Κρύος αέρας, το στόμα της ξερό


ψηλά οι γιακάδες και τα χέρια στο σακάκι

όποιος κοιτάει και δεν φοβάται το κακό

χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την Ιθάκη.



Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή

άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι

όποιος αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί

κι όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει.



Έχει στα μάτια της βαθιά μια προσευχή

την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι

ισορροπώντας τη δική της διαστροφή

σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι.



Ήταν μεγάλη κι ας φαινότανε μικρή

γύρω απ' την έρημο μια όαση ξυπνούσε

μονάχα αστέρια που να πέφτουν έχω δει

το είπε τότε που γι αστέρια της μιλούσε.



Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς

μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια

ξύπνα τους έρωτες που έχεις μυστικούς

μ' ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια.