.....................

Πάντα πίστευα πως το να μ’αρέσει η μοναξιά μου, να μπορώ να ζω άνετα στην δική μου σιωπή, ήταν χάρισμα ξέχωρο για μένα, ήταν κάτι σαν «δώρο» που μου δόθηκε, δεν ξέρω από ποιόν, για να με ισορροπεί και να με ανακουφίζει.


Και ακόμα το πιστεύω, ίσως περισσότερο τώρα, μετά από αρκετά χρόνια που επιλεγμένα τα διαβαίνω «μοναχικά». Ίσως πάλι να μην είναι καν επιλογή, να είναι επιβεβλημένη ανάγκη. Να μην μπορώ αλλιώς. Είναι αλήθεια πως πολύ πολύ κοντά μου δεν μπορώ εύκολα ν’αφήσω χώρο για επισκέπτες… Μπορεί πάλι να είναι και κουσούρι αυτό ή εγωισμός ή άμυνα ή δυσπιστία υπέρμετρη ή φόβος ή δειλία ή ποιος ξέρει και τι άλλο. Όμως ό,τι κι αν είναι ξέρω πως έτσι είμαι φτιαγμένος, έτσι είμαι συνηθισμένος.

Τελευταία όμως, μαθαίνω αυτό που πάντα θεωρητικώς και ενστικτωδώς γνώριζα. Μαθαίνω τι σημαίνει η λέξη «συντροφιά». Μην περιμένετε εδώ, να προσπαθήσω να την ορίσω. Όχι μόνο δεν θα τα κατάφερνα αλλά υπάρχει και πιθανότητα στην προσπάθεια να βάλω σε σειρά λέξεις που να λένε τι είναι η «συντροφιά» να έβγαινε το αντίθετο συμπέρασμα, δηλαδή τι είναι «μοναξιά». Και δεν είναι οξύμωρο αυτό. Θάλεγα δε πως είναι και το πιο πιθανό μιας και είναι πολύ πολύ αληθινό.

Την «συντροφιά» μόνο η «μοναξιά» την φτιάχνει. Και την φτιάχνει τόσο γερά, τόσο καθάρια και στέρεα που αν και κάθε «συντροφιά» φαντάζει σαν προαγγελία βέβαιης απώλειας, παρόλα αυτά η κάθε στιγμή του τώρα, του σήμερα είναι πέρα από κάθε … φαντασία, από κάθε … εφιάλτη, από κάθε … όνειρο απατηλό. Είναι μια ζωντανή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