.............................................




Κύκλοι,γύρω στο δωμάτιο.
Πουθενά μια άκρη.
Κοιτάζω το ταβάνι, έξω στο δρόμο...
Όλα παλιά τα βρίσκω, κουραστικά ίδια.
Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ.
 Κι αν αλλάξει, εγώ θα 'χω φύγει τότε...


Οι άνθρωποι ίδιοι κι αυτοί, άσχημοι όπως πάντα.
Χωρίς πρόσωπο, εκφράσεις, συναισθήματα,
αγάλματα άχρωμα με χίλιες μάσκες το καθένα.

Μουντζούρες στο χαρτί.
Κι άλλες μουντζούρες,
 στους τοίχους,
στον αέρα, στον ουρανό.
 Κρύψαν τον ήλιο!
Μουντζούρες παντού,
χωρίς αρχή και τέλος,
ένα χάος, σαν την ζωή.
Όχι, αυτή τέλος έχει, νόημα δεν έχει.
Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε τα παραμύθια.
Όχι... δεν έχουν φαντασία...
 απλοί ψεύτες είναι.
 Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα ήταν όμορφα, θα μιλούσαν για μαγεμένους κόσμους και για ευτυχία.

Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα είχαν αξιοπρέπεια, όχι εγωισμό...

Κλείνω τα μάτια κι επιστρέφω στον δικό μου κόσμο ξανά.
Αν τα κλείσω σφιχτά, ίσως πιστέψω κιόλας πως χάθηκε αυτός.
 Το καλύτερο φάρμακο, αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο...

Κι ακόμα αναρωτιέμαι πως μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φαντασία. Τα όνειρα δίνουν την αθανασία, όχι η πραγματικότητα...