Σ' έχω βράδια ατενίσει,
αψεγάδιαστη κι απρόσιτη φύση...
Δεν σου πρέπουν λόγια της γης,
ήσουν σ' όλα τόσο ασταθής.
Ήταν που είχες κομμάτι ουρανού,
ασπίδα θανάτου σε βόλι αετού.
Ό,τι σ' εγκλώβιζε με μένα να δεθείς
το απαρνήθηκες ευθύς εξαρχής.
Μα μες στου ύπνου σου τη μαύρη ομίχλη,
άνεμο ονείρων η πνοή μου ρίχνει
παραπέτασμα στο θολό σκηνικό,
κι ονειρεύομαι πως αρχίζω να ζω.
Διαύγειας όραμα σου ρίχνω στα μάτια,
καρδιά μου χώρεσες στα τόσα σκοτάδια...
Ορκίσου μου πως δε θα 'ρθει το φως,
τυλιγμένη, κουρνιάζω εντός...
μια κραυγή μόνο μου αποσπά
της ύπαρξης την προσοχή
και στο αδιέξοδο μπροστά
η ψυχή μου λιποτακτεί....
Μες του ονείρου σου τον ίσκιο
έχω αφήσει υγρό μου ίχνος
αν το ακολουθήσεις ως την αυγή
μπρος στο κελί μου, μεγάλη διαδρομή,
θα 'χω απλώσει ικεσίας ποτάμι
σε θάλασσας άγιας σου χτίζω λιμάνι...
Μόνο αν του ύπνου σου η φυγή
σε οδηγήσει στη δική μου διαδρομή...

Κάκια Παυλίδου
Από τη συλλογή Σταγόνες Συναισθημάτων 

 

Το blog της Κάκιας http://pavlidoykakia.blogspot.com/