.........................


Τι κι αν κρατας το χερι μου;
Εχεις ηδη φύγει.
Τι κι αν μου μιλας;
Τίποτα δεν ακούω.
Γέρνω στο στήθος σου σαν σε έρημη ξέρα
Κι άρχισα κι όλας να ψάχνω την αγάπη αλλού.
Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε,
Δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω.
Ο κάβος μ’ενα αθόρυβο κουφό κύμα
Ύπουλα λύθηκε.
Το μάυρο σκαρί κύλησε,
Σε παίρνει στο μεταλλικό πέρας μιας νεκρής
Θάλασσας.
Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια, απο συνήθεια,
Στη συννεφτιά, χωρίς καθόλου ήλιο,
Στέκομαι και αποχαιρετώ τη ράχη σου
Που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει.
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς.
Παριστάνεις πως αποδέχτηκες τον χωρισμό ετούτο.
Παριστάνω πως αποφάσισα τον χωρισμό ετούτο.
Έτσι απο μιαν αξιοπρέπεια αναγκαστική,
Του πώς διαλέγουμε,
Του πώς μοιράια δεν μας επιβάλλεται τίποτα,
Του πώς τη ζωή μας ό,τι θέλουμε την κάνουμε.
Κι αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει
Την πιο βολική ώρα μες στα ζεστά δωμάτια
Και με πετά έξω στους πέντε δρόμους,
Στους πέντε ανέμους,
Μ’ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:
Να σ’αναζητώ, να μου ξεφεύγεις,
Να σε ψάχνω,
Να λέω για λίγο πως σε βρήκα...
Και πάλι έξω, πάλι,
Απ’την αρχή.

Η ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