.................................................................................................................................................................................







Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής ...
που δεν μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια....
σταγόνες βροχής σ’ ένα πρόσωπο...
που δεν έχει πια δικό του, κανένα καθρέπτη...
Ίδιες λέξεις ...
εαναλαμβανόμενες και πλήρως συνεχόμενες...
που καταντάνε βαρετές...
λίγες...
μικρές και άκρως ψυχρές...
Όπως και τούτος ο Βαρδάρης...
Καθαρά όλα μέσα του....
Ποτισμένα μ’ ένα δάκρυ που χάνεται σιγά σιγά σε μια ζωή άλλη...
Χωρίς να αφοράς κανέναν πώς να βρεις αυτό που ίσως θες; 
Και ποια η σημασία πλέον, του να θέλεις κάτι; 
Κάποιον; 
Όλα τόσο σημαντικά, μέσα σε μια ασημαντότητα που δεν χωράς...
Που σε κάνει να ποθείς...
Να θέλεις...
Ε, και; 
Οξύμωρο σχήμα του χρόνου που έφυγε...
Στα χέρια σου έμεινε ό,τι ένιωσες...
Ποτέ δεν μεταφέρθηκε στην ανάσα κάποιου άλλου...
Κι ας πήγες κοντά...
Κι ας έβαψες ουρανούς με χρώματα...
Κι ας έντυσες τοίχους...
Κι ας έστρωνες δρόμους με το κορμί σου...
Δεν οδηγήθηκες πουθενά...
Σ’ ένα τίποτα καταδικάστηκες...
Κι όσο κι αν στάθηκες...
ποτέ δεν ήσουν εκεί που πίστευες...
Όχι γιατί δεν το έπραξες...
Όχι γιατί δεν το προσπάθησες...
Απλά γιατί κανένας δεν σε ήθελε εκεί...
Δεν αφορούσες...
Κι έτσι οι πράξεις έγιναν βρόγχος...
Και έτσι τα λόγια έγιναν λίμνες,που μέσα τους, σε ομόκεντρους κύκλους, πνίγηκες...
Έπεφταν τα λόγια και εσύ σε κάθε κύκλο τους...
πέθαινες...
λίγο λίγο...
Ώσπου ήρθε και η προδοσία των ελλειπτικών κύκλων ενός στόματος,..
που άρχισε να σιωπά...
Κι έφευγε ...
χωρίς εσύ να μπορείς να του δώσεις τίποτα πια...
Δίνεις τελικά όταν και ό,τι ο άλλος θέλει να πάρει...
Αν το μισό δεν είναι δίπλα σου και είναι απέναντι δεν μπορείς να το φτάσεις ...
όσα χιλιόμετρα κι αν περπατήσεις...
Όση ψυχή κι αν δαπανήσεις...
Κι όσα φεγγάρια κι αν δεις...
σε κανένα δεν θα υπάρχεις...
Στις ίδιες εικόνες πια δεν μπορείς να ζεις...
Χρόνια προθέσεις...
που όσο κι αν θέλησες δεν έγιναν θέσεις...
Μνήμες που στάζουν...
Ζωή που μπάζει....
Ψυχή που βουλιάζει...
Και μόνο τούτες οι λέξεις χτυπάνε το μυαλό μου...
Το παρελθόν τελικά δεν μπορείς να το κρατάς ζωντανό...
γιατί αν ζει αυτό...
εσύ πεθαίνεις καθημερινά μέσα του.........