Ανατροπή...




Στο παιχνίδι της ζωής

Πορεύσου μ’ ευαίσθητα λόγια

που μες στης καρδιάς τα κατώγεια

θρέφουν ρίζες γερές.

Αλήθειες να τρέφεις τυφλές

σε ιστορίας χιλιοειπωμένης το ρου.

Ένα βήμα πριν την πτώση τ’ ουρανού

ακροβατείς στο έλεος του φόβου

με τις ελπίδες σου ανάσες να κόβουν

απ’ της φυγής τον πράσινο κήπο.

Εκεί που κρύβομαι κάθε που λείπω,

κι όλο με ψάχνεις με μια αγωνία

μην κι αποδράσω σε μια απουσία

κι όλη η ζέστη αυτή του κορμιού μου,

απ’ την παλάμη θαρρείς του χεριού μου,

απόληξης σημείο, σκορπίσει στο χώρο

κι ό,τι σου χάρισα, προσωπικό σου δώρο

σκόνη στο φύσημα μιας λέξης.

Τρέχεις, φιλί ένα να μου κλέψεις

μα έχω της πίκρας τη γεύση στα χείλη

μόνο στο τρίτο απάνεμο δείλι

μάγισσας βλέμμα και ξόρκι διπλό

ενώνουν το διχασμένο μου εαυτό.

Κι η ευαισθησία μου απελευθερωμένη

από το φόβο της μοίρας που γράφει.

Να βαφτίζω ρόδο το αγκάθι

και την ιστορία την χιλιοειπωμένη

εξιστορώ τώρα αντεστραμμένη.

Όχι τα Ναι και Ναι τα Όχι

μες στου μυαλού μου τη δίκοπη λόγχη,

με αίμα να γράφω τις δύσκολες λέξεις…

Αν εκπαιδευτείς, θα μπορείς να μ’ αντέξεις.

Είμαι φάλτση νότα στης ζωής το γέλιο

και ανυποψίαστα κάθε πρωί ανατέλλω

δίπλα στου ήλιου το άσβεστο φως.

Κόκκος εγώ… μαζί και Θεός.



Η Ιδέα μετουσιώθηκε σε σταγόνα από ~k.a.k.i.a-p