.......................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ανόητα λόγια και τριγμοί...

σκόρπισέ με...

κάνε με σκόνη...

κάνε με λάθος και μετά σβήσε με...

ζάλισέ με και πέτα με κάτω...

τιμώρησέ με αν το θες... 

ίσως έτσι ξαποστάσεις το θυμό σου...

παντού τσαλακωμένα χαρτιά... 

αράδες ...

άτσαλα γράμματα... 

φωνές που χάθηκαν πίσω από μισόκλειστες πόρτες... 

μουσικές που γλιστράνε στους στίχους...

άτυπες φιγούρες... 

ανάσες που με δυσκολία συναντούν το στόμα...

μια σταγόνα ...

να σε αγγίξει κι εσύ γίνεσαι χαρτί... μουσκεύεις... 

χάνεσαι και σβήνεις... 

καίγεσαι σα φιλμ... 

σκορπάς σα σκόνη...

μια σκέψη μόνο ...

να τριβελίζει το μυαλό σου ...

και μια ζάλη ...

να παραλύει κάθε σου αντίσταση... 

να προσεύχεσαι ...

να γίνει το θαύμα που περιμένεις... 

με τόση ανυπομονησία... 

δε θα σου δώσει κανείς αυτό που ψάχνεις διαφορετικά...  

να προσποιηθείς πως είναι όλα εντάξει... να ξεγλιστρήσεις από τον αντίπαλο και να τον γελάσεις...

παίξε με τη φωνή σου...

να του μιλάς...

να τον φοβάσαι... 

ο βασιλιάς σου κοιμάται ...

ξαποσταίνει...  

προστάτεψέ τον... 

ξεδίψασε τον πόθο σου με το πιο απλό σου χάδι... 

διώξε τις στάχτες από πάνω σου... 

το γκρι δε σου ταιριάζει...

πώς νιώθεις όταν τους κατατροπώνεις; πόσο φλέγεται κάθε σου στιγμή;

πιστεύεις πως δε θα τελειώσει ποτέ αυτό το παιχνίδι...  

δε θέλεις να τελειώσει αυτό το παιχνίδι... 

μα ...

κουράζεσαι κι εσύ όπου να ναι...

νομίζεις ότι θα χαθούν όλα με ένα σου βλεφάρισμα...

γιατί λοιπόν αρνείσαι να τ’ αγγίξεις;

δείξε τον καλό...

προσιτό εαυτό σου...  

κι αν αισθανθείς κάποτε... 

κάτι ...

σκέψου πως ίσως και να κάνεις λάθος…........