......................................




Υπάρχουν κάποια κομβικά σημεία στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου που θέλουν την ψυχή να αναρωτιέται,να χαράζει πορείες σε ένα παράξενο διαφορετικό χάρτη,να υπολογίζει παλίρροιες και τυχόν ταξίδια σε ωκεανούς πολυταξιδεμένοους ,γνωστους και άλλοτε πάλι άγνωστους...

Κάποιες άλλες ανύποπτες στιγμές η ψυχή νιώθει την ανάγκη να κρίνει τον εαυτό της σύμφωνα με τα όσα έζησε και ίσως με εκείνα τα οποία πρόκειται...Σαν γνώμονα κάθε φορά, την ώρα τις κρίσης, έχει όλες εκείνες τι πράξεις ,τις χαλαρές στιγμούλες , τις αναμνήσεις που είτε την καλωσόρισαν με χαμόγελο είτε την πλήγωσαν.

Οταν μια πραγματικότητα κλονίζεται πολλοί από εμάς απλά περιμένουμε να γκρεμιστεί τελείως και το χρονικό αυτό διάστημα προσπαθούμε να βρούμε την δύναμη,τον πόθο,την αντοχή,ίσως την όρεξη να οικοδομήσουμε και πάλι.

Ανίκανοι από την φύση μας να συντηρούμε ερείπια, οικειοθελώς τυφλοί δεν θέλουμε να βγάλουμε πόρισμα ενός πλοίου σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο που ναυάγησε , προσπαθούμε να βγάλουμε στίγμα αναφοράς,μια αφετηρία για το νέο στοχασμό και ένας ακόμα λόγος να παραληρεί το μυαλό μας...

Υπνοβάτες σε ένα μαθηματικό όνειρο,ο καθένας από εμάς με το δικό του , οι πορείες μας ίσως κάποια στιγμή διασταυρωθούν και η παρεκτροπή συνάμα με την απόκλιση να αυξομειώνεται...

Οπως και να έχει αυτή η ώρα, αυτή η ανάρτηση αφιερώνεται σε αυτό το παραλήρημα,και το άρωμα καπνού και ο καπνός σηματοδοτούν την αρχή της παραζάλης μου...
Αφιερωμένο σε σένα ψύχη μου και στο ταξιδάκι σου από τα αβαθή μέχρι την επιφάνεια του μπλε ωκεανού.
Εύχομαι στο ταξίδι αυτό να καταφέρεις να διαφεντέψεις μια μέρα από τα σύννεφα...