Ετεροχρονισμός...

Ένας ετεροχρονισμός

στων ματιών της την εστίαση

αντλεί την Αλήθεια του Χθες

απ’ το βάθος του κάδρου…

κι εκείνη…

λευκή, καταμεσής μιας σιωπηλής πολυχρωμίας

να κρύβει μέσα της το κόκκινο μιας πληγής

και να αντέχει να ταξιδεύει

με χέρια δεμένα

κι Όνειρα ξεκλείδωτα,

πίσω από τις αμπαρόπορτες του Χρόνου…



Γίνεται πεπραγμένο…

χωράει στο κύμα μιας καθυστέρησης,

κάτω από ένα σύννεφο αναμονής,

μπροστά σ’ ένα ηλιοβασίλεμα εγρήγορσης…



Γίνεται σφυγμός στο χέρι σου

και μετράει τον προσωπικό σου χρόνο…



Όλη της η Ύπαρξη

αγεφύρωτη παύση

ανάμεσα στο δικό της Χθες

και στο δικό σου Αύριο…



κι όμως …

μετέωρη και ψεύτικη

μέσα σου ρέει σαν σταγόνα

και υπάρχει ακόμη

μέσα στις λέξεις και στις εικονες,

που ετεροχρονισμένα

σου δημιουργούν σκέψεις

προσκείμενες σε κείνη…