...............................................




Πόσο φοβάμαι μην ξεφτίσει η ανάμνηση


Περνούν οι ώρες και οι μέρες κι εγώ προσπαθώ ν’ ανακαλώ τη μορφή σου κάθε τόσο

Μην τύχει και ξεχάσω την όψη σου

Δεν θέλω να ξεχάσω…

Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω απλά να θυμάμαι κάθε τι μικρό ή ασήμαντο

Να μπορώ να το ξαναζώ με λεπτομέρειες,γιατί ήταν πολύ ωραίες οι στιγμές...

Σαν τρελος φαίνομαι έτσι που μόνος μου χαμογελώ

Μα που και που μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό σου και τότε να δεις πόσο χαίρομαι

-σαν μικρό παιδί...σαν «δεκατριών χρόνων»,όπως με είπες κι εσύ

Δεν μπορώ να το ελέγξω και γελώ και κάνω παιδιάστικα πράγματα

και είναι τόση η χαρά μου που δεν με νοιάζει αν με κοιτούν

Ή αν γελούν μαζί μου...Όχι, αρκεί που εγώ είμαι καλά

Χάρη σ’ εσένα, που έχεις την επίγνωση της ακαταμάχητης γλυκύτητάς σου

και που μου τη μεταφέρεις ακόμα και μέσα απο αχνές εικόνες του νου

Και φωτίζομαι απο αδικαιολόγητη ευτυχία

Ετερόφωτος πάντα ήμουνα κι έμμεσα τώρα εσύ μ’ ανάβεις

Για να αστράφτω σαν άστρο

Κι αν είμαι έξω απο τον ουρανό σου,θα βρω τρόπο να μπω...θα δεις

Χωρίς να ξέρω άλλα, σ’ ευχαριστώ για αυτό το χαμόγελο που εξαπλώνεται στα χείλη μου

Γιατί εσύ είσαι η αφορμή...και η θύμησή σου

Σε αφήνω τώρα...πάω να ονειρευτώ
Ααα ξέχασα να σου πω...Ονειρεύομαι ξανά!!!

Και χαμογελώ χωρίς λόγο... :)