..................

Βρέχει....
 Πόσα κομμάτια μου άραγε ξεκινούν με μία στάλα; Η βροχή είναι κάτι καθησυχαστικό, απαλό. Προσδίδει ισσοροποία στη ζωή μου, πάντα το έκανε. Ακουμπισμένος στην άκρη της μπαλκονόπορτάς μου χαζεύω τις λιλιπούτειες σταγόνες καθώς φιλούν τα φύλλα της μηλιάς. Τακ, τακ, τακ, ο ήχος του νερού που πέφτει, άλλοτε με δύναμη και άλλοτε με ευγένεια, στα κάγκελα του μπαλκονιού. Πόσα απογεύματα άραγε έχω σταθεί στο μπαλκόνι αυτό κοιτώντας νωχελικά τη βροχή;

Στρέφω την προσοχή μου στη μουσικούλα που βγαίνει από το κασετόφωνο, χαμένη, απροσδιόριστη, αταίριαστη κι όμως τόσο κατάλληλη. Το κεφάλι μου κινείται ρυθμικά χορεύοντας με τη μελωδία. Κι όμως, δεν επιθυμώ να τραγουδήσω ετούτη τη στιγμή αλλά απλώς να σταθώ. Πόσες φορές έχω την ευκαιρία ή την ψυχολογική ηρεμία ώστε να κάνω κάτι τέτοιο; Λίγες, δυστυχώς...


Δε σκέφτομαι. Προτιμώ να μείνω χαμένος στους ήχους της βροχής για λίγο. Απόκρυφοι, ενοχλητικοί, ερευνητικοί, υπενθυμιστικοί ήχοι εξαφανίζονται. Πέφτουν μαζί με τη βροχή και ποτίζουν το ξερό χώμα του κήπου. Ξεχνώ για μερικά λεπτά αυτά που θέλω να πω, να φωνάξω, να ουρλιάξω. Προβλήματα, υποχρεώσεις, ενοχλήσεις, μετάνοιες παραμερίζονται από την όμορφη μελωδία.


«Γεια σου!» μου ψυθιρίζει μία φωνή. Τέτοιες στιγμές συναντώ τον εαυτό μου, the undisputed, oft-saluted holder of my real inter-thoughts. “Hello!” I reply. Συζητάμε για μία μόνο στιγμή σε μία γλώσσα δική μας, ξεχωριστή και περίεργη. Τότε ακούω πραγματικά αυτό που απασχολεί τις σκέψεις και τον ψυχισμό μου. Λογικό να εκπλαγείς από τις αληθινές σου έγνοιες. Έχω την εντύπωση όμως ότι πάντα γνωρίζω.

Όμορφο βράδυ το σημερινό. Ξέχασα τι με απασχολούσε όμως. Δεν πειράζει, ίσως κάποια άλλη φορά. Πώς περνά έτσι ο καιρός; Σκέψεις, άνθρωποι, συναισθήματα έρχονται, φεύγουν, μεταβάλλονται. Μπερδεμένα πράγματα. Για την ώρα κοιτώ κλεφτά το διαμαντένιο συννεφάκι μου και χαμογελώ. Όνειρα γλυκά βροχούλα..............!