.............................................................................................................................................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τελικά ...

το μυαλό λειτουργεί με πολύ παράξενους τρόπους... 

Κι όταν το κατακλύζει το συναίσθημα...

αντιδράς με συμπεριφορές απροσδόκητες...

τόσο που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου...

Πόσο ανιδιοτελείς είμαστε στην πραγματικότητα; 

Πόσο μπορούμε όντως να βάλουμε τους άλλους πάνω από εμάς και τα θέλω μας; 

Μάλλον ...

έρχεται η ώρα που ανακαλύπτουμε μια πλευρά του εαυτού μας ...

αρκετά εγωιστική...

ώστε να μας οδηγεί στο να ακολουθήσουμε το θέλω μας ...

ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται να πληγωθεί κάποιος... 

Να γίνουμε άδικοι...

να ξεχάσουμε το "σωστό" και το τι "πρέπει" να πράξουμε...

να αφήσουμε να μας οδηγεί ένα κομμάτι μας...

που παλεύει έντονα να μείνει θαμμένο... 

Μάταια όμως...
Και ποιο είναι άραγε το χειρότερο; 

Να αφεθούμε στην επιθυμία μας χωρίς να αναλογιστούμε τις συνέπειες ,ή να την κρατήσουμε για εμάς,μέσα μας να τριγυρίζει ακατάπαυστα στο μυαλό μας, καταπιεσμένη

από το σωστό και το πρέπει που μπαίνει στη μέση όταν πρόκειται για κάποιον άλλο; 

Πόσο εγωιστική σκέψη... 

Μα πόσο...
Κι ακόμη κι αν καταφέρεις ...

να αφήσεις στην άκρη το κομμάτι αυτό που σε οδηγεί σε τύψεις για τις πράξεις σου ...

Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να τις εξηγήσεις αυτές τις πράξεις ούτε καν στον εαυτό σου; 

Όταν δεν έχουν καμία λογική, καμία εξήγηση; Όταν αυτό που σε ωθεί σ' αυτή τη δύνη δεν μπορείς καν να καταλάβεις τι είναι; 

Πώς γίνεται ένα συναίσθημα, ή μάλλον πολλά συναισθήματα, να είναι τόσο δυνατά και έντονα όμως παράλληλα να μην μπορείς να βρεις τον λόγο που συμβαίνει αυτό; 

Όσο κι αν ψάξεις...

δεν υπάρχει απάντηση... 

Είτε ψάξεις με τη λογική...

είτε με την καρδιά... 

δεν υπάρχει ικανοποιητική αιτιολογία... 

Γίνεται άραγε αυτό; 

Ή απλώς, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;
Υπάρχουν μάλλον στιγμές ...

που τυφλώνεσαι ...

από την επιθυμία σου και την αφήνεις να σε κατευθύνει σε τέτοιο βαθμό...

που οποιοδήποτε "πρέπει" και οποιοδήποτε "γιατί" είναι σκέψεις περιττές... 

Εγωιστικό; 

Άδικο; 

Παράλογο; 

Έστω... 

Δεν μπορώ να μετανιώσω... 

Δεν με αφήνει η καρδιά και η ψυχή μου να το κάνω... 

Για κανένα "πρέπει" ...

για κανένα "γιατί"... 

Κάποιες στιγμές ...

δεν ανταλάσσονται ...

δεν μετριούνται με κανένα από τα δύο.....