......................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

Πάμε και ερχόμαστε κάθε μέρα...

στην ίδια "διαδρομή"...
και πολλές φορές...
δεν ξέρουμε αν πραγματικά ο λόγος που το κάνουμε
είναι το ίδιο ιδιαίτερος με πριν...
χμμμ...
"..είναι μερικοί άνθρωποι που οι μέρες τους πάνε και έρχοντε...
χωρίς ν'αφήσουν πίσω τους ένα σημάδι...

μια μυρωδιά...

έναν ήχο..."
Μιλάμε και ξαναμιλάμε και πολλές φορές λέμε τα ίδια και τα ίδια...

και αλήθεια...

θυμόμαστε ότι αυτά που είπαμε είναι μια επανάληψη?
ότι ξεχάσαμε πως η στιγμή που το πρωτοείπαμε ήταν ιδιαίτερη ...

και όχι όλες οι άλλες...
"...είναι μερικοί άνθρωποι που μαδάνε με μανία όποια λέξη βρούν μπροστά τους...δεν υπολογίζουν..."
Ακούμε και ξανακούμε...

απορίες...

ερωτήσεις ...

και πάλι...

και πάλι...
και παλεύουμε για τις απαντήσεις...
ώσπου τελικά συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειαζόμασταν την απάντηση ...
Και φυσικά υπάρχει και αυτό...
περπατάμε και περπατάμε και "τρέχουμε" για να φτάσουμε γρήγορα στον  προορισμό μας...
και κει...

στο τέλος του δρόμου...

στην στροφή και λίγο πριν ...
αααχ...

δεν έπρεπε να έρθω εδώ...

τόσος δρόμος...

τόσα "χιλιόμετρα" άδικα...
και...? 
γκρεμίζονται οι "προορισμοί" και μαζί με αυτούς και όλα τα άλλα...
δεν είναι κακό να πάμε και να έρθουμε...
δεν είναι κακό να πούμε και να ξαναπούμε...
δεν είναι κακό να ακούμε και να ξανακούμε...
και φυσικά δεν είναι κακό να περπατήσουμε και να γυρίσουμε πίσω...
ναι...

αλλά δεν είναι και καλό...
και όσο θα περνάνε αυτά...

όσο εμείς θα σκεφτόμαστε...
ξεχάσαμε να ανάψουμε το φως και μας πήραν τα σκοτάδια... 
πάλι..............