.........................................




Συνεχής προσπάθεια αποδοχής...


Από την ημέρα της γέννησης μέχρι το τέλος μας.



Αναζητάμε την αποδοχή,

αρχικά από την οικογένεια μας

(και όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν την έχουμε μας χαράζει για μια ζωή)



Αναζητάμε την αποδοχή και την προσοχή ατόμων που αγαπάμε

(και όταν δεν την έχουμε τότε συννεφιάζει στον γαλάζιο ουρανό της διάθεσης μας)



Όταν χάνουμε αυτούς που αγαπάμε αναζητάμε μη-ισοδύναμα υποκατάστατα,

και όταν, μας περάσει η θλίψη της απώλειας καταλαβαίνουμε,

πως αυτά τα υποκατάστατα το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν αυτό,

να είναι απλά υποκατάστατα



Αναζητάμε την αποδοχή από Κόσμους στους οποίους θέλουμε ή προσπαθούμε να μπούμε..

Τρώμε σφαλιάρες, δεχόμαστε ψευδή θετικά σχόλια, και αφήνουμε τον εγωισμό μας να ανέβει κιόλας.



Και μόλις μπούμε τελικά στον κόσμο που τόσο το επιθυμούσαμε.

βλέπουμε και εκεί πως πέρα από το χρυσό περίβλημα,

όλοι κολυμπάνε στα σκατά...



και τότε..

τότε κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη,

και σιωπηλά,

ρωτάς:



-Τελικά, μήπως είμαι εγώ αυτός που έχει το πρόβλημα?

Μη πώς όλοι αυτοί οι κόσμοι εκεί έξω λειτουργούν όπως θα έπρεπε και εγώ απλά αρνούμαι και δεν θέλω να το καταλάβω? Και πάλι όμως λέω δεν με νοιάζει,

εγώ θα πάρω την αιώνια συντρόφισσα στην αβάσταχτη μοναξιά μου, την κάμερα μου,

και θα χαθώ μονάχος μέσα στο πλήθος...