....................................................




Όλοι περνάμε αρκετές φορές απο
την κόλαση στην διάρκεια της ζωής μας..

Το πέρασμα μας όμως είναι παροδικό..

Είναι το κενό ανάμεσα σε αυτό που ήσουν
κ σε αυτό που έγινες μετά απο αυτό που ήσουν..

Οχι, οτι αλλάζεις επι της ουσίας το καλούπι σου..
Απλά περνάς σε μια άλλη πλευρά..

Διάσταση πλευράς είναι...

Οπτικής...

Μετατροπή οπτικών στον ίδιο πραγματικό κόσμο..

Κάτι σαν μεταμόρφωση..΄


Χωρις την ύπαρξη εξάλειψης

Κάπως έτσι ζούμε την ζωή μας..

Οσο ριζική και μοιραία κι αν είναι
μια απώλεια ή μια απόρριψη..

Οσο σημαντικό κι αν είναι αυτό που

μας άρπαξαν μέσα απ τα χέρια

ακόμη κι αν αλλάξαμε εντελώς, κι απ τον
προηγούμενο εαυτό μας

δεν ΄χει μείνει παρά μόνο η επιδερμίδα,
συνεχίζουμε να παίζουμε ρόλους

ζωής βουβά..

Αλλάζει ο ρόλος, αλλά τα σκηνικά ίδια..

Το μοτίβο ίδιο...Ζώντας..

Ανάθεμά κ αν καταλάβαινε ποτέ κανείς τις


ιδιότροπες μορφές τις σκέψεις μου

Να άλλη μια κόλαση.Ενα κενό μοναξιάς...

Η ακατανόητη σκέψη μου, η οποία μάλλον


φροντίζει να επηρεάζεται απο το συναίσθημά μου

και προκαλέι το γράψιμο

Αυτό το αταίριαστο γράψιμο σε εποχή βουής μεγάλης..

Οταν όλα βουήζουν πώς να ακουστείς εσύ;

Πώς θα κάνει η δική σου φασαρία τη διαφορά;

Φασαρία..Φασαρία..

Χωρίς αυτή ίσως όλα να χαν πάρει


ένα δρόμο πιο λιτό και βαθύ

Σωπαίνω κ γω μπας και αφουγκραστώ


το βάθος στην πραγματική του διάσταση..