..................


.... σα να μην έφταναν οι ώρες εκείνες της αλήθειας

το δροσερό της βραδιάς αεράκι έπαιζε με τα μαλλιά της

Τα μάτια της έκλεισε

και έγειρε πλάι στα πυρωμένα βότσαλα

που όλη τη μέρα φυλάκιζαν τη θέρμη του ήλιου

Πόσα κ πόσα βράδια δεν το ζήτησε..

πόσα απογεύματα και πόσα άγουρα πρωινά

δεν της προκάλεσαν ανατριχίλα

...και τώρα..

μια ώρα τέτοια την βασανίζει

Εκείνο το χέρι ν αναζητά που θα οργώσει το αλμυρό κορμί της

Το χάδι το βίαιο , το τρυφερό, το ανυπόμονο

να περιπλανιέται από το λαιμό στο στήθος

και να το φυλακίζει

να ζυμώνει

να πλάθει

να γεύεται

να υγραίνει τη σάρκα

να ταράζει την ψυχή

Φουντώνει μια φλόγα

μια τρομερή γλώσσα φωτιάς

που καίει και εξαγνίζει

Και σα να σφίγγει την ψυχή της κόβεται η ανάσα

για να επανέλθει



γρήγορη

κοφτή

απελπισμένη

Σφάλει τα ματια


τα χείλη ν ακουμπήσουν στην κοιλιά


να παίξουν και να τρέξουν χαμηλά

να φωλιασουν εκεί

που η κόλαση τίποτα να ζηλέψει δεν θα βρει

εκεί που τόσα βράδια τώρα υποφέρει.......