.........................................................................



Δεν ξέρει πια τι να γράψει..
Τι ν΄αλλάξει μέσα του για να γίνει αρεστός στους γύρω του..
Τι να πάψει να φοβάται για να μη φοβάται πια..
Τι να πάψει να αγαπά για να μην τον πληγώνει πια η αγάπη..
Δεν ξέρει τι να τραγουδάει για να μη θυμίζει εκείνη..
Δεν ξέρει τι νότες να διαλέγει να μη δείχνουν τα δάκρυά του..
Δεν ξέρει τι να ψάξει. Που να ψάξει για να βρει τον ευατό του..!
Δεν ξέρει πόσο ακόμα να διαβάσει και να χάνεται στα μεγαλεία του νου του όταν δεν έχει κανένα να τα συζητήσει..
Δεν ξέρει τι πρέπει απ' την αρχή να δοκιμάσει μήπως και του αρέσει και συμβιβαστεί για να βρει ταιριαστή παρέα..
Δεν ξέρει τι να κάνει για να του πούνε οι γονείς του ένα "μπράβο" μονάχα. Του αρκεί μονάχα μια φορά..
Δεν είναι σε θέση να χρεώσει σε κανέναν τα λάθη του. Σε κανέναν τις πληγές του. Δεν έχει που ν΄ακουμπήσει τα βάρη από τα βάθεια του..
Για πόσο ακόμα άραγε θ' αντέχει?
Για πόσο θα τον βασανίζει η σκέψη ότι μπορεί και να έχασε οριστικά το μόνο πρόσωπο που στ' αλήθεια τον καταλάβαινε?
Για πόσο θα ελπίζει ακόμη ότι θα γυρίσουνε πρόσωπα που έφυγαν χωρίς ποτέ να αφήσουν ένα σημείωμα, να πούνε ένα "γεια"..?
Για πόσο ακόμα θα βλέπει πορτοκαλί τον ουρανό και τα σύννεφα πράσινα φουντωτά?
Για πόσο ακόμα θα ελπίζει ότι θα βρει κάποια στιγμή το ταίρι του?
Για πόσο ακόμα θα αποφεύγει να προσεγγίζει ανθρώπους που τον ελκύουν?
Για πόσο ακόμη θα είναι άχαρος στις σχέσεις, στο φλέρτ, στα πάντα?
Δεν υπάρχουν πια άμυνες. Έχουν εξαντληθεί όλες. Δεν υπάρχουν επιθέσεις, ο στόχος έχει για πάντα χαθεί..
Θα 'θελε να βγει να ζητήσει το αντίδοτο. Όχι για τη νέα γρίπη. Για μια αρρώστεια που μας τυραννά χρόνια. Κι αν απ' τη νέα γρίπη πέθαναν δυο τρεις σ' ένα χρόνο, με την παλιά καλή αρρώστεια της ψυχής ζουν πεθαίνοντας μέρα με τη μέρα άνθρωποι και άνθρωποι. Ας θεωρηθεί επιτέλους αρρώστεια η έλλειψη σεβασμού κι ανθρωπιάς. Επιτέλους..!
Ένα παιδί άρχισε ξαφνικά να ξεφωνίζει μέσα στη μέση του δρόμου. "Ο κόσμος είναι παράλογος.." Κι οι περαστικοί αντί να ανησυχήσουν για την αλήθεια του, γελούσαν μαζί του ή σταυροκοπιόνταν..
Ένα άλλο παιδί ζητιάνευε κι οι περαστικοί βιαστικοί πατούσαν το πανωφόρι του ριγμένο στην άκρη του πεζοδρομίου. Ένας μάλιστα του έδωσε την τελευταία του μπουκιά από ένα κουλούρι που μασουλούσε.
Και του είπε στην υγειά σου! 
Χρειαζόμαστε επειγόντως αντίδοτο. Ο κόσμος χάνει το μυαλό του. 
Χάνει την ηθική του.
Βυθίζεται δίχως μπρατσάκια. Να κολυμπά δεν ξέρει ο άμοιρος..
Πότε θ΄αλλάξει η σκέψη του παιδιού? 
Η νοοτροπία της ζωής του? 
Το σχήμα της ψυχής του?
Πότε επιτέλους θα προσαρμοστεί στα δεδομένα τους? 
Πότε θα τους κάνει επιτέλους τη χάρη να σωπάσει?
Πότε θα πάψει να αλλάζει συνεχώς συναισθήματα? 
Όταν νιώθει άχρηστος γιατί κανείς δεν τον κρατά από το χέρι να σηκωθεί? 
Γιατί όλοι τον πατάνε τότε να χωθεί το πρόσωπό του όλο και πιο βαθιά στο χώμα?
Γιατί κανείς δε σέβεται το χαρακτήρα της κοπέλας που έχει στο πλάι του? 
Γιατί η κοπέλα που είναι στο πλάι του δε σέβεται τα θέλω και τα πιστεύω του?
Γιατί 2 στις 3 κουβέντες ενός λαμπρού μυαλού είναι η λέξη μαλάκας?
Γιατί η ψυχή έχει αμπαρωθεί και το μυαλό τριγυρνά μονάχα γύρω από πρόστυχα υπονοούμενα? Με κάθε κουβέντα, με κάθε ανάσα?
Γιατί το πηγαίο αθώο χιούμορ έχει αυτοεξοριστεί?
Γιατί? Γιατί? Γιατί?
Είναι η μοίρα ίσως που ορίζει το ποιόν του καθενός.
Έτσι για μερικούς η αίσθηση της αποτυχίας είναι η μόνη ζωντανή τους γεύση. 
Η μόνη τότε επιλογή είναι η παραδοχή της μοίρας ετούτης. 
Και η ευτυχία της γραφής.
Χαμογέλα κι ας είναι αποτυχημένο και το χαμόγελό σου.
Ορισμένοι άλλωστε ζούνε από το χαμόγελό σου. 
Λίγοι αλλά καλοί. 
Χαμογέλα......