.......................................................





Το νιώθω απόψε... Ξέρεις η ψυχή μου δεν μπορεί να μείνει μέσα σε τοίχους. Το σώμα το κρατάς, μα την ψυχή μου όχι. Και σήμερα θέλει να αφήσει την λογική...



Ετοιμάζομαι λοιπόν για το καράβι μου...


Η αποβάθρα είναι μυστική! Μόνο εγώ ξέρω που βρίσκεται και το μονοπάτι που οδηγεί εκεί είναι χαραγμένο με τρόπο που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν είναι φωτεινό. Απλά έχω βάλει πυγολαμπίδες στην άκρη του και όταν με νιώθουν το φωτίζουν. Η κάθε μια έχει μια ξεχωριστεί θέση. Στο έχω πει? Είναι μαγεμένες οι άτιμες και το φως τους είναι κάθε φορά διαφορετικό. Μια νεράιδα μου τις μάγεψε, τις έκανε μικρές πυγολαμπιδο-νεραϊδούλες και κάθε φορά αλλάζουν και χρώματα. Σαν ένα κυνήγι θησαυρού έχει γίνει: ο στόχος είναι η αποβάθρα μα η διαδρομή κάθε φορά αλλάζει. Για αυτό σου λέω: μην με ακολουθήσεις, δεν θα σε αναγνωρίσουν και θα μείνεις στο σκοτάδι.


Χμ να η πρώτη!! Απόψε το χρώμα της είναι ΜΩΒ! Παράξενο και τούτο. Ποτέ δεν μου έτυχε αυτή πρώτη. Αναρωτιέμαι πως θα με οδηγήσει. Ας είναι..., ξεκινώ για το μωβ μου μονοπάτι. Ακούω έναν ήχο. Ναι, είναι γνώριμος. Είναι ο ήχος που ακούω όταν τα όνειρα μου γεννιούνται μέσα στα στενά του μυαλού μου. "Καλό σημάδι", λέω από μέσα μου. Ξέρω πως τα όνειρα μου ποτέ δεν με προδίδουν. Όχι, αυτά ΠΟΤΕ δεν με προδίδουν.


Βζζζζζ, κάτι πέταξε. Μια μικρή ΚΟΚΚΚΙΝΗ πυγολαμπίδο-νεράιδα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου. Έχουν όρεξη οι ατιμούλες να παίξουμε σήμερα. Το κόκκινο μου. Το πάθος. Ξέρω πως θα πάω. Το πάθος μου με οδηγεί εκεί που ξέρει πως θα είμαι ευτυχισμένος. Δεν κάνει ποτέ λάθος. Τουλάχιστον για τώρα. Αλλά ποιος νοιάζεται για το μετά???? Η ψυχή μου είναι τυφλή και δεν βλέπει το λογικό. Θέλει μόνο αυτό που θα την κάνει να αναστηθεί, να νιώσει ελεύθερη πάλι...


Ωπ, να και η τρίτη, ΠΡΑΣΙΝΗ αυτή τη φορά. Ξέρεις το πράσινο είναι ζωή. Η Γη όταν ζωντανεύει, στολίζεται με το πράσινο συνολάκι της. Αισθάνεται πάλι νέα όταν η άνοιξη της χτυπά την πόρτα! Αχ, η φύση τρελαίνεται και χορεύει στην μαγική μουσική της νιότης. Τώρα που είπα μουσική ακούω ένα τραγούδι να παίζει. Το αναγνωρίζω. Είναι το τραγούδι μου που έγραψα όταν μάζευα τα κομμάτια της τρέλας μου για το αύριο. Ναι, είμαι σίγουρος, αυτό το τραγούδι είναι.


Ξαφνικά το μονοπάτι μου έγινε πιο ζωντανό! Μάλλον σιγά σιγά φτάνω εκεί που θέλω. Ναι, να και η τελευταία πυγολαμπίδα Όπως το περίμενα, ΓΑΛΑΖΙΑ σαν την υπέροχη θάλασσα. Αυτή η κατεργάρα...!!!! Κάθε φορά που της λέω τα μυστικά μου καταφέρνει να τα παίρνει μακριά μου και να μην μου τα επιστρέφει. Άσε που στα λάθη μου, αγριεύει και με κάνει μούσκεμα. Αλλά την αγαπώ όσο τίποτα άλλο!!! Μου έμαθε να είμαι ελεύθερος. Μου έμαθε πώς να ταξιδεύω. Μου έμαθε να αγριεύω όταν με πειράζουν και πως να ηρεμώ όταν ταξιδεύουν μαζί μου.


Να και το καράβι μου. Τα πανιά μου τα έχει κεντίσει μια τρελοκοτσιδού νεράιδα της νύχτας. Ταλαιπωρία μέχρι να βρούμε τα νήματα... Τρέχαμε και οι 2 μας από το ένα αστέρι στο άλλο για να βρούμε αρκετή αστερόσκονι, κύριο συστατικό για τα νήματα της τρελοκοτσιδούς. Τι φταίει κι αυτή? Εγώ της ζήτησα πανιά που δεν χρειάζονται αέρα...απλά αισθήσεις και πόθους από τα όνειρα αυτών που έμαθαν να αγαπούν. Κάτι απαιτήσεις που έχω κι εγω...!!!! Αλλά τι να κάνω??? Η ψυχή μου δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.


Κουπιά δεν υπάρχουν. Το ταξίδι μου δεν θα κουράσει κανέναν! Άλλωστε δεν αναγκάζω κανέναν να έρθει. Ούτε και θέλω άλλωστε. Αυτή τη φορά η ψυχή μου θα παίξει με την καρδιά μου τα παιχνίδια της. Θα τρέξουν στο κατάστρωμα και θα γελάσουν. Θα κουραστούν από ευτυχία και θα κοιμηθούν το ένα αγκαλιά με το άλλο. Όπως τότε που δεν υπήρχαν έγνοιες και άγχη... Δεν χωράνε πια στο ταξίδι μου.


Η θάλασσά μου απόψε είναι ήρεμη. Με νανουρίζει με τα κύματα της. Η μουσική της δεν συγκρίνεται με καμία άλλη...! Το ήξερα!!! Μόνο κοντά της βρίσκω την ισορροπία μου: ανάμεσα στα υδάτινα μονοπάτια της. Μυστικά ντε...!!! Φανερώνονται μόνο για αυτούς που την χρειάζονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!