..............................................................

                         ..............................................................

 

Παντοτε καποιος χαιρεται.....

                                                  ...με τον πόνο κάποιου άλλου..

Πέρασαν μέρες. Από τότε που έψαχνα στα βάθη μου να ξεριζώσω μνήμες. Από τότε που οργιζόμουν με τη βλακεία των ανθρώπων. Από τότε που σιωπούσα γιατί δεν ήθελα να στραβώσει το χαμόγελό μου απ' την κακία τους. Ο καθένας με το δίκιο του, ο καθείς με το πρόβλημά του. Αν δε μπορείς να μεταφράσεις τις λέξεις μην μπαίνεις στον κόπο να διαβάσεις ένα κείμενο. Αν δε μπορείς να κοιτάξεις πίσω από τη λέξη "σ' αγαπώ" μην τολμήσεις να με κοιτάξεις στα μάτια. Αν δε μπορείς να σεβαστείς τον πόνο μιας ψυχής, πλησίασε να σου δείξω τι αξίζεις.

Πάντοτε είχα μια ικανότητα. Έφτιαχνα ασυνείδητα τα πολλά μου λίγα. Αλλά τα λίγα του άλλου πολλά. Μεγάλωσα με διαφορετικές αρχές κι έτσι ξεχώρισα απ΄το πλήθος. Μικρό δε με μπόλιαζαν μονάχα για τις ασθένειες της σάρκας, αλλά κυρίως για τη γρίπη της ψυχής. Έμαθα να μεταφράζω καθετί που έβλεπα σύμφωνα με τη δική μου οπτική, σύμφωνα με τη δική μου ηθική. Κι είμαι περήφανος όχι για τον εγωισμό μου, ούτε για την υπερβολή μου να εμένω στα εσώτερα κάθε ανθρώπου, αλλά για την ικανότητά μου αυτή, να φτιάχνω τον κόσμο μου όπως θέλω εγώ. Να μην πειράζω κανένα. Να μην πλησιάζω κανένα, για να μη του μεταδώσω τα μεονεκτήματά μου. Να μη μιλώ με κανένα για να μη δημιουργήσω διαφωνίες. Κι όμως όλ' αυτά να παίρνουν νόημα και ύπαρξη όταν γνωρίσεις τον άνθρωπό σου. Και ποιος νοιάστηκε για τη γνώμη των άλλων τελικά, όταν έχεις τον μοναδικό Άνθρωπο πλάι σου? Όταν κάποιοι θέλουν να γίνουν θεοί στη θέση του θεού?
Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για τα πιστεύω μου? Για τη θρησκεία μου? Την πολιτική μου πεποίθηση? Για τον κόσμο μου, που δεν έχει καμία σχέση μ' αυτόν που στην πραγματικότητα κατοικώ, αλλά αυτόν που νοερά ζω κάθε μέρα. Για τους αγγέλους που λίγοι αναγνωρίζουν, αλλά τους πιστεύουν για πάντα. Για τους ανθρώπους, που ακόμη παιδιά, σε χτυπούν αλύπητα ψυχικά και μετά απολαμβάνουν την κακία τους παρέα με άλλους διαβόλους.
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως φαίνονται. Οι άνθρωποι κάνουν συνεχώς λάθη μα ποτέ δε μαθαίνουν απ' αυτά. Ου κρίνεις ίνα μην κριθείς. Αγαπάτε αλλήλους. Δεν είναι απλά φράσεις που θα βρεις σε ένα βιβλίο δήθεν θεόπνευστο. Ούτε είναι απλώς ιδέες ηθικολογικού και ηθικού περιεχομένου. Είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που χάθηκε κάθε νόημα. Αν η γλώσσα σου έβγαλε διχάλα δε φταίει ο αέρας που καταπίνεις ή το νερό που πίνεις. Φταίει το δηλητήριο που σε πότισαν κάποτε οι συνάνθρωποί σου, αλλά δεν ήξερες, δεν έψαξες, δε χειρίστηκες σωστά τις πληγές σου για να το φτιάξεις φάρμακο. Και τώρα γυρίζει εναντίον σου. Όταν σε τσιμπήσει φίδι, δε γίνεσαι κι εσύ φίδι. Το αποφεύγεις. Μαθαίνεις τον τρόπο. Η εκδίκηση είναι χειρότερη από τη μαλακία. Γιατί σκοτώνει. Η μαλακία μονάχα ανακουφίζει.
