...................................................




Έξω από την πόρτα του κτιρίου, κρυφογελά η Άνοιξη.
Αυτή η πόρτα είναι μια πύλη σε κόσμους χρωμάτων. Μπαίνεις και κολυμπάς σε όλους του τόνους του γκρί, στο χρώμα της σκουριάς, στο βρωμισμένο βιολετί, και στο μπέζ, αυτό που και εκρού το λέμε αλλά είναι κι’ αυτό γκρί, μια που πέρασε ο χρόνος και κόλλησε πάνω του.
Βγαίνεις και μια ηλιαχτίδα μπλέκεται με τα μαλλιά σου, τα χαϊδεύει απαλά και γλιστρά στα μάτια. Γκρί είναι σήμερα αλλά αυτό το φωτεινό το ασημόγκριζο που κρύβει χίλια αστέρια. Όπως η μπλούζα σου. Ασημίζει. Ποιος θα δώσει σημασία σε μια σκούρα ασημί μπλούζα πρωϊνιάτικα.

Έβαλες και ένα ρολόϊ με αλυσίδα στο λαιμό, να κοροϊδέψεις τον χρόνο.
Σαν ονειροπαγίδα φαίνεται. Μόνο που αυτή δεν παγιδεύει τους εφιάλτες αλλά τα άλλα, εκείνα τα όμορφα τα φωτεινά και έτσι όπως ταλαντεύεται ανάμεσα στα στήθη, ακουμπά και εκείνο το μέρος της καρδιάς, κι’ αφήνει κι’ από ένα, όνειρο, φωτεινό.


Το θέλεις αυτό. Ξύπνησες με την ανάμνηση του πρωϊνού εφιάλτη. Δεν μπορείς να τον αποδικωποιήσεις. Κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και είπες «ευτυχώς ήταν όνειρο».


Την Άνοιξη την βλέπεις πρώτα στα παιδιά. Είναι τα μόνα που χαμογελούν στους δρόμους. Τα μάτια τους ολάνοιχτα στο θαύμα του φωτός. Είναι τα μόνα που έχουν λουλούδια στα ρούχα, στα μαλλιά, στη καρδιά.

Όλοι θα έπρεπε να κρατάμε μια αγκαλιά λουλούδια, εκεί , στην αριστερή την αγκαλιά, κοντά στην καρδιά μας. Ευωδιαστά. Να μας παρασύρουν.

Θα αγοράσεις φρέζες, σε όλα τα χρώματα, αυτά τα άνθη που τόσο αγαπάς. Σε έχω δεί, να σκύβεις το κεφάλι ανάμεσά τους , να παίρνεις όλο το άρωμα και μετά τα μάτια σου να λάμπουν ευτυχισμένα. Να πόσο κοστίζει η ευτυχία, όσο ένα μάτσο φρέζες από την πλανόδια λουλουδού. Αν ήξερε ότι πουλά ευτυχία, θα στα πουλούσε πιο ακριβά.


Μα όχι, δεν θα της το πώ.