...............................................................

Είναι ποιήματα που σε τυλίγουν κι είναι και κάποια άλλα που σε τσακίζουν...
Ακόμα δεν μπορώ να κατατάξω αυτό της Κικής Δημουλά. Ίσως είναι και η ώρα που επέλεξα να το πρωτοδιαβάσω, το διάβασα όταν νυχτώνει, και νύχτωσε.
Συνειδητοποιώντας πως νύχτωσε, το διάβασα.

Διάβασα πρόσφατα ότι δεν υπάρχει χρόνος.
Μου άρεσε σαν ιδέα να μην υπάρχει, να είναι όλα μια ατέρμονη στιγμή… αλλ'αμ δε!

Υπάρχει.
Όχι αυτός που εννοούν οι φυσικοί, αλλά ο άλλος, αυτός που εννοούν οι άνθρωποι όταν λένε "πέρασα". 
Ήμουν, μα όχι πια.
Τώρα είμαι εδώ. 
Ρέω, κυλώ, ένα μικρό, ελάχιστο φυλλαράκι είμαι πάνω σε νερά μιας πηγής που κάποτε ανέβλυσε και τώρα, τρέχει τρέχει, δεν γυρίζει πίσω....
(κι ο Έλιοτ στην Τετάρτη των Τεφρών: "επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω…")
Υπάρχει χρόνος.
Που κυλάει, που διαρρέει, που φεύγει, που χάνεται, που μου ξεφεύγει, ο πανδαμάτωρ....
Ο χρόνος που μετριέται με την φθορά.
Ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω. Ο ανάλγητος χρόνος.

Ο χρόνος που αφήνει πίσω του ενθυμήματα μονάχα, στατικές εικόνες μνήμης, αν τις αθροίσεις όλες μαζί πόσο να πιάνουν, δυο λεπτά, τρία; (αυτό του Μίλαν Κούντερα από την "Άγνοια", αίνιγμα μνήμης λέει ο Κούντερα, οι αναμνήσεις δεν έχουν μετρίσιμη διάρκεια, δεν έχουν καν διάρκεια. Το παρελθόν που θυμόμαστε στερείται χρονικής διάρκειας)
Έχουν ζωή οι αναμνήσεις; 
Ούτε σαν πίνακας ιμπρεσιονιστικός δεν είναι, ομιχλώδεις, άνευρες, σβήνουν μόλις πας να τις δεις λίγο καλύτερα.
Ούτε σαν κακοδιατηρημένη κόπια ταινίας.
Φθίνουν και αποχρωματίζονται.
Ξέψυχα χρώματα, ξεθυμασμένα και θολά.
Θολά περιγράμματα, θολοί άνθρωποι λες και τους βλέπεις πίσω από νοτισμένα τζάμια, μέσα από ένα τρένο που κινείται πολύ γρήγορα και για ένα κλάσμα δευτερολέπτου έχεις την εικόνα τους. Μετά είσαι αλλού.
Πάντα είσαι αλλού.
Ο χρόνος είναι ένας αποχρωματισμός, ξεθώριασμα ζωής (ένα τραγούδι από το παρελθόν μου έρχεται στο μυαλό..."we fade to grey"), ο χρόνος είναι όλες οι ελπίδες που θα σβήσουν, όλα που περίμενες και δεν θα αγγίξεις, ο χρόνος είναι το ποτάμι που παρασύρει μέχρι να ενωθεί με τη θάλασσα.

Ευτυχώς που οι φυσικοί διαφωνούν.
Γιατί τους ποιητές ο χρόνος τους βαραίνει.
Κι ας αφήνουν κάθε λίγο και λιγάκι το χνάρι τους καθώς αυτός κυλάει.
Καθώς περνούν.

"Υπάρχουν ποιήματα
που αυταρχικά απαιτούν
αιμοδιψή δάκρυα ανάγνωσης"
(στίχοι του ποιητού Γιάννη Τόλια από το "Αμαρτολόγιο")
Ένα από αυτά είναι το "Πέρασα" της Κικής Δημουλά
Το πρωτοδιάβασα πριν κάποια χρόνια, κάπου 4-5, όταν έγραψα το παραπάνω κείμενο.
Άργησα, μια και είναι πολύ παλαιό μα έκτοτε το διαβάζω συχνά, καθώς περνώ....
Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι: Όχι, δεν είμαι λυπημένoς(γι’ αυτό.....)
την φράση που επίμονα ως motto επαναλαμβάνει η κορυφαία μας ποιήτρια στο τέλος κάθε στροφής
Εννέα φορές συνολικά
(δεν είναι μόνον η ακριβής φράση που δίνει το στίγμα ενός στίχου, αλλά και η έμφαση της επανάληψης της ίδιας φράσης. 
Αυτά για όσους μιλούν και παίρνουν θέση χωρίς να έχουν διαβάσει και συγκρίνει -τέλος παρένθεσης, ελπίζω και ως αποκατάστασης της αλήθειας των πραγμάτων)

Προς τι όλα αυτά;
Μα δεν είμαι λυπημένος!
Αν με έβλεπε κανείς θα διαπίστωνε ότι χαμογελώ…
πόσο προβλέψιμα είναι όλα...
πόσο περίεργα κυλάμε πάνω στις ράγες των ημερών…
Πόσο το μόνον που αποδεικνύουμε είναι τους εαυτούς μας.
Περίτρανα.
Πόσο αφήνουμε την αξία και την ουσία προς χάριν του ταπεινού, του ελάχιστου, του βραχύβιου.
Όταν θα φτάσει η πραγματική η ώρα που το πέρασα θα συναντήσει τον τοίχο της πρόσκρουσης με το αμετάκλητο και αναπότρεπτο Τέλος, τι θα έχουμε να απολογηθούμε στο εαυτό μας για αυτό το πέρασμα;
Τι άγγιξα;;;
Και σε ποια ώρα τελικά νύχτωσε;

("Σε σωστή ώρα νυχτώνει" έτσι καταλήγει, το γράφω επειδή όπως απεδείχθη σπανίζουν οι άνθρωποι που πράγματι το διάβασαν)
Μην ήταν όταν ακόμα μπορούσαμε να δούμε φως;
Μην βάλαμε τα μαύρα γυαλιά και υποδεχτήκαμε πρόωρα το σκοτάδι των επιλογών μας;

".........

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες στις φωτογραφίες.
Και πιο πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένος.

.........."


"Υπάρχουν ποιήματα που αυταρχικά απαιτούν αιμοδιψή δάκρυα ανάγνωσης"
Υπάρχουν ποιήματα που δεν μπορείς να απαγγείλεις χωρίς να σπάσει η φωνή σου έτσι όπως συγκλονισμένος περιφέρεσαι στους στίχους τους, τόσο έκπληκτος κι έκθαμβος ακόμα επειδή κάποιος μίλησε πριν από σένα έτσι, με τέτοια λαγαρή και λαμπερή αποτύπωση, αποδίδοντας όλα όσα εσύ ένοιωσες. Λες και ήταν κρυμμένος στα φυλλοκάρδια σου και σε παρατηρούσε.
Στο άβατο της ψυχής σου.


Υπάρχουν Ποιήματα που είναι Ιεροί Ναοί Λόγου.
Από μάρμαρο οικοδομημένα συμπαγή στην τελειότητά των, κι υπέροχα.
Ανυπόδητοι κι έμπλεοι σεβασμού ας εισερχόμεθα.

Ευχαριστώ τους Ποιητές που υπάρχουν
Όσοι Είναι!!!!!!!!!