..............................................................

Με δυσκολία ανοίγω τον υπολογιστή (η διασκέδασή μου ως διαβάτης φράσεων), δεν ξέρω αν θέλω πράγματι να γράψω.
Σκονισμένος νοερά με μια πάχνη αδιαφορίας.
Προς τι;
Τι κείται εκεί;
Ομιλούσες λέξεις (έτερο ουδέν)
Τινάζω τα σύννεφα λες και είναι πάπλωμα που τον επικαλύπτει.
Νάτος. Καθαρός (;) και μαύρος και μικρός.
Το επίκεντρο του έξω κόσμου, του αόρατου κόσμου, του ψευδούς κόσμου.
Κι ο ομφάλιος λώρος με το δήθεν όμοιο. 
Την επίλυση της μοναξιάς του διαφορετικού.
Και η δήθεν ευτυχία της πρόσβασης.
Φωτεινή οθόνη –σκοτεινή οθόνη.
Ένα παιχνίδι με το φως.
Πού πράγματι είναι αυτό, στην φωτεινή ή στην σκοτεινή οθόνη, κανείς δεν ξέρει..
(τείνω προς το δεύτερο)
Έτσι επικοινωνούν οι άνθρωποι σήμερα. 
Για ποικίλους λόγους. 
Να προβάλλουν εαυτόν και μέσω της προβολής αυτής να επιτύχουν άλλα (οιαδήποτε άλλα)

Ή να ξεχάσουν όλα όσα τους βασανίζουν ευρισκόμενοι σε έναν εικονικό τόπο, ιδεατό τόπο. 
Που τον φαντάζονται όπως νομίζουν ότι θα πρέπει να είναι. 
Και τον βρίσκουν όπως ήταν ο άλλος και ακόμα χειρότερον.
Ο καθένας στον μικρόκοσμό του.

Ο καθένας στις ανάγκες του.

Ο καθένας με τις ανάγκες του σφιχταγκαλιασμένος.


Επικοινωνία, ευτυχία, ευαισθησία, ελευθερία, ευσπλαχνία.
Λέξεις από έψιλον. 
Λέξεις βαρύνουσας σημασίας
Όλες μπορείς να τις ορίσεις, εκτός από αυτήν την μικρή παράταιρη: ευτυχία
Τι αστεία λέξη!
Όπως όλες οι τόσο απροσδιόριστες ώστε να μπορούν να ορισθούν ως ανύπαρκτες.
Την ευτυχία την έχεις μόνον όταν είσαι αυτάρκης. 
Όταν ορίζεις τα μικρά σου θέλω μόνος εσύ.
Από την στιγμή που βάζεις ένα άλλο πρόσωπο συμμέτοχο στην ευτυχία σου, την έχεις χάσει.

Νοιώθω την ευτυχία μου σαν κατακάθι άλικου οίνου. Συμπαγές κατακάθι στον πάτο της συνειδητοποίησης. Συμπυκνωμένη ως πέτρα. Αμέθυστος πλέον. Δεν έχει άλλη μέθη ψευδαισθήσεων, απεταξάμην.

Πού είναι η ζωή μας άραγε;
Στις αλήθειες και ας πονάνε;
Στα ψεύδη που δήθεν καλύπτουν;
Τι από όλα βολεύει;
Μήπως η ζωή μας είναι στην αδιαφορία; 
Μήπως εκεί είναι η γαλήνη;

Α, αυτή δεν είναι ζωή για τους συναισθηματικούς. 
Κι ακόμα πιο πολύ, σίγουρα δεν είναι ζωή για τους ευφυώς διορατικούς. 
Τους ιχνηλάτες των καταστάσεων, τους εξερευνητές της αληθείας. 
Μέσα στην ζούγκλα των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων, αυτοί με μια ματσέτα τεμαχίζουν τα όσα τους τριγυρίζουν και ανοίγουν δρόμο να περάσει η μόνη πραγματικότητα.
Να περάσει το απτό, το υπαρκτό. 
Το μόνο αληθές. 
Ποδοπατάνε το όνειρο και το στέλνουν εκεί που του πρέπει.

σαν κληματσίδα είναι το όνειρο, σαν λιάνα των τροπικών, σε αρπάζει και σε βαστάει, αναρριχώμενο και κολλώδες. Επάνω σου μένει αν δεν βιαστείς να το αποτινάξεις, και πώς πονάει αυτό το κολλώδες που αφήνει, πώς διαβρώνει την επιδερμίδα σου αν του επιτρέψεις να μείνει παραπάνω..

Τι σημασία έχει να βγήκες πληγωμένος από τα αγκάθια της συνειδητοποίησης, χαραγμένος από τις ώρες και τις εικόνες; 
Βγήκες εσύ, κι όχι το φάντασμά σου.
Εσύ με τις πληγές σου, με τις ουλές σου, ατόφιος.

Κοίτα με λοιπόν...

Εδώ είμαι...
Στητος και πάλι...
Σε βρήκα...

Σε συνάντησα...

Σε είδα...
Και ξέρω πια πού είμαι...
Αν αυτό είναι δύναμη, ναι, την έχω...