Τα φώτα της πόλης έχουν σβήσει. Απόλυτη σιωπή τυλίγει κάθε σου κύτταρο. Βλέμμα στο πριν από λίγο, βλέμμα στο αύριο. Μια ρουφηξιά νικοτίνης και μια εκπνοή που γεμίζει το γύρω, αγκαλιάζοντας κάθε σκέψη, κάθε αναστεναγμό. Κομμάτια στάχτης αιωρούνται πηγαίνοντας ψηλά, ακόμα πιο ψηλά και μακριά.
Ο χρόνος. Υποκειμενικός, αδυσώπητος, κυλάει, προχωράει μα δεν προσπερνάει. Αυτή τη φορά δεν πήρε μαζί του τις στιγμές. Τις άφησε εκεί να αγκαλιάζουν την πληρότητα. Να αγκαλιάζουν τον αναστεναγμό, την λαχτάρα, το χαμόγελο, το ταυτόσημο, το ολόκληρο. Κι εσύ εκεί. Πλάθεις στιγμές, ζωγραφίζεις όνειρα, γεύεσαι το φιλί, ζεσταίνεσαι στην αγκαλιά, χαϊδεύεις, χαμογελάς, βουρκώνεις...


Με μιας το παγάκι θρυμματίζεται στο στόμα σου και συνειδητοποιείς πως όλα όσα νιώθεις δεν είναι ουτοπίες, μα πραγματικότητα. Η δική σου πραγματικότητα. Η δική σου αλήθεια. Νιώθεις γεμάτος. Νιώθεις μια μοναδική πληρότητα. Νίωθεις τη ζωή. Κυλάς μαζί της. Όχι σαν θεατής πια, αλλά σαν πρωταγωνιστής. Γίνεσαι ένα μαζί της. Της δικής σου ζωής το απόλυτο ένα.