.....................

Εκείνη η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη..


Εσύ απέναντί μου, αμήχανη.. Εγώ το ίδιο.. Εσύ έπαιζες με τα γυαλιά σου, ενώ εγώ γελούσα νευρικά.. Και στην μέση ένας τρίτος, που απλά ήταν περαστικός. Η επόμενη νύχτα, ήταν μόνο η αρχή.. Δύο αρχές.. Δύο νύχτες συγχωνεύονταν σε μία.. Και μόνο λίγη ώρα μου απέμενε κάθε φορά να σε έχω στην αγκαλιά μου. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι έκανες στις ελεύθερες ώρες σου. Δεν αναρωτήθηκα τι έκανες όταν δεν ήσουν μαζί μου.. Αναρωτήθηκα, μα και ακόμα αναρωτιέμαι, γιατί εκείνο το φιλί σου ήταν τόσο ξεχωριστό, με δική του γεύση; Γιατί το άρωμα που φόραγες, τότε που με πρωτοαγκάλιασες, το έχω ακόμα πάνω μου..;

Πέρασαν λίγες μέρες.. Λίγες βδομάδες.. Κι όλας δύο μήνες. Και μετά, τίποτα.. Σίγουρα;

Πέρασε ένας χρόνος.. Κύλισε γρήγορα. Ήρθε η ώρα που τα λόγια θα ήταν πλέον περιττά. Και ναι... Ήσουν εκεί, περνούσες, απέναντί μου. Και σου φώναξα. Ήρθες κοντά και σε ρώτησα αν έχεις λίγο χρόνο.. Είπες ναι. Ήταν για μένα η αφορμή. Σε πλησίασα, εσύ προσπαθούσες να κρυφτείς. Σου έδειχνα τα χαρτιά μου, εσύ κρυβόσουν.. Και αυτό με έφερνε όλο και πιο κοντά.. Και ήμασταν ήδη πολύ κοντά. Μέχρι που τα χείλια μας, για άλλη μια φορά μετά από έναν χρόνο ενώθηκαν..Νόμιζα για πολύ καιρό.. Έως και για πάντα. Πόσο ξεγελούν τα φαινόμενα..

Σ΄αγαπώ, μου είπες. Σου είπα να μην βιαστούμε. Και ας αφήσουμε τον καιρό να δείξει.. Δεν άντεξα όμως, και το ξεστόμισα γρήγορα και γω.. Καλό; Κακό; Αυτό το έκρινε το τέλος..

Περάσαμε μαζί δύο χρόνια.. Ο πρώτος χρόνος ήταν μέσα στον έρωτα και την αγάπη.. Τι όμορφα συναισθήματα ε; Δεν υπήρχε ζήλεια. Ναι.. Υπήρχε τυφλός έρωτας.. Όποτε σε άκουγα στο τηλέφωνο να μου μιλάς, νόμιζα πως μου μίλαγε άγγελος. Όποτε σε έβλεπα μπροστά μου, τίποτα άλλο δεν υπήρχε γύρω σου.. Μόνο εγώ.. Εκεί, μόνο εγώ και συ..

Στον δεύτερο χρόνο άρχισε το μεγάλο πρόβλημα.. Ζήλειες και φασαρίες. Ξέρεις.. Αν ένα ποτήρι ραγίσει, μπορεί να μείνει όρθιο.. Μα, εάν σπάσει εντελώς, τότε μένουν απλά γύρω γύρω σπασμένα κομμάτια. Δεν νομίζεις ότι είναι δύσκολο να κολλήσουν αυτά τα κομματάκια; Είναι αδύνατο, σου ειπα.. Αλλά δεν σου γύρισα την πλάτη.. Δεν μου γύρισες την πλάτη.. Στο τέλος, μόνο επιπόλαια φερθήκαμε..

Τώρα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση.. Η ανάμνησή σου, σαν μια καλή παρουσία. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι, ναι, άξιζε ο χρόνος που πέρασα δίπλα σου. Κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο.. Δεν ξέρω όμως, αν αξίζαμε τέτοιο τέλος.. Αν αξίζαμε τέτοια κατάληξη.. Επιλέξαμε έναν δρόμο που φαινόταν ατελείωτος. Μα, δίπλα από το ατελείωτο, υπήρξαν δυό στροφές. Και ο καθένας διάλεξε από μία.. Μετά από τόσο καιρό, κοιτάζω κάποιες φωτογραφίες σου, και σκέφτομαι τον τρόπο που σου είχα φερθεί.. Τι είχα κάνει.. Πόσο σκληρός γινόμουν μερικές φορές.. Και ζητώ συγνώμη. Άλλοτε ήρεμα, με ένα τσιγάρο στο χέρι και άλλες φορές με δάκρυα στα μάτια. Τα δάκρυα όμως φύγανε, γιατί ήρθε η ηρεμία. Ξέρω ότι δεν μου δίνεται πλέον η ευκαιρία να σου πω από κοντά την συγνώμη που σου χρωστώ μέσα από την καρδιά μου, μου δίνεται όμως η ευκαιρία να έχω σημαντικές αναμνήσεις από κάποια που άξιζε.. Και ότι αξίζει πρέπει να το προσέχουμε, αλλιώς.. Το κερδίζουν άλλοι.. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι ξανά. Και ξέρω πως, αν ξανανοιώσω, θα μαι πιο προσεκτικός...