...............................................................

Υπάρχει ένας ήχος ρήματος που τραγουδά καλύτερα με πιο πολύ πάθος αυτό που θέλει να πει…
Το σ’αγαπώ ορθώνεται κοφτό, αιχμηρό, απόλυτο.
Στυλάτο.
Το σ’αγαπάω όμως είναι κυματιστό, αυτά τα άλφα που εναλλάξ βρίσκονται ανάμεσα, απλώνονται και αγκαλιάζουν σφιχτά σαν να είναι άκρα που τυλίγουν το πάθος της αγάπης να προστατεύσουν από την φθορά. 

Με ένταση, με ζέση, με φροντίδα.
Τόσα πολλά, που βάζουν στην πάντα το ω του τέλους.
Σ’αγαπάω 
Δεν μπορείς να το πεις χωρίς να χρωματίσεις την φωνή σου με λατρεία.

Και καθώς το προφέρεις, κερνάς το ίδιο σου το στόμα με το άνοιγμα ενός χαμόγελου. 

Γίνεται χαρμόσυνο άγγελμα που δεν σκοπεύεις να εμποδίσεις.

Τα μάτια σου λούζονται φως που εκπέμπει η φλόγα ψυχή σου.
Σ’αγαπάω

Δεν μπορείς να το πεις με υποκρισία, η υποκρισία δεν αντέχει, ξεφτίζει.

Δεν μπορεί να υπάρξει στον τόνο που χρειάζεται για να ειπωθεί αυτό εδώ.
Γιατί σε εκείνο το άλφα πριν από το ω, εκείνο το άλφα του τόνου, θα ηχήσεις την κραυγή της αγάπης σου, το άλφα και το ωμέγα της ζωής σου που είναι ο άλλος, και θα συμπτύξεις όλη την ψυχή σου σαν θύελλα να βγαίνει έξω, σαν άνεμος σαρωτικός, σαν καταιγισμός συναισθήματος..
Και αυτό δεν ξέρει από τεχνάσματα.
Ή έχεις, ή όχι......