.......................................................




Ξερω τι ψάχνεις...
ξέρω για που βαδίζεις...
νύχτες μάζευα σε ενα κουτάκι τα ιχνη που άφηναν βηματα της ψυχής σου ένα ένα...
και διπλα τους ζωγράφιζα τα δικά μου... ηρθε η ώρα ,οι δρόμοι να ενωθούν πλάι σε εκείνο που λέγεται φώς...
με ανοιχτά παράθυρα ...
με θέα μια όμορφη θάλασσα,ήρεμη,γαλήνια,δυνατή...
και απέραντο φώς...

Ξέρεις που είμαι ...
στην άμμο σου γραφω μυνήματα...
όχι σαν εκείνα που ποτέ κανείς δε μπορεσε να νιώσει...
ίσως γιατί ποτέ δεν είχε στα μάτια του τόσο φώς...
όσο έχουν τα δικά σου ...
για να μπορέσουν 
να διαβάσουν...
να νιώσουν...
γιατί είσαι εσύ...

Ξέρω που είσαι ...
με χαζευεις απ'το παράθυρο...
αρπάζεις τις στιγμές μου και της κρύβεις στη χούφτα σου...
σαν να κρατάς περιστέρι...
που ώπου να ναι θα πετάξει...
Ηταν ξάστερη η νύχτα μου και η ψυχή μου...
ξύπνησε με μια αγκαλιά γεμάτη απο πανέμορφες άσπρες αθωες ...
μαργαρίτες...
Ξέρω που είμαστε...
σε ένα δρόμο με στροφές ...
και απέραντες ευθείες... 
και όλα αυτά γιατί ποτέ δε σε περίμενα...
άσε με να ζήσω...
όσο μπορώ...
όχι για πάντα........