"meα culpa"



Μάζεψε τις πιο ένοχες λέξεις. Αφουγκράστηκε το βραδινό αεράκι που μιλούσε για παρανομίες… για αλητείες με φόντο το καλοκαιρινό φεγγαρόφωτο… Και σκιαγράφησε τον ήρωά του: Don Zuan…


Κλεμμένος ήρωας. Του άρεσαν οι κλεψιές. Πιο πολύ όμως εκείνες που ονειροβατούσαν στις Γυναικείες Επιθυμίες. Πόσο δύσκολο είναι να κλέψεις μία Γυναικεία καρδιά? Από την εφηβεία του ξαγρυπνούσε μελετώντας τεχνοτροπίες αντρικής προσέγγισης πάνω στις γυναικείες ευαισθησίες...

Τελείωνε το δεύτερο ποτήρι κι όμως ακόμη η πρώτη σελίδα ήταν ανέγγιχτη! Δε βιαζόταν. Είχε εμπιστοσύνη στην έμπνευση. Ερχόταν πάντα στην ώρα της. Γυναίκα στο ραντεβού με την εκπλήρωση.



Και ήρθε…


Ντυμένη στο κόκκινο του έρωτα. Με μάτια φωταγωγημένα. Με έναν αέρα μεταμόρφωσης. Αυτή κρατούσε στα χέρια της τον επόμενο ήρωα… τον ζωγράφισε στην άμμο με χέρι που τρέμει.

Πρώτη φορά έτρεμε το χέρι της έμπνευσης. Ήξερε το βάρος της ευθύνης της. Αυτή τη φορά, δε θα την συγχωρούσαν για την αληθοφάνειά της! Είχε προσεγγίσει με κάθε δυνατό τρόπο το αναπόφευκτο. Τελειοποίησε το ένστικτό του, του έδωσε κομμάτι από την διαίσθησή της και τον έπλασε ακαταμάχητο.

Στο εξώφυλλο της επινόησης ο ήρωας κοιτάζει την αναγνώστρια με βλέμμα που αιχμαλωτίζει τις άμυνες. Εκμηδενίζει τις αντιστάσεις κι αν είχες την πεποίθηση ότι μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστη από το μυθιστορηματικό του ύφος, έπεφτες πιο βαθιά στην λογοτεχνική παγίδα.

Η έμπνευση πείσμωσε. Την κατηγόρησαν ότι πλανεύει και ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό της δημιουργώντας μία Ιστορία που θα μπορούσε να παρεισδύσει στη Ζωή.

Αυτή τη φορά ήθελε να μπλέξει την Πραγματικότητα με το Παραμύθι. Με αλχημείες πειραματίστηκε σε προσμίξεις και η ιστορία ξέφυγε του ελέγχου… Μία απόκοσμη προέκταση προκάλεσε διαστολή του σκηνικού και αυτό άπλωσε την κυριαρχία του στον περιβάλλοντα χώρο… Στο καφενείο του παραλιακού χωριού που συζητούσαν φιλοσοφίες οι γέροντες… Κάποιο βλέμμα μεταμορφωμένο με τη επιρροή του ερωτεύσιμου Δον Ζουάν τύλιγε στο δίχτυ του τις τουρίστριες… Αλλόκοτη εκδοχή… Ένας άντρας στο χείλος της παραίτησης από τη δράση της Ζωής, να βαφτίζεται ξανά στο όνομα του Έρωτα και να μπαίνει στη μάχη… Τελειώνει ποτέ αυτή η μάχη άραγε?..



Η έμπνευση θυμήθηκε τα λόγια του Μάρκες «Οι άνθρωποι δεν παύουν να ερωτεύονται καθώς γερνούν… Αλλά γερνούν, όταν παύουν να ερωτεύονται!»…

Έπαιζε η πλοκή με κάθε ακραία περίπτωση ερωτικής ολοκλήρωσης. Το καλοκαιράκι θα φταίει! Όχι… απλά βάλθηκε η έμπνευση να αποδείξει ότι τα κείμενα κρύβουν αληθινή μαγεία. Μπορούν με βαθιά ειλικρίνεια να μεταμορφώσουν τους ανθρώπους. Έχουν την ικανότητα να προβάλλουν μέσα από υποθετικές ιστορίες επινόησης, τις πιο μεγάλες αλήθειες. Εξάλλου, πόσες φορές η ίδια η Ζωή με απίστευτη εφευρετικότητα δεν ξεπέρασε τις υπερβολές των μυθιστορημάτων?...

