.....................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ζωή μας είναι διαδρομές...

Σημασία, λέει ο ποιητής...

έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός... 

Αυτό είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι... 

να αναπολείς...

να δημιουργείς...

να εξελίσσεσαι...
Από πολύ παλιά οι δρόμοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα... 

Στο δικό μου το μυαλό ...

οι γραμμές διαχωρισμού που διευκολύνουν και προφυλάσσουν τους οδηγούς από το να περάσουν στην αντίθετη πλευρά, είναι οι ίδιες...

γραμμές που διαχωρίζουν το σωστό από το λάθος...

το καλό από το κακό στη προσωπική μας ζωή... Τα φανάρια που συναντάμε μπροστά μας ...

είναι η υπενθύμιση που μας λέει ξεκάθαρα πότε πρέπει να σταματήσουμε και πότε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε... 

Οι οδηγοί που βρίσκονται πίσω μας... 

μπροστά μας...

δίπλα μας ...

είναι οι άνθρωποι που ήρθαν... 

βρίσκονται...

πέρασαν...

θα περάσουν από την ζωή μας... 

Το κυριότερο όμως είναι αυτά που βρίσκονται έξω από τον δρόμο... 

Περαστικοί ...

διαβάτες...

κτίρια...

όμορφα ή άσχημα τοπία... 

Αυτά σε κρατάνε στον δρόμο στην πραγματικότητα...
Αυτή είναι η μια σκοπιά... 

Η άλλη έχει να κάνει με ερώτηση... 

«Και πως γίνεται και παρεκκλίνουμε της πορείας μας κάποιες φορές?» 

θα σκέφτονται πολλοί... 

Αυτό έχει να κάνει με τις εξόδους σίγουρα... 

τα ανοίγματα που υπάρχουν σε κάποια σημεία των δρόμων... 

Με μια πρώτη ματιά φαίνονται πως είναι για καλό... 

να ξαποστάσουμε... 

να χαλαρώσουμε... 

να σκεφτούμε... 

αλλά σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν παγίδες... Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που θέλουμε από μόνοι μας να παρεκκλίνουμε της πορείας μας... Είτε επειδή κουραστήκαμε από την διαδρομή...

είτε επειδή βαρεθήκαμε να κινούμαστε πάντα μέσα στις γραμμές σαν στρατιώτες...
Το θέμα είναι πως είτε με την μια οπτική είτε με την άλλη ο κύριος παρονομαστής είναι ο δρόμος... 

Το ταξίδι... 

το οποίο αν γίνει όπως πρέπει με τα καλά του και τα άσχημα του είμαι σίγουρος πως και ο προορισμός θα είναι έτσι όπως τον περιμένουμε...
Αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής ...

έχουν να λένε πως αυτό το ταξίδι ήταν το ομορφότερο απ’ όλα... 

«Με λόγια να καίνε... οι αλήθειες να κλαίνε... 

να λες δε σε νοιάζει ο δρόμος που βγάζει...» 

λένε τα Κίτρινα Ποδήλατα... 

Αυτός ο στίχος νομίζω πως περικλείει μέσα του όλα όσα σκεφτόμαστε και νιώθουμε όσοι έχουμε κάνει αυτή την διαδρομή... 

έστω και μια φορά... 

έστω και χωρίς να την ολοκληρώσουμε... 

Γιατί όλα είναι δρόμος..........