Διαβάζω για χάρτινα όνειρα...και σαν τους ήρωες του βιβλίου μου, σκίζω τα δικά μου φύλλα στο ημερολόγιο....πόσες ώρες, πόσα λεπτά....ξοδεμένα...ξοδεμένα...



Για άλλη μια φορά προσπαθώ να αυξήσω το ρίσκο...ενσυνείδητα...πάντα ενσυνείδητα...όσο είναι καιρός...
"Για μια στιγμή όμως είχα καθίσει στο γρασίδι κάπου πάνω απ' την αέναη κίνηση της θάλασσας και το θόρυβο των δασών, είχα δει το σπίτι, τον κήπο και τα κύματα να σπάζουν"


...για μια στιγμή....

και η στιγμή εκείνη πέρασε και χάθηκε...

Διαβάζω...

"Έτσι, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, σβέλτα, επιδέξια, αποκρυπτογραφούμε τα ιερογλυφικά, γραμμένα στα πρόσωπα των άλλων. Η πόρτα συνεχίζει ν' ανοίγει. Η κάμαρα γεμίζει και ξαναγεμίζει με γνώση, οδύνη, πολλά είδη φιλοδοξίας, πολλή αδιαφορία, λίγη απελπισία."

Το βιβλίο αυτό της Βιρτζίνια Γουλφ "Τα κύματα", το διάβασα πριν από πολλά χρόνια και το ξαναδιαβάζω τώρα για δεύτερη φορά εντυπωσιασμένoς από την ποιητική γραφή, μα και από την εις βάθους διείσδυση μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν. Έξι άνθρωποι...τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους...βλέπουν, παρατηρούν τον κόσμο, αντιλαμβάνονται, αισθάνονται, ζουν και μεγαλώνουν ζώντας. Οι σκέψεις του καθενός από τους πρωταγωνιστές ξεδιπλώνονται σε πρώτο πρόσωπο. Και είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που το κάνει η συγγραφέας.

Μια ζωή που περνά και χάνεται μέσα από έξι διαφορετικά ζευγάρια μάτια


Σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι από τα πιο εύκολα αναγνώσματα...προσωπικά όμως το βρίσκω αριστουργηματικό

"Πώς όμως να περιγράψω τον κόσμο που βλέπω έχοντας χάσει τον εαυτό μου; Δεν υπάρχουν λόγια... Καθώς κανείς κινείται ξαναγίνεται τυφλός και το 'να φύλλο επαναλαμβάνει το άλλο..."