The point of no return

Πονηρά κρυμμένη,

κάτω από τον ίσκιο της ασφαλούς πορείας,

να παραμονεύει αδυναμίες...


Εκπέμπει σήμα παρουσίας...

αμυδρό σήμα καπνού, που καίει το ανεπαίσθητο!...

Στην πρώτη σου υποψία, που ανταποκρίνεται, ψιθυρίζει:



"Μη μ'αγαπήσεις..."


Τα άγρια λουλούδια

ανοίγουν τη Νύχτα...

Ρουφάνε οξυγόνο Σεληνοτροπισμού...

σπρώχνουν τις ρίζες σε βραχώδη εδάφη Άστατων Ονείρων...

δε βολεύονται στη στατικότητα...



Αρμενίζουν τα πέταλα σε διαστημικές τροχιές..

σκορπάνε τη γύρη τους στο λασπωμένο χωματόδρομο

της απρόβλεπτης αλητείας!....

Έλκουν τη μαύρη βασίλισσα

ν'αντλήσει το μέλι απ' τον ευθυτενή στήμονα της εκτίναξης

και να ταΐσει τις νυχτερινές πεταλούδες,

που προσομοιώνουν τις γυναικείες ανθοφορίες!...



Το θρόισμα της ανάσας ανάμεσα στα πέταλα

ψιθύρισε ξανά:



"Μη μ'αγαπήσεις..."



μα... ο Ταξιδιώτης ρακένδυτος τον κίνδυνο

άπλωσε το χέρι να κόψει το λουλούδι!...



Έκλειψη....

Αιφνίδιος εκτροχιασμός....

έκκριση δηλητηρίου...



Πυχτό σκοτάδι...

Τυφλή ταχύτητα...

Φιλί θανατου....


Το απαγορευμένο...

η δοκιμή του...

The point of no return...


κι ο Ταξιδιώτης ποτέ πια ο ίδιος...

ποτέ πια τόσο αθώος, όσο πριν...

ποτέ πια τόσο ερωτευμένος, όσο τώρα...

ποτέ πια τόσο Αθάνατος, όσο παντα....