Ότι πεις είναι ανώφελο. Όταν χτίζεται ένα μυαλό με ηθική, δε γκρεμίζεται ποτέ. Ούτε στους πιο προσβλητικούς "σεισμούς". Μείνε στην κούνια σου μωρό μου, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε νταντέψει.
Δεν υπάρχει μίσος σε μια ταπεινά καμωμένη καρδιά.
Το πρώτο ενικό δε δηλώνει πάντοτε εγωισμό, ούτε προσωπική εμπειρία. Τα όμορφα λόγια δεν είναι πάντα ψεύτικα.
Δε γράφεις εδώ για να κάνεις εντύπωση. Γράφεις για να μοιραστείς μια καταπονεμένη ψυχή.
Όσα κι αν έζησες εσύ, έχω ζήσει περισσότερα, κι όσα έζησα εγώ έχεις ζήσει κάτι παραπάνω. Έτσι είναι η ζωή. Όλο και κάποιος θα σου την πει. Δε χρειάζεται να τον αγγίξεις. Ούτε να τον γνωρίζεις. Τα κόμπλεξ και η ευκολία της στιγμής στην εκδήλωση μιας κατεστραμένης από την κακία ψυχής ανακουφίζονται με την κριτική. Γι' αυτό όλοι οι καθρέφτες έχουν σπάσει. Γρουσουζιά όμως δεν υπάρχει. Μονάχα κακία. Κανείς τον ευατό του δεν κοιτά, όσο όμορφος και να 'ναι. Κι η οργή προσωπική κατάληξη κι επιλογή. Δικαίωμά μου! Άκου εκεί ότι βαρέθηκαν να την ακούνε. Όποιος βαρέθηκε να πέσει στο καζάνι να πνιγεί. Κρύωσε τώρα. Έχει καιρό η κόλαση να κατοικηθεί. Κι εγώ βαρέθηκα τον κόσμο που κοιμάται. Τον κόσμο που μισεί. Τον κόσμο που δε σκέφτεται και μεροληπτεί. Τον κόσμο που βγάζει συμπεράσματα από τα λόγια κάποιου δίχως να γνωρίζει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του άλλου. Δε βγήκα όμως να το φωνάζω. Είναι προσωπική μου επιλογή και την κρατώ για τον ευατό μου. Δε χρειάζεται να αλλάξει ο κόσμος. Χρειάζεται απλώς να κατεβούν περισσότεροι άγγελοι στη γη.
Λόγια, λόγια, λόγια.
Ιδέες, ιδέες, ιδέες.
Όταν οι νεκροί περπατήσουν στη γη δε θα χρειαστεί να πεθάνουμε για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Είμαστε ήδη νεκροί ψυχικά. Αλλά καλοντυμένοι εξωτερικά κι αυτό ίσως τους μπερδέψει.
Δεν έχουμε πια κεφάλια αλλά κεφάλες. Μεγάλωσαν με το χρόνο δήθεν για να χωράνε πιο πολλά κι όμως κει μέσα ασφυκτιά το κακό. Δεν υπάρχουν πιστεύω, ιδέες κι ιδανικά. Κι όταν κάποιος μιλά γι' αυτά σημαίνει ότι δεν ωρίμασε και δε μεγάλωσε γιατί απλά δε συμβαδίζει με τα ιδανικά της ηλικίας του. Μάτια μας χάρισε Κάποιος αλλά η εθελημένη τύφλα μας δε μας αφήνει να τα χαρούμε.
Θα μετανιώσεις.

Η οργή δεν ψιθυρίζεται. 

Κραυγάζει.

