Μορφή...








Διόρθωσε το βλέμμα της

κι ύστερα τη φούστα που είχε ανεβεί ψηλά...

Μάζεψε μέσα της

όσα σκόρπισε άδοξα στους πέντε ανέμους..

Τώρα όσος Εαυτός έμεινε

αξίζει μία ιεροτελεστία εσωστρέφειας....



Άνοιξε το πορτοφόλι της...

θύμιζε τσαντάκι χειρός,

με ασημί φερμουάρ σαν σιδηρόδρομο αναμνήσεων...

Τράβηξε τη μεταλλική λαβή

και άδειασε το περιεχόμενο της Ψυχής της στο τραπέζι...



Μέτρησε πολύτιμες ακατέργαστες αλητείες...

Υποσχέσεις που έπλασαν μύθους εξωπραγματικής αφοσίωσης..

Επαναστάσεις, που μύριζαν πόλεμο...



Το σπαθί είχε λαξευτεί ανομοιόμορφα

απ' την πυγμή των χτυπημάτων

στο βράχο του κορμιού της και της σκέψης της...

Το έγλυψε...

Στο στόμα ανακατεμένες οι γεύσεις...

Β52... γλυκό μεθύσι...

Αίμα στο ξίφος... νίκη, πικρή... γιατί της έκλεψε Εαυτό...

και μία αλήθεια απροσδιόριστης γεύσης ... πολεμικής αφής...

να κολλά στον ουρανίσκο..



Με λίγες σταγονες που κύλησαν στο τραπέζι

χάραξε ένα μισοφέγγαρο εκπληρώσεων που ακόμη δεν ήρθαν...

και στο βάθος της αντανάκλασης διέκρινε εκείνη τη Μορφή...

Αντρικό Περίγραμμα....

H Μορφη που κατευθύνει τη Ζωή της...

Εξουσιαστικά και αθόρυβα..

από απόσταση παρατηρητή...



Ίσως ο Φύλακας Άγγελος...

Ίσως ο ίδιος ο Θεός...

Ίσως ο Ζητιάνος που έγινε Κλέφτης Ονείρων..



και πάντα ντυνόταν το ρούχο της δικής της Ανάγκης...

με το φιλί της Ζωής έτοιμο να της το χαρίσει

όταν η θηλιά στο λαιμό σφίξει αφόρητα ...