......................................................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mνημες...

αχνες...
ποτε γεματες...
στοχασμενες...
λειτουργικα ανικανες να αποδοσουν το σχημα...
την εκφραση...
τη στιγμη...
ισως ουτε καν την αισθηση...
αισιοδοξα...
ετσι μονο...
απο εδω και περα...
για ισορροπια...
τι χρωμα να εχει η μνημη μου...
ποσα χρωματα...
χαρουμενα...
μαυρα...
εντονα...
απελπισμενα...
ποσα ερωτηματικα...
ποσες σκιες και ποσες χαρες...???
μνημη αγκαλια...
η πιο εντονη...
η πιο ζεστη...
η πιο ικανη...
και γελια...
ημουν παιδι...
πως αλλιως...???
η μνημη μου οδηγειται απο τα θελω ...
απο ανικανοποιητους λογους...
απο ανεπαρκη επαφη...
απο ακορεστη επιθυμια...
μπερδευονται τελικα...
μηνμες και ονειρα...
αδυνατη η αναπαραγωγη ψυχη μου...
αδυνατο να φερω τη στιγμη μας στο απολυτο εδω...
εκει που βρισκω την εικονα σου...
μου ξεγλιστρας...
ξεφευγεις...
δεν ειναι πως ξεθωριασε η μορφη σου...
ειναι που κουραστηκαν οι μνημες...
δεν κατορθωνω να σχεδιασω τη μορφη σου...
το προσωπο σου...
με το μυαλο...
ατελη να μεινουν τα χαρακτηριστικα...
οι λεπτομεριες παντα σε ελειψη...
τα ζυγωματικα...
τα φρυδια...
τα βλεφαρα...
μοναχα τη ματια...
αυτη δεν με μπερδευει...
υπαρχει και με καθηλωνει...
βαθια χαραγμενη...
εγωιστικα...
ισως και την αυρα την αποδοση της εκφρασης...
ταυτισμενη αρτια με τον ηχο το γελιου.........