..............................


Είναι κάποιες φορές που τσεκάρουμε τα όρια μας…


Που ξεκινάμε με μανία ταξίδια, σβήνοντας πίσω

τα ίχνη μας, ώστε να είμαστε σίγουροι πως δεν

θα μας ακολουθήσουν άλλοι…



Πασχίζουμε να δούμε τι υπερέχει…

η δύναμη ή η αδυναμία μας…



Ναι, είμαστε απλά… άνθρωποι.



Αλλά όταν αποφασίσουμε να σταθούμε όρθιοι,

να νιώσουμε ελεύθεροι,

τότε η αδυναμία καταλαμβάνεται από την

απόλυτη δύναμη και τα μονοπάτια γίνονται

λεωφόροι, για να περπατήσουμε μαζί…



Γιατί μόνο όταν ξεχάσουμε τα καπρίτσια μας

και σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο,

μεγαλουργούμε…



Τότε είναι που αφήνουμε στην άκρη το θλιβερό

«εγώ» μας και αγκαλιάζουμε το λαμπερό «εμείς»…



Και το τοπίο μεταμορφώνεται μαγικά…

Απλώνοντας σαν πέπλα τα συναισθήματα μας,

ρίχνουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, το παρόν

και το μέλλον… ψάχνοντας για μικρά σημάδια

πραγματικής ελευθερίας μέσα στη νύχτα…