, στα όνειρα της μόνο τον είχε συναντήσει. Η αλήθεια την διέψευσε. Έπρεπε να συμβιβαστεί πια.

Είχε βραδιάσει. Έσβησε τα φώτα, άναψε τ’ αστέρια στο παράθυρό της και φόρεσε ένα ζευγάρι φτερά από κείνα που κεντά η φαντασία και η αγάπη στο παραμύθι και την αλήθεια που αυτό κρύβει

Νύχτωσε για τα καλά. Κανείς δεν θα καταλάβαινε την απουσία της. Πέταξε λοιπόν. Πέταξε προς τα μέρη που η ψυχή επιθυμούσε, στον μικρό της, επίγειο παράδεισο, εκεί που ανθίζουν οι ψυχές σα μαργαρίτες που κρύβουν μια απάντηση στα χείλη. Ναι, η αγάπη Ζει μα μόνο στις καρδιές μας.. σάρκα και οστά μια φόρα μόνο παίρνει


-ένα όμως ήταν σίγουρο, χωρίς αγάπη δεν μπορούσε να ζήσει-


Νεράιδες, ξωτικά, πλάσματα πονεμένα και σιωπηλά, βασίλισσες, πρίγκιπες και δράκοι φαίνονταν από μακριά. Άραγε ήταν κι αυτά μέρος του βιβλίου, είχε μήπως αποκοιμηθεί, ή όλα αυτά εκτυλίσσονταν μπροστά της; Είχε σημασία; Μάλλον όχι.