.............................................................









Η ποίηση είναι μια συμπυκνωμένη μαγεία.
Τόπος που με κάνει και ριγώ, τρόπος που με φέρνει τα εντός μου να κοιτώ κι ακροβολίζει το δάκρυ να υδατώσει τις παρυφές της μνήμης μου.


Τα ποιήματα τα αγαπημένα είναι αυτά που χαράζουν τόσο την μνήμη ώστε να κατοικούν για πάντα εκεί και να αναδύονται στην σκέψη όποτε τα χρειαστεί κανείς.
Εξέρχονται τότε ελεύθεροι από όλα τα δεσμά οι στίχοι και σε πλημμυρίζουν όλον.
Είναι κάποιοι από αυτούς έτσι που επιλέγεις, που απομονώνεις από το ποίημα, κι άλλοτε σου κρατούν παρηγοριά, κι άλλοτε σε ματώνουν, κι άλλοτε σου δίνουν κουράγιο, και άλλοτε οριοθετούν το θέλω σου και το περικλείουν.
Σαν βιβλιοθηκάριοι των σκέψεών σου.
Όλοι τους, σε συνεργασία αρμονική.


Να αναφέρω μερικούς....
μα είναι τόσοι πολλοί, ποιον να πρωτοβάλω;
Έναν κήπο από στίχους έχω στο μυαλό μου, έναν ανθώνα πανώριο..
Ποιο άνθος εξ αυτών να επιλέξω για να αναφέρω εδώ, χωρίς να αδικήσω κατάφορα τα υπόλοιπα;


Δεν ηγείται κανείς, όλοι τους έχουν την τιμητική τους ανάλογα την στιγμή. 
Άλλοι πιάνουν λίγες στιγμές επιλεγμένες, και άλλοι πολλές…
Άλλοι σε στιγμές απόγνωσης, άλλοι σε στιγμές βαθύτατης θλίψης, άλλοι σαν βρίσκεσαι σε περισυλλογή, άλλοι σαν βλέπεις το βάθος ή την αλήθεια των πραγμάτων, άλλοι παντός καιρού…
Ποίηση, στίχοι, χαράγματα
Στίχοι πασίγνωστων ποιητών, ή σχεδόν άγνωστων, δεν έχει σημασία, στο μυαλό μου κάθονται ακριβώς στις ίδιες θέσεις (καμία πιο επίσημη και πιο πολυτελής) στο ίδιο αμφιθέατρο, μου δίνουν την γραφή τους και μου χαμογελούν: Πάρε -μου λένε- γι' αυτό γράψαμε, για ανθρώπους σαν και εσένα να μας νοιώθουν
Γράψαμε γιατί έχουμε την δύναμη να μιλάμε εκ μέρους όλων όσων δεν μπορούν να το κάνουν. Είμαστε η φωνή σου, η φωνή άλλων, η φωνή όσων όπως εσύ θέλετε να πείτε κάτι μα δεν ξέρετε τον τρόπο.
Σας δανείζουμε την δική μας.
Πάρτε την με αγάπη ...(αλλιώς, πώς;) 
υιοθετήστε την...
αναθρέψτε την στην μνήμη....
να ενηλικιωθούν οι σκέψεις σας και να ωριμάσουν....
Πάρτε την χιτώνα να σας τυλίξει, να σας ενδύσει το γυμνό της αλήθειας σας να πάψει να κρυώνει πια (δεν είναι μόνο)
Δίνουν με γενναιοδωρία τα κομμάτια των ψυχής των
Με σεβασμό συλλέγω
Αγαπημένη Ποίηση, Ποιητές μου που με ποιήσατε όπως είμαι, να νοιώθω, να αισθάνομαι έτσι, πόσα σας οφείλω…
Ίσως και είστε σεις ο τρόπος που η αφή μου αγγίζει τα πράγματα....


Ποιήματα, αγγίγματα ζωής
Οι στίχοι των, είναι ένας τρόπος να ταξινομώ τις μνήμες.
Σαν να είναι κάποια ποιήματα, κάποιοι στίχοι, περίτεχνα κουτιά, χρωματιστά, με άνθη απέξω ή με πλουμίδια όμορφα, γυαλιστερά υπέροχα κουτιά που βάζουμε φωτογραφίες μέσα.

Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω
Επειδή δεν ελπίζω
Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω
Λαχταρώντας το χάρισμα του ενός και την φήμη του άλλου
Δεν αγωνίζομαι πια να ν’αγωνιστώ για τέτοια πράγματα
(Γιατί να απλώνει τα φτερά του ο γέρικος αετός;)
Γιατί να πενθώ
Τη χαμένη δύναμη της συνηθισμένης βασιλείας;