Κι όσο κάποιοι τη σνομπάρουν, τόσο αυτή θα φωνάζει δυνατότερα. Αλλά όχι στ' αυτιά τους. Βλέπεις, η δική μας φωνή σέβεται τ' αυτιά κάποιων, και δεν τα πλησιάζει.

Η ελευθερία δικαίωμα του καθενός.

Η οργή επίσης. 

Αναμφισβήτητα!
Δεν πασπατεύουν μόνο οι άνδρες τις γυναίκες. Κι η ξεφτίλα πασπατεύει αδιαλείπτως τις ψυχές. 

Ξεδιάντροπα.

Κανείς δε σκέφτεται πριν μιλήσει. 

Κανείς. 

Κανείς.

Κανείς. 

Μονάχα οι άγγελοι. 

Κανείς άλλος.

Κανείς.

Άλλωστε το 'πε κι ο "ποιητής"..

..Σ' αυτά τα μέρη οι μαλάκες δεν παλεύονται..

Θα ζω για τα όμορφα. Γιατί κάποιους δεν τους ενοχλεί η μελαγχολία σου. Δεν τους ενδιαφέρει η μαλακία σου. Δεν τους πειράζει η αγρύπνια κι η ανησυχία σου, τα λάθη σου, η θλίψη σου. Και δεν είναι κορόιδα τελικά. Είναι Άνθρωποι. Έχεις δει τα μάτια τους? Πεντακάθαρα. Και δεν καθρεφτίζεσαι μέσα τους καθώς τα κοιτάζεις, αλλά βλέπεις τη δική τους ψυχή. Γαλήνια μέσα στην θλίψη τους. Λευκή μέσα στο μαύρο τους.
Αυλοκόλακες, ανίδεοι υποστηρικτές πεθαμένων συνειδήσεων, φοβισμένοι συντηρητικοί, όλοι στο ίδιο τσουβάλι. 

Κι εγώ μέσα σ' αυτούς. 

Κι εσύ. 

Και όλοι.

Δεν έχει σημασία, έτσι μιλούν οι άγγελοι, αν έχεις εγωισμό.

Σημασία έχει να μπορείς να τον υπερνικάς.

 

Μα δυστυχώς δεν είμαστε όλοι άγγελοι για να μπορούμε να το καταλάβουμε και να το πιστέψουμε.
Σε κάθε μου βήμα αφήνω στίγμα. Δίνω σήμα κι ο καθένας μπορεί να δει τι πράττω και τι όχι. Αλλά όχι να κρίνει.

Ποτέ.

Ο μοναδικός που θα το κάνει είναι αυτός που θα είναι για πάντα δίπλα μου. Κι Ένας που θα είναι πάντα ψηλά από πάνω μου.

Με γλυκομεθά το ψέμα τους.

Εκστασιάζομαι. 

Τρελαίνομαι. 

Το προσωπείο τους. 

Δε φιλιώνω εύκολα. Δεν υπάρχει λόγος γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι. 

Κι αν υπάρχουν μερικοί ας έρθουν επιτέλους να τους βγάλω το καπέλο.

Όσο θα κρύβονται δε μπορώ να πιστεύω σ' εκείνους. 

Δεν πιστεύω σε ουτοπίες. 

Και μη μου πεις ότι το όνειρο είναι ουτοπία, δεν έχεις μάθει να ονειρεύεσαι τότε..

..Μα όσο κι αν ντρέπομαι δεν κρύβω τα χνάρια μου..
..τόσο καιρό τώρα έχω τα φεγγάρια μου..

Θα γράφουμε με υπότιτλους από 'δω και πέρα για να καταλαβαίνουν μερικοί τι θέλουμε να πούμε. Κάθε μαγεία και νόημα θα χαθεί. 

Έτσι, γιατί ο άνθρωπος όλα έτοιμα τα θέλει.

Όλα έτοιμα κι εύκολα να τα βρει.
Κι έτσι θα πιστεύω σε μια χαμένη ηθική μέχρι να πεθάνω.

Εκτός κι αν με σκοτώσει η υπερβολική ηθική.

Άλλωστε και τότε κάποιος θα χαρει......