..........................................








Βηματίζουμε δίπλα...
στο φως...
κάποιες στιγμές το διακρίναμε...
κάποιες πάλι...
μας φεύγει...
ανάμεσα στις σιωπές μας...
στα ταξίδια μας...
παραμονεύουμε να το πετύχουμε...
σε γραφεία υπερωριών ...
της θλίψης...
σε τηλέφωνα που δεν απαντούν...
σε κλήσεις που προωθούνται...
σκοντάφτουμε...
ανάμεσα σε συρμούς και αποβάθρες
φορώντας vetiver πάνω σε μαύρα T-shirts
που γράφουν no tengo alma...
προσποιούμαστε τους σκληρούς...
αυτοανατρεπόμαστε...
επιμένουμε...
δίπλα...
διπλά...
ενα απροσδιόριστο δύο...
μοναχικό και κρυπτικό...
σα νεολογισμός της ψυχής...
που δεν βρίσκεται στα λεξικά του συναισθήματος...

υπάρχει μια δύναμη επιβίωσης...
αυτού του δικού μας δύο...
που ακυρώνει τις φορτίσεις...
επαναφέρει λειτουργίες...
παιδικής ηλικίας...
και λευτερώνει...
κι όσο αναζητάμε...
το φως...
τόσο πιο δυο θα παραμένουμε......