.........................................

 

 

Μονόλογος από το "Μονόλογοι για Διάλογο"

"Sometimes when we touch the honesty is too much.." Πώς συνεχίζει το τραγούδι;


Θα μπορούσε να λέει πως το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό που δεν αντέχεται.

Κάπως έτσι είναι και η ανάμνηση που έχω από λόγια τα οποία με έχουν αγγίξει τόσο βαθιά ώστε δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Θα έχουν περάσει και είκοσι χρόνια από τότε που ένα γράμμα σου στοίχειωσε τη σκέψη μου και όταν βρίσκομαι σε φάση απόρριψης της έννοιας "ζωή", γυρίζω σ'αυτό και δέχομαι πως η αγάπη έχει μια ομορφιά μοναδική. Θυμάμαι...ήμουν στην αίθουσα όπου δίδασκα και όπου, νοερά, ήσουν κι εσύ εκεί ανάμεσα στους φοιτητές μου, όταν μου έφεραν ένα γράμμα σου. Βρισκόσουν στις Αζόρες και με μεγάλη προσπάθεια κρατιόσουν να μη σε πάρει ο δυνατός άνεμος. Αν άνοιγες την ομπρέλα σου θα πετούσες, όπως μου έγραφες, και θα μου έφερνες εσύ ο ίδιος το γράμμα. Ως εδώ όλα καλά κια τυπικά, όπως και η σχέση μας. Και ξαφνικά, μου λες "ποιο σονέτο να σου στείλώ;" Τα έχασα με τα συναισθήματα που προκάλεσε μια τ΄σο απλή ερώτηση. Διάβαζα τη φράση ξανά και ξανά και πήγαινα πολύ, μα πολύ πίσω. Βρέθηκα στα χρόνια που παιδάκι ακόμα 2, τριών χρονών, μοιραζόμουν το δωμάτιο με τον αδελφό της μητέρας μου, ο οποίος ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο. Κάθε βράδυ μου διάβαζε ένα ποίημα, ένα σονέτο, από την Ανθολογία του Αποστολίδη. Η ωραιότερη στιγμή της μέρας μου ήταν αυτή, κι ας ήμουν μικρούλα. Ακόμα θυμάμαι τη φωνή του θείου μου όταν μου απάγγελνε με τόνο χιουμοριστικό το ποιηματάκη του Δροσίνη¨"παπά, αν έρθει μια μελαχρινή να την ξομολογήσεις/κοντούλα, αφράτη, με γλυκιά φωνή/πρόσεξε/μην τυχόν και την αφήσεις να μεταλάβει/η αμαρτωλή/δε νήστεψε μια μέρα το φιλι!"

Από τότε, σκεφτόμουν τη μέρα που θα πήγαινα να μεταλάβω. Να νηστεύω το κρέας και το λάδι, ναι. Αλλά το φιλί; Μεγάλωσα και δε χρειαζόταν να με πάνε στην εκκλησία. Ναι, μου άρεσε αυτή η αφράτη,μελαχρινή κοντούλα. Της έμοιαζα κάπως και σίγουρα είχα γλυκιά φωνή όταν δεν ξεχνιόμουν να μιλώ δυνατά σα να ήμουνα στην αίθουσα διδασκαλίας. Και δεν είχα καμία όρεξη να νηστέψω το φιλί. Στο κάτω κάτω, Μαγδαληνή με βαφτίσανε. Και αμαρτωλή και άγια μαζί. ΄Αγια, γιατί αγάπησα πολύ και ονειρεύτηκα κόμα πιομ πολύ. Και μπορεδί να μου έγραψαν ή να μου είπαν πολλά, μπορεί να βυθίστηκαν στο βλέμμα μου ή να είδαν τον παράδεισο στα μάτια μου, αλλά ήταν όλα λόγια, σονέτα, παραμύθια. Να, το κακό που μου έκανες θείε μου, αγαπημένε. Μου αρέσουν τα σονέτα και τα παραμύθια ακόμα. Με αγγίζουν, μου κάνουν έρωτα, με ταξιδεύουν. Είναι οι εραστές της φαντασίας μου. Μπορώ να σου βγάλω τα σαντάλια και να ανακουφίσω τα κουρασμένα, από τους μονόδρομους της ζωής σου, πόδια, τυλίγοντάς τα με τα μαλλιά μου. Και δε νιώθω καθόλου αμαρτωλή. Κι έτσι όπως είμαι αφράτη και μελαχρινή, θα 'ρθώ να μεταλάβω χωρίς να έχω νηστέψει μια μέρα το φανταστικό φιλί!
Σ'ευσχαριστω Μαγδα....!!!
                                 Μάγδα Ρήγα- κάποτε