Η έμπνευση αυτή τη φορά κέρδισε το στοίχημα: Ο Δον Ζουάν ξέφυγε από τις λευκές σελίδες που φιλοξενούσαν τη ζωή και τη δράση του. Έγινε σκιά στη σκέψη των γυναικών. Έγινε αλήθεια μέσα στην ανάγκη των αντρών ν’ αναστήσουν τη μαγεία της εφηβικής παρόρμησης.

Οι λέξεις απόκτησαν τη δύναμη που τους αρμόζει. Πολυδιάστατα νοήματα να περιγράφουν τοπία πλημμυρισμένης αντοχής. Ένα καλοκαίρι γεμάτο έρωτα.

Το βιβλίο πουλήθηκε παντού. Ξεφυλλίστηκε από όλους. Έγινε ανάρπαστο. Οι γυναίκες ξέφυγαν από τις αλυσίδες της φτηνής φυλακής τους. Διεκδίκησαν όνειρα ευφάνταστης εκπλήρωσης. Έγιναν ηρωίδες στο έργο της Ζωής. Ντύθηκαν αλήθειες που χώρεσαν μέσα στις απεικονίσεις των περιγραφών. Ένας παράδεισος επίγειας ολοκλήρωσης. Και εκεί στο απόγειο της ευτυχίας…..
…………

Τελευταία σελίδα συγγραφής…

Η έμπνευση αποκοιμήθηκε εκστασιασμένη από το ερωτικό αποκορύφωμά της.

Τα ηνία της συγγραφής τα ανέλαβε ο ρεαλισμός.


Σαρωτικά κινούμενος έφερε πρόωρο χειμώνα… Εκλογίκευσε κάθε επιχείρημα. Αναίρεσε κάθε ελπίδα στο απρόσμενο… Τύλιξε τη μαγεία στην τελευταία κόλλα αναφοράς και παρέδωσε το Τέλος στον εκδότη:

Ο Δον Ζουάν απομονωμένος στην έρημη παραλία της απογοήτευσης, είδε τον εαυτό του στη λίμνη που καθρεφτιζόταν ο Νάρκισσος.

Γέρος πια, ένιωσε πως όλα τελέστηκαν σε ένα μακρινό παρελθόν ή σε μία άλλη ζωή… ή από έναν άλλο πρωταγωνιστή…

Εκείνος στο περιθώριο της ζωής μέσα στα όρια μιας απάνθρωπης λήθης να μοιράζεται, σχεδόν παραισθητικά, στιγμιότυπα από ένα χθες που έφυγε ανεπιστρεπτί!...



Οι νεράιδες γέρασαν…

Το φεγγαρόφωτο χάθηκε πίσω από άγρια σύννεφα χρονικής καταιγίδας…



Δεν άντεξε…

Φτωχός από αναμνήσεις… χαμένος σε μία λήθη ανίατης ασθένειας πορεύτηκε προς το Τέλος…



Μαχαιρώθηκε από την τελευταία λέξη που γράφτηκε επικίνδυνα από το χέρι του ρεαλισμού:

~αντίο~…


Όταν ξύπνησε η έμπνευση ήταν πολύ αργά…

Όλα σκοτάδι…

Όλα κενό…

Κι ένας θάνατος να μυρίζει απώλεια Ονείρου!...



Μπροστά σε ένα σκηνικό άδειο από ήρωες η τελευταία φράση της:


-mea culpa…


Το επόμενο πρωί, ο συγγραφέας βρέθηκε νεκρός, με ένα τριαντάφυλλο scarlet carson πάνω στο στήθος του... στο μέρος της καρδιάς...



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από kakia_p