................................



που σ' αγαπώ,


που θέλω να την μοιραστώ μόνο μαζί σου.



Μα εσύ λείπεις ...

Έφυγες για τ' άστρα ή την σκιά.



Ακούω μουσική, την δική σου μουσική. Πλανιέμαι μέσα της

σαν βάρκα σε άγνωστη θάλασσα.



Τετριμμένες εικόνες;Χιλιοειπωμένες λέξεις; Δεν με νοιάζει. Δεν γράφω για να πω τίποτα καινούριο.

Μου αρέσουν οι μουσικές σου. Όχι μόνο γιατί είναι δικές σου, αλλά γιατί είναι πράγματι ωραίες.

Από τότε που λείπεις, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι. Μόνο ακούω μουσική, διαβάζω, γράφω άχρηστες σκέψεις



κι ύστερα βάζω το καλό μου χαμόγελο και διεκπεραιώνω τη μέρα



Μόνο μέσα στη μουσική ζωντανεύω.

Α! και στις λέξεις.

Στη μνήμη.

Α! και στα χρώματα.

«κόκκινο σε τρεις αποχρώσεις»

Κόκκινο που κρατάει το άρωμά σου. Το κόκκινο της αφής.

Το βρήκα! Αυτό είσαι για μένα: το κόκκινο της αφής.

Θα σε ξεχώριζα με κλειστά μάτια μέσα στο πλήθος


αλλά δεν είσαι εκεί....



Δεν είσαι του πλήθους.

Θα σ' αισθανόμουν ακόμη κι όταν θα δεν θα είχα αισθήσεις.

Δεν γίνεται;

Τι μου λες;

Γίνεται.

Όπως γίνεται στα παραμύθια.

Δεν τα πιστεύει κανείς τα παραμύθια. Οι άνθρωποι νομίζουν πως τα έφτιαξαν οι μεγάλοι για τα παιδιά. Λάθος.

Τα παραμύθια τα έφτιαξαν τα παιδιά για τους μεγάλους.

Να εκείνη: Η Χιονάτη. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να ξυπνήσει.

Κι η άλλη, η Σταχτοπούτα. Μεταμορφώθηκε για χάρη του.

Ακόμη κι ο Μικρός Πρίγκιπας ή η Μικρή Γοργόνα ...



Ως τον θάνατο ... ως τον θάνατο έφτασαν.

Κρύβομαι στα παραμύθια.

Όταν πονάω.

Κι όταν χαίρομαι.

Κι όταν λυπάμαι.

Κι όταν μου λείπεις.

Παραμυθένιο κόκκινο της αφής.

Μνήμη της όσφρησης.

Φωτιά της γεύσης.

Βάθος της ακοής.

Έλα μου ...

Η όραση απωλέσθηκε